Yoðun bakýmdaki hastanýn kompleks tedavi süreci, ciddi oranda verilere baðýmlý durumlar nedeniyle dikkatle izlenmelidir. Yoðun bakým hekimliði, diðer branþlara oranla sayýlarla çok daha fazla iç içe olmayý gerektirdiðinden, bu verilerdeki ufak hatalar dahi hastalar üzerinde ciddi hasarlar býrakabilecek önemli hatalara sebep olabilmektedir. Týbbi kayýtlarýn elle tutulmasý hataya eðilimi arttýrdýðý gibi hem bu kayýtlarý tutan hemþireler hem de verileri analiz eden hekimler için anlamlý ölçüde zaman alan bir durumdur. Bu durum hastalýk sürecinin karmaþýklaþmasý ve yatýþ süresinin uzadýðý durumlarda çok daha belirgin hale gelmektedir. ENIAC (Electronic Numerical Integrator and Computer) isimli ilk bilgisayarýn 1946’da ortaya çýkmasýnýn ardýndan bilgisayarlarý týp pratiðine entegre etmeye yönelik birçok giriþim olmuþtur ve son yýllarda da yoðun bakým yazýlýmlarýnýn ortaya çýkýþýna þahit olmaktayýz. Bu yazýlýmlar týbbi kayýtlarýn doðruluðunu ve kalitesini arttýrma ve medikal hatalarýn görülme sýklýðýný azaltma potansiyeline sahