AMAÇ: Translarengeal entübasyon ve trakeostomi uygulandýktan sonra mekanik ventilatörle solunum desteði saðlanan sýçanlarda, oluþan kan gazý deðiþiklikleri, iskemi/reperfüzyon sonucu ortaya çýkan malondialdehit ve endojen antioksidan glutatyonun kan ve akciðer dokusundaki deðerleri ile akciðer dokusunda meydana gelmiþ histopatolojik hasarlanmalarýn karþýlaþtýrýlmasýný amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Grup1; translarengeal entübasyon, grup 2; trakeostomi uygulandýktan sonra mekanik ventilatör desteði saðlanan, grup 3; ise yalnýzca anestezi uygulanmýþ kontrol grubu sýçanlardan oluþmaktaydý. Meydana gelen kan gazý deðiþiklikleri, MDA ve GSH düzeyleri ile akciðer dokusunda oluþmuþ histopatolojik deðiþikliklerin gruplararasý karþýlaþtýrýlmalarý yapýldý.
BULGULAR: Grup 2’de, pO2 deðerlerindeki artýþ ve pCO2 deðerlerinde ki düþüþün grup 1’e göre daha yüksek olduðu (p<0.05), grup 1’deki serum MDA deðerlerinin grup 2’ye göre daha yüksek olduðu saptandý (p<0.05). Doku GSH deðerleri ise her iki grupta da kontrol grubuna göre sayýsal olarak yüksekti, ancak bu fark istatistiksel olarak anlamlý deðildi (p>0.05). Histopatolojik incelemeler sonucu yapýlan skorlama açýsýndan ise grup 1’deki hasar skorunun grup 2’deki hasar skoruna göre daha fazla olduðu saptandý (p<0.05).
TARTIÞMA: Kan gazý deðiþiklikleri ve ortaya çýkan iskemi/reperfüzyon hasarlanmasýnýn serbest oksijen radikallere olan etkisi ile akciðer dokusunda oluþturduðu yapýsal deðiþiklikler açýsýndan trakeostominin translarengeal entübasyona göre daha avantajlý olduðu ilk kez bu deneysel çalýþmayla ortaya konmuþtur.

AMAÇ: Hiperoksinin olumsuz etkileri üzerine yapýlan çalýþmalara raðmen, Dünya Saðlýk Örgütü (WHO) hiperoksinin kullanýmýný önermektedir. Bu çalýþmanýn amacý sýçan mekanik ventilasyon modelinde hiperoksinin akciðer, böbrek, kalp ve karaciðer üzerindeki olasý olumsuz etkilerini test etmektedir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Erkek Wistar sýçanlar dört saat boyunca normoksik (FiO2: 0.3) veya hiperoksik (FiO2: 1.0) ventile edilerek iki gruba (n=6/grup) ayrýldý. Hasar hücre yüzey bütünlüðü, ekstraselüler matriks (sialik asit, sindekan-1), ozmotik stres (serbest hemoglobin) ve redoks homeostazisi-lipit peroksidasyonu (malondialdehit) açýsýndan bronkoalveolar lavaj, kan, akciðer, böbrek, kalp ve karaciðer örneklerinde deðerlendirildi. Ayrýca bronkoalveolar lavaj ve ýslak/kuru aðýrlýk oraný ile hücre geçirgenliði deðerlendirildi.
BULGULAR: Dört saatlik hiperoksik ventilasyon sialik asit, sindekan-1, malondialdehit düzeylerinde ve organlarýn ýslak kuru aðýrlýklarýnda anlamlý bir deðiþikliðe neden olmadý.
TARTIÞMA: Hiperoksik ventilasyonun normoksik ventilasyona benzer bir etki gösterdiði görülmektedir. Ancak, hiperoksinin uzun vadeli etkileri deðerlendirilmelidir.

AMAÇ: Bu çalýþmada, tavþan diz eklemi deneysel kýkýrdak defekti modelinde eklem kýkýrdaðýnýn borik asit (BA) enjeksiyonuyla kýkýrdak iyileþmesi üzerine etkisi araþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Dokuz adet iskelet geliþimi olgun, diþi, Yeni Zelanda beyaz tavþaný kullanýldý. Tavþanlarýn sað dizleri çalýþma grubu olarak atandý ve BA çözeltisi eklem içine enjekte edildi. Tavþanlarýn sol dizleri ise kontrol grubu olarak belirlendi. Tavþanlara anestezi altýnda, medial femur kondilinin eklem yüzeyinin ön tarafýnda matkap ucu kullanýlarak, silindirik tam kalýnlýkta bir osteokondral defekt (4 mm çapýnda ve 3 mm derinliðinde) oluþturuldu. BA çözeltisi tavþanlarýn sað dizlerine altý hafta boyunca, her hafta ayný gün ve saatte eklem içi enjeksiyonu (8 mg/kg) þeklinde uygulandý. Ýkinci ayýn sonunda hayvanlara ötenazi uygulandý.
BULGULAR: Makroskopik ve mikroskobik deðerlendirmede, BA enjeksiyon grubunda kontrol grubuna göre anlamlý farklýlýklar gözlendi (p<0.05). Defekt bölgesinin makroskopik deðerlendirmesinde defekt onarým derecesi, sýnýr bölgesi integrasyonu ve makroskopik görünüm açýsýndan gruplar arasýnda BA grubu lehine anlamlý farklýlýklar tespit edildi (p<0.05). ICRS görsel histolojik deðerlendirme skoruna gore deðerlendirilen tüm parametrelerin ortalama sonuçlarý BA grubu için daha iyi olarak tespit edildi.
TARTIÞMA: Kýkýrdak yaralanmasýnýn iyileþme süreci BA enjeksiyon uygulamasý ile geliþtirilebilir. Gelecekte BA, yaygýn olarak görülen bir sorun olan kýkýrdak yaralanmalarýnýn iyileþme sürecini arttýrmak için klinik uygulamalarda ek bir tedavi yöntemi olarak kullanýlabilir.

AMAÇ: Periferik sinir yaralanmalarý genellikle öldürücü deðildir, ancak uygun þekilde tedavi edilmezse ciddi nörolojik defisitlere neden olabilir. Bu çalýþmanýn amacý son 10 yýlda periferik sinir travmasý nedeniyle cerrahi tedavi gören hastalarýmýzý sunmak ve sonuçlarýný literatür ýþýðýnda tartýþmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2010–2019 yýllarý arasýnda kliniðimizde cerrahi tedavi uygulanan 182 hastanýn klinik ve elektrofizyolojik sonuçlarý geriye dönük olarak incelendi. Tüm ameliyatlarda intraoperatif sinir aksiyon potansiyelleri kullanýldý. Demografik özellikler, etiyolojiler, cerrahi zamanlama ve cerrahi tedavi sonuçlarý analiz kaydedildi.
BULGULAR: Periferik sinir travmasý olan 182 hastaya 10 yýllýk bir sürede toplam 199 cerrahi giriþim yapýldý. Yüz altmýþ iki hasta erkek, 20 kadýn ve ortalama yaþ erkeklerde 29.34 yýl, kadýnlarda 30.2 yýl idi. Siyatik sinir travmasý erkeklerde ve peroneal sinir hasarý kadýnlarda en yaygýn olanýdýr. Travmanýn en yaygýn nedeni erkeklerde ateþli silah yaralanmalarý ve kadýnlarda ise künt/kesicitravmalar idi. Eksternal ve internal nöroliz en sýk uygulanan cerrahi teknik olup bunu epinöral anastomoz ve sural sinir grefti izlemiþtir. Yüz seksen iki hastanýn 155’inde ameliyattan sonraki üç ay içinde kýsmi nörolojik düzelme görülürken, 27’sinde nörolojik durumlarýnda deðiþiklik olmadý.
TARTIÞMA: Erkekler periferik sinir travmasýna kadýnlardan daha sýk maruz kalmaktadýr. Þiddetli kýsmi sinir lezyonlarý çoðunlukla cerrahi tedaviden yararlanýr ve nöroliz en çok tercih edilen cerrahi tedavi yöntemi haline gelmiþtir. Ýntraoperatif sinir aksiyon potansiyelleri kaydý daha iyi klinik sonuçlar vermektedir. Nörolojik iyileþme her zaman elektrofizyolojik iyileþme ile iliþkili olmayabilir.

AMAÇ: Travmatik hemorajik þok, hýzlýca tanýnýp müdahale edilmediði takdirde yüksek mortalite ile seyreden bir durumdur. Hemorajik þokun evresi ve þiddeti bu hastalarýn yönetiminde kararlarý belirleyen temel faktördür. Bu çalýþmada, travmatik hemorajik þokta olan hastalarda objektif bir kriter olan tiyol disülfid homeostazisi dengesi ile þokun þiddet ve derecesini daha net ortaya koyarak, hýzlý bir þekilde hastalarýn uygun tedaviyi alabilmesine rehberlik etmek ve böylece morbidite ve mortaliteyi azaltmak amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþma, 01.10.2018–30.04.2019 tarihleri arasýnda, Saðlýk Bilimleri Üniversitesi Ankara Numune Saðlýk Uygulama ve Araþtýrma Merkezi Acil Týp Kliniði’nde kontrollü, ileriye yönelik, klinik bir çalýþma olarak yapýldý. Çalýþmada hasta ve saðlýklý gönüllülerden alýnan kanda, tiyol disülfid homeostazisinin deðerlendirilmesi yapýldý. Çalýþmaya acil servise baþvuran travmatik hemorajik kanamasý olan 18 yaþ ve üstü, kadýn-erkek 52 gönüllü hasta ve herhangi bir hastalýðý olmayan saðlýklý gönüllü kiþilerden oluþan 50 kiþilik kontrol grubu olmak üzere toplam 102 kiþi alýndý.
BULGULAR: Hasta ve kontrol grubunda native tiyol, total tiyol, disülfid, disülfid/native tiyol, disülfid/total tiyol düzeyleri arasýnda anlamlý fark bulundu (sýrasýyla, native tiyol, total tiyol, disülfid, disülfid/native tiyol ve disülfid/total tiyol p deðerleri; 0.001>, 0.001>, 0.018, 0.002, 0.002). Ýkili grup karþýlaþtýrmalarýna göre; Evre 3 hemorajik þokta native tiyol ve total tiyol, Evre 1 ve 2 hemorajik þoka göre istatistiksel olarak anlamlý þekilde daha düþüktür. (Evre 1 ve Evre 3 hemorajik þok karþýlaþtýrmasý; native tiyol için p deðeri=0.001, total tiyol için p deðeri=0.002) (Evre 2 ve Evre 3 hemorajik þok karþýlaþtýrmasý; native tiyol için p deðeri=0.009, total tiyol için p deðeri=0.006). Total tiyol düzeyi hayatýný kaybeden hastalarda yaþayanlara göre daha düþük bulundu (p=0.040).
TARTIÞMA: Bu çalýþma ile tiyol disülfid homeostazisi verilerinin þok evresi ve mortalite ile korelasyon gösterdiði bulunmuþtur. Tiyol disülfid homeostazisi deðerlendirmesinin travmatik hemorajik þok hastalarýnda; hastalýðýn þiddeti, evrelemesi, prognozunu deðerlendirmek ve tedavi yönetimi konusunda bize rehberlik edebileceði düþünülmektedir.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, apandisitli pediatrik ve yetiþkin hastalar arasýnda bazý farklýlýklar olup olmadýðýný araþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ýki yüz yetmiþ dokuz pediatrik ve 275 eriþkin hastanýn kayýtlarý demografik özellikler, geçmiþ týbbi öykü, semptomlarýn süresi, laboratuvar ve radyolojik bulgular, ameliyat notlarý, patolojik raporlar, hastanede kalýþ süresi ve ameliyat sonrasý sonuçlar açýsýndan geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR: Çocuklar ile yetiþkinler arasýnda cinsiyet, perforasyon ve negatif apendektomi oranlarý, laboratuvar bulgularý ve komplikasyonlar açýsýndan anlamlý bir fark bulunmadý. Bununla birlikte, çalýþmamýz çocuklara taný koymanýn daha zor olduðunu, en çok tercih edilen radyolojik yöntemlerin çocuklarda karýn grafisi ve ultrasonografi, eriþkinlerde ise bilgisayarlý tomografi olduðunu, hava-sývý seviyelerinin ve sað taraflý skolyozun çocuklardaki grafilerde daha çok tespit edildiðini, apendiks perforasyonunun her iki uç yaþ grubunda daha sýk görüldüðünü, çocuklarda apendiks perforasyonunun daha erken geliþtiðini ve hastanede kalýþ süresinin daha uzun olduðunu, çocuklarda ilk baþvuru esnasýnda taný konulamamasýnýn ve eriþkinlerde ise ileri yaþýn komplikasyonlarla iliþkili risk faktörleri olduðunu ortaya koydu.
TARTIÞMA: Bu çalýþma eriþkinlerde ve çocukluk çaðýnda görülen apandisitler arasýnda bazý önemli farklýlýklar olduðunu gösterdi. Hastalar deðerlendirilirken bu farklýlýklar göz önüne alýnýrsa hem klinisyenler hem de hastalar için arzu edilen sonuçlar elde edilebilir.

AMAÇ: Pelvik apselerin drenajý, organ yakýnlýðý nedeniyle iyi planlanmasý gereken giriþimsel prosedürlerdir. Literatürde pelvik apse drenajýnýn tedavi yöntemlerini deðerlendiren ve baþarý oranlarýný karþýlaþtýran yeterli yayýn bulunmamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþmaya Haziran 2017 ve Aralýk 2019 tarihleri arasýnda giriþimsel radyoloji birimimizde pelvik apse drenajý yapýlan 15 hasta geriye dönük olarak alýndý. Apse büyüklüðü, apse özellikleri, apse eriþim yöntemi (transrektal, transvajinal, transgluteal) ve drenaj tedavi prosedürü (iðne aspirasyonu, kateter tedavisi) tedavinin baþarýsý üzerindeki etkiler açýsýndan istatistiksel olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Çalýþmaya alýnan 15 hastanýn altýsý (%40) erkek, dokuzu (%60) kadýn olup ortalama yaþlarý 31.6 yýldý. Sadece iðne aspirasyonu ile tedavi edilen hastalarýn ikisinde apse koleksiyonu tekrarladý ve ikinci iþlem yapýldý. Çalýþmamýzda teknik baþarý %100 ve tam klinik baþarý %80 idi. Hiçbir hastaya drenaj tedavisi sonrasý apse nedeniyle açýk cerrahi uygulanmadý.
TARTIÞMA: Sonuç olarak, pelvik apselerin endokaviter ve perkütan drenaj tedavileri güvenli ve etkili tedavi yöntemleridir. Ýðne aspirasyon tedavisinin baþarýsý kateter tedavisinden daha düþüktür ve apse koleksiyonunun tekrarlayabileceði göz önünde bulundurulmalýdýr.

AMAÇ: Yangýn birçok nedenden dolayý ortaya çýkabilen, canlýlarýn hayatýný tehdit eden ve ekonomik zarara sebep olan önemli bir halk saðlýðý sorunudur. Yangýn ortamýndan çýkarýlan kiþilerde yapýlacak ilk týbbi incelemeler, olay yeri incelemesi ve adli soruþturma önemli deliller ortaya koyabilmektedir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Adli Týp Kurumu Trabzon Adli Týp Grup Baþkanlýðý’nda 2007–2016 yýllarý arasýndaki dönemde, yangýn ortamýnda bulunan ölüm olgularýna ait otopsi raporlarý geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR: On yýllýk arþiv taramasý neticesinde yangýn ortamýnda bulunan ve adli otopsileri yapýlan 158 olgunun 100’ünün (%63.3) erkek, 58’inin (%36.7) kadýn olduðu tespit edildi. Orijini tespit edilemeyen grup dýþlanarak; cinayet orijinli ölümlerle ile diðer orjinli ölümler (kaza ve intihar) arasýnda karboksihemoglobin seviyeleri açýsýndan yapýlan deðerlendirmede iki grup arasýnda istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk bulundu. Yangýn ortamý açýk ve kapalý alanlar olarak gruplandýrýldýðýnda olgularda tespit edilen karboksihemoglobin düzeylerinin karþýlaþtýrýlmasý Tablo 6’da gösterilmiþtir. Ýki grup arasý fark istatistiki olarak anlamlý bulundu (p<0.05).
TARTIÞMA: Yangýn ortamýndan çýkarýlan kiþilerde olay yeri incelemesinden baþlanarak, iyi bir radyolojik, toksikolojik ve patolojik inceleme yapýlmasý esastýr. Toksikolojik incelme, karboksihemoglobin, siyanür ve irade ve hareketi etkileyecek alkol, uyutucu, uyuþturucu vb gibi birçok maddeyi kapsamalýdýr. Karboksihemoglobin düzeyleri ölümün meydana geldiði mekan, orijin ve kiþideki mevcut ek hastalýklarla ilgili bilgi verebileceðini göstermektedir.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý, birinci düzey üçüncü basamak travma hastanesinde 20 yaþ altý, 20–65 yaþ ve 65 yaþ üstü hasta gruplarý için kýsýtlamalarýn, COVID-19 pandemisi ve pandemi öncesi dönem arasýndaki kýrýk baþvurusu üzerindeki etkisini deðerlendirmek amacýyla tasarlanmýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Pandemi döneminde 10 Mart–1 Haziran tarihleri arasýnda ortopedik tedavi için hastaneye kaldýrýlan ve tedavi edilen hastalar geriye dönük olarak incelendi. Kontrol grubu, 2019 yýlýnda ayný zaman aralýðýnda hastaneye baþvuran hastalardan oluþturuldu. Hastalar 20 yaþ altý, 20–65 yaþ ve 65 yaþ üstü olmak üzere üç gruba ayrýldý. Hastalarýn verileri yaþ, cinsiyet, travma mekanizmasý, kýrýk tipi, herhangi bir COVID-19 radyolojik veya klinik semptomu içeriyordu.
BULGULAR: Ortopedik travma merkezine baþvuran 65 yaþ üstü hasta sayýsý pandemik aralýkta pre-pandemi zamanýna göre yüksekti. Gruplar 20–65 yaþ grubu hastalarla karþýlaþtýrýldýðýnda; kýrýk tipi açýsýndan anlamlý fark vardý (p<0.05). Pandemi öncesi grupta alt ekstremite kýrýklarý yüksek, pandemik grupta ise çoklu travmalar yüksekti. 20–65 yaþ alt gruplarýnda düþük enerjili travmalar pandemi öncesi grupta daha yüksek, yüksek enerjili travmalar pandemi grubunda daha sýktý.
TARTIÞMA: COVID-19 pandemisi sýrasýnda ortopedik travma merkezlerine kýrýk baþvurusunda 20 yaþ altý ve 20–65 yaþ alt gruplarýnda azalma, 65 yaþ ve üzeri için önemli bir artýþ görülürken, çoðu osteoporotik kalça kýrýklarý ile iliþkilidir. Bu nedenle ileri yaþ grubu, osteoporozdan kaçýnmak için her gün sýnýrlý bir süre için evde harekete geçmeye ve yürüme ve fiziksel aktivite yapma iznine sahip olmaya teþvik edilmelidir.

AMAÇ: Minimal invaziv plak osteosentez (MIPO) cerrahi tekniðini basitleþtirmek üzere distal femur ve proksimal lateral tibia için daha az invaziv stabilizasyon sistemleri geliþtirilmiþtir. Bununla birlikte MIPO, klavikula orta þaft kýrýklarýnda giriþ kýlavuzunun yardýmý olmadan fiksasyonda kullanýma sunulmuþtur ve ciddi komplikasyonlar olmaksýzýn tatmin edici klinik ve radyolojik sonuçlar görülmüþtür. Bu çalýþmanýn amacý, giriþ kýlavuzunu kullanarak klaviküler orta þaft kýrýklarýnda MIPO sonuçlarýný belirlemekti.
GEREÇ VE YÖNTEM: Eylül 2016 ile Eylül 2018 arasýnda MIPO ile giriþ kýlavuzu kullanýlarak tedavi edilen klaviküler orta þaft kýrýðý olan 15 hasta dahil edildi. Ortalama 15.4 aylýk takipte (aralýk: 12–24 ay) kemik kaynamasý, Constant skor ile omuz fonksiyonu ve komplikasyonlarý deðerlendirdik.
BULGULAR: Ortalama cerrahi süre 55.9±9.4 dakika (aralýk: 50–70 dakika) ve floroskopi süresi 146.5±29.0 saniye (aralýk: 110–190 saniye) idi. Tüm hastalarda, gecikmeli kaynama veya kaynamama olmadan 8.8±1.0 haftada (aralýk: 8–10 hafta) kemik kaynamasý saðlandý. Takipte ortalama Constant skoru 99.1±1.2 (aralýk: 96–100) idi. Enfeksiyonlar, vidanýn dýþarý çýkmasý, donaným çýkýntýsý ve nörovasküler yaralanma gibi ameliyat sonrasý komplikasyonlar gözlenmedi, ancak bir hastada hafif plak rahatsýzlýðý þikayeti görüldü.
TARTIÞMA: Giriþ kýlavuzu kullanýlarak uygulanan MIPO’nun klavikula orta þaft kýrýklarýnýn operatif tedavisinde kabul edilebilir ve etkili bir seçenek olduðu düþünülmektedir.

AMAÇ: Minimal invaziv perkütan plak osteosentezi (MIPO) ve kanal içi çivileme (IMN) distal tibia eklem dýþý kýrýklarý için en sýk kullanýlan iki yöntemdir; ancak ideal tedavi halen tartýþmalýdýr. Bu çalýþmanýn amacý, distal tibia eklem dýþý kýrýklarýnýn tedavisinde MIPO ve IMN’yi Türkiye’deki saðlýk sigortasý kayýtlarýna göre maliyet analizi açýsýndan karþýlaþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu geriye dönük çalýþmada 2013–2018 yýllarý arasýnda distal tibia eklem dýþý kýrýklarý tedavisi için MIPO veya IMN uygulanan hastalarýn verileri incelendi. Hastalarýn klinik verileri ve ilk yatýþtan iþe dönüþe kadar hastaneye yatýþ dahil toplam masraflar ve tüm ayakta tedavi kontrolleri hastanenin faturalandýrma bölümünde gözden geçirildi. Sosyal Güvenlik Kurumu (SGK) tarafýndan iþe dönene kadar hastaya aylýk ödenen toplam para miktarý da kaydedildi.
BULGULAR: Çalýþmaya yaþ ortalamasý 37.2±13.4 olan 118 ardýþýk hasta (35 kadýn–83 erkek) katýldý. Ýntramedüller çivileme (IMN) grubu yaþ ortalamasý 36.7±12.8 yýl olan 57 hastadan, MIPO grubu ise yaþ ortalamasý 37.8±13.6 yýl olan 61 hastadan oluþmaktaydý. Çalýþma gruplarý arasýnda hastalarýn yaþý, cinsiyeti, kýrýk sýnýflamalarý (AO/OTA sýnýflandýrmasý), yumuþak doku yaralanmasý (Tscherne sýnýflandýrmasý), tip 1 açýk kýrýk varlýðý ve eþlik eden fibula kýrýðý varlýðý açýsýndan anlamlý fark gözlenmemiþtir. Ameliyat öncesi hastanede kalýþ süresi açýsýndan iki grup arasýnda istatistiksel fark yoktu (p=0.713). Ancak ortalama hastanede kalýþ süresi MIPO grubunda anlamlý olarak daha yüksekti (p=<0.001). MIPO grubunda toplam ayaktan tedavi kontrolü sayýsý, kaynama süresi ve iþe dönüþ süresi de anlamlý olarak daha yüksekti (sýrasýyla, p=0.005 p<0.001 ve p<0.001). Taburculuða kadar ortalama hastane maliyeti ve iþe dönüþe kadar ortalama toplam maliyet MIPO grubunda anlamlý olarak daha yüksekti (sýrasýyla, p=0.001 ve 0.001). MIPO grubunda ortalama hastanede yatýþ ve ayaktan tedavi kontrolleri maliyetleri de anlamlý derecede yüksekti (sýrasýyla, p=0.001 ve 0.004). Ortalama implant maliyetleri gruplar arasýnda anlamlý farklýlýk göstermedi (p=0.179).
TARTIÞMA: Mevcut çalýþmadan elde edilen sonuçlara göre IMN, Türkiye’de ulusal saðlýk sigortasý tarafýndan ödenen maliyetler açýsýndan eklem dýþý distal tibia kýrýklarýnýn tedavisinde MIPO ile karþýlaþtýrýldýðýnda daha iyi bir seçenektir.

AMAÇ: Manyetik rezonans görüntüleme kullanarak tel demet ve çift demet ön çapraz bað tamir yöntemlerinin klinik sonuçlarýný deðerlendirmek ve karþýlaþtýrmak.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ýki farklý ön çapraz bað (ÖÇB) rekonstrüksiyon grubuna 38 hasta blok randomizasyon ile randomize edildi: çift demet tekniði (n=19) ve tek demet tekniði (n=19). Ameliyat öncesi ve takip süresinin sonunda onikinci haftada hastalarýn deðerlendirilmesi klinik muayenesi, manyetik rezonans görüntüleme deðerlendirmesi, Modifiye Cincinnati Diz Deðerlendirme skoru ve Lysholm diz skorlarý ile yapýldý.
BULGULAR: Ön çapraz bað açýsý, posterior çapraz bað (PÇB) açýsý ve tibial translasyonda çift demet grubu ile tek demet grubu arasýnda anlamlý bir fark bulunmadý. Klinik skorlar ile ilgili olarak teknikler arasýnda anlamlý bir fark yoktu. Tek demetli grupta radyolojik sonuçlarýn klinik skorlarla korelasyonuna göre, ameliyat sonrasý ÖÇB açýsý deðerleri ile Lysholm klinik skoru arasýnda negatif, güçlü ve anlamlý bir korelasyon vardý (r=-0.66, p=0.002).
TARTIÞMA: Ameliyat sonrasý ÖÇB açýsý, tek demetli ÖÇB rekonstrüksiyonu yapýlan hastalarda klinik iyileþme derecesini öngörebilir.

AMAÇ: Tibial eminensia kýrýklarý, oluþum mekanizmasý açýsýndan ACL rüptürüne benzeyen avülsiyon yaralanmalarýdýr. Ýnsidansý çok fazla olmasa da, doðru tedavi edilmediði takdirde bazý komplikasyonlara ve diz ekleminde kalýcý hasarlara neden olabilmektedir. Bu çalýþmadaki amacýmýz kliniðimizde pediatrik popülasyondaki tibial eminensia kýrýklarýnýn tedavisinde uyguladýðýmýz artroskopik dikiþ tekniðinin orta dönem sonuçlarýnýn deðerlendirilmesidir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ocak 2013–Aralýk 2017 tarihleri arasýnda bulunan tip 2 (>5 mm deplasman), 3 ve 4 tibial eminensia kýrýðý nedeniyle kliniðimizde artroskopik dikiþ fiksasyon cerrahisi uygulanmýþ 28 hasta geriye dönük olarak incelendi. Hastalar; demografik özellikleri, yaralanma mekanizmasý, kýrýk sýnýflamasý, ortalama takip süresi, radyografik iyileþme süresi, aktiviteye dönüþ süresi, instabilite muayenesi, eklem hareket açýklýðý (EHA) ve KOOS parametreleri ile klinik ve fonksiyonel olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Takip edilen hasta grubunun yaþ ortalamasý 14.2 olup, bu hastalarýn 17’si (%61) erkek cinsiyette ve 20’si (%71) vücut kitle indeksine göre saðlýklý popülasyondaydý. Modifiye Meyer and McKeever sýnýflamasýna göre en sýk tip 2 tibial eminensia kýrýðý görüldü. Ortalama takip süresi 4.64 yýl olup, ortalama radyolojik iyileþme süresi 2.17 ay olarak hesaplandý. Yirmi yedi (%96) hasta EHA yönünden tamamen fonksiyoneldi. Bir hastaya artrofibrozis ve kýsýtlý EHA nedeniyle ikincil cerrahi uygulandý. Ortalama altýncý ay KOOS 82.3, 12. ay KOOS 91.4 ve 24. ay KOOS 95.7 olarak ölçülmüþ olup bu skorlar arasýnda anlamlý fark saptandý (p=0.024).
TARTIÞMA: Pediatrik popülasyondaki tibial eminensia kýrýklarýnýn tedavisinde artroskopik dikiþ tekniðinin sonuçlarý klinik ve fonksiyonel açýdan tatmin edicidir. Anatomik fiksasyon ve erken rehabilitasyon bu kýrýklarýn tedavisindeki baþarý oranýný arttýrmaktadýr. Daha uzun süreli takipler bizlere daha fazla bilgi verecektir.

AMAÇ: 2020 yýlý Covid-19 pandemisi ile baþladý. Türkiye’de pandemi sýrasýnda devlet tarafýndan alýnan önlemler ve kýsýtlamalar uygulamaya koyuldu. Saðlýk hizmetlerine eriþim konusunda herhangi bir kýsýtlama olmasa da halk coronovirüs bulaþýndan korktuðu için hastaneye gitmekte çekingen kaldý ve buna baðlý olarak tüm hastane baþvurularýnda azalma yaþandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Hastanemiz yanýk merkezi polikliniðine pandeminin ilk dönemi olan 16 Mart 2020 ile 1 Haziran 2020 tarihleri arasýnda baþvuran hastalarýn bir önceki yýlýn ayný tarihlerinde polikliniðe baþvuran hastalarýn demografik ve yanýk spesifik deðiþkenleri karþýlaþtýrýldý ve analiz edildi.
BULGULAR: Covid döneminde otuz dokuz hasta polikliniðe baþvururken 2019 yýlýnda 130 hasta baþvurusu mevcuttu. Hasta baþvurularýnda %70 azalma yaþandý. Bu çalýþmada pandemi döneminde hastalarýn baþvuru sürelerinin, pansuman sayýsýnýn ve toplam iyileþme sürelerinin anlamlý olarak arttýðý görülmüþtür. Cerrahi ihtiyacý olan hasta sayýsý, hastaneye yatýþ endikasyou ve greft ihtiyacý da pandemi döneminde anlamlý olarak artmýþtýr. Ayný zamanda pandemi döneminde hastaneye yatýþ sýrasýnda enfeksiyon varlýðýna daha fazla rastlanmýþtýr.
TARTIÞMA: Covid 19- pandemisi hastalarýn acil durumlarda dahi hastaneye gitmekte çekingen kalmasýna neden olmuþtur. Ancak bu durum istenmeyen sonuçlara neden olabilir. Spesifik saðlýk problemi olan hastalarýn özellikli saðlýk hizmeti veren merkezlere geç baþvurusu komplikasyon geliþmesine neden olur. Sonuç olarak özellikli tedavi gereksinimi olan gerçek acil durumlarda, pandemi sýrasýnda dahi týbbi hizmetin alýnmasýnýn gerekliði ve önemli olduðu konusunda toplum bilgilendirilmeli ve saðlýk hizmetine eriþim teþvik edilmelidir.

AMAÇ: Ayak anterolateralindeki araba tekeri yaralanmasýna baðlý defektlerin örtümü; hem bölgenin özellikleri hemde travma karakteri nedeniyle güçlükler içermektedir. Amacýmýz lastik yaralanmasý sonrasý ayak dorsolateralindeki cilt defekti geliþen olgularýn reverse sural arter fasyokütanoz flep ile örtüm sonuçlarýný sunmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþmada, 2000–2014 yýllarý arasýnda, ortalama yaþý 26.9 yýl (daðýlým, 5–46 yýl) ve ayaðýn dorsolateralinde araba tekerine baðlý doku kaybý bulunan 14 hasta geriye dönük olarak deðerlendirildi. Ortalama defekt büyüklüðü 27.1 cm2 bulundu. Olgular doku örtümü ve komplikasyonlar açýsýndan ortalama 32.4 ay takip edildi.
BULGULAR: Erken donemde fleplerin ikisinde marjinal nekroz geliþmesine raðmen tüm olgularda ek rekonstrüksiyon gerektirmeden baþarýyla doku örtümü saðlandý. Donör saha sorunlarýyla karþýlaþýlmadan tüm hastalarda donör bölgeler primer olarak örtüldü.
TARTIÞMA: Ayak anterolateral araba tekeri yaralanmalarýnda, olgu temelli yaklaþýmla reverse sural arter fasyokütanoz flepler ile düþük komplikasyon ve yüksek baþarý elde edilebilir.

Gastrointestinal kanama, pankreatitin nadir fakat potansiyel olarak ölümcül bir komplikasyonudur. Erken taný ve zamanýnda radyolojik müdahale, tedavi edilmediðinde bu hastalarýn mortalitesi yüksek olduðundan saðkalým için çok önemlidir. Her ikisi de þiddetli üst gastrointestinal sistem kanamasý ile komplike olan biri kronik pankreatitli, diðeri akut pankreatitli iki hastayý sunuyoruz. Ýlk endoskopik hemostaz baþarýsýz olduktan sonra hastalar transkateter embolizasyon ile baþarýlý bir þekilde tedavi edildi. Endovasküler cihazlardaki ve embolizasyon malzemelerindeki geliþmeler ve deneyimli giriþimsel radyologlarýn sayýsýndaki artýþ, düþük komplikasyon insidansý ile iliþkili baþarýlý hemostaz elde etmek için güvenli bir minimal invaziv terapötik yöntem olarak anjiyografik embolizasyon prosedürlerinin önemini artýrmýþtýr. Cerrahiye göre avantajlarý nedeniyle endoskopiye dirençli üst gastrointestinal kanamasý olan hastalarda tedavi seçeneði olarak düþünülmelidir.

Tip 2 diyabetes mellitus tedavisinde yaygýn þekilde kullanýlan metforminin en önemli ve hayatý tehdit eden yan etkisi laktik asidozdur. Bu olgu sunumu ile intihar amaçlý yüksek doz metformin alýmýna baðlý laktik asidoz nedeniyle yoðun bakýmýmýzda tedavi edilen iki olgu sunulmuþtur. Olgulardan biri sürekli venö-venöz hemodiyafiltrasyon (CVVHDF) ve destek tedavisi ile baþarýlý bir þekilde tedavi edilebilmiþtir. Diðer olguda gecikmiþ tedavi nedeniyle CVVHDF ve destek tedavi yanýnda endotrakeal entübasyon ve mekanik ventilasyon gereksinimi olmuþtur.

Yaþlý hastalarda femur boyun kýrýðýnýn tedavisi çoðunlukla bipolar kalça hemiartroplastidir. Bipolar kalça hemiartroplastinin sýk görülen komplikasyonlarý arasýnda kalça dislokasyonu gelmektedir. Birçok yayýnda hemiartroplasti dislokasyon sýklýklarý %1.2 ile %8.4 arasýnda deðiþmektedir. Ancak bipolar hemiartroplastide femur baþý ile femur komponentleri arasýnda disosiyasyon oldukça nadir görülen bir komplikasyondur. 1985 yýlýndan itibaren kullanýlan Bateman bipolar hemiartroplasti sonrasý polietilen kýrýlmasý sonrasý komponent ayrýþmalarý bildirildi. Femur baþýnýn bipolar kap içerisinde varus pozisyonu önlemek için self-centering sistemler geliþtirilmiþtir. Self-centering bir sistemde, asetabulum ile femoral baþ arasýndaki eklem yüzeyindeki normal kuvvet, femoral baþý valgus pozisyonuna döndürmelidir. Bununla birlikte, asetabuler bileþenlerin disosiyasyonu self-centering sistemiyle de bildirilmiþtir. Literatürde bipolar hemiartroplasti sonrasý komponentler arasýnda disosiyasyonu bildiren olgu raporlarý içinde en fazla hasta sayýsý içeren 2004 yýlýnda yayýnlanan Hasegawa ve ark. bildirdiði yedi hasta içeren çalýþmadýr. Diðer hasta sayýsý fazla olan yayýnlar 2017 yýlýnda Uruç ve ark. bildirdiði beþ hasta içeren çalýþma ve 2006 yýlýnda yayýnlanan Georgiou ve ark. bildirdiði beþ hasta içeren çalýþmadýr. Bu çalýþmada bipolar hemiartroplasti sonrasý komponentler arasý disosiyasyon olan iki farklý olgu raporlanmýþtýr. Sonuç olarak, bipolar hemiartroplasti sonrasý komponentler arasý disosiyasyon nadir görülen bir komplikasyondur, ancak hemen her zaman revizyon cerrahisi ile sonuçlanmaktadýr. Spontan veya travma sonrasý oluþabilen disosiyasyon kalça çýkýðý sonrasý kapalý redüksiyon manevralarýn ardýndan da oluþabileceði için kapalý redüksiyon sýrasýnda oldukça dikkatli olunmalýdýr.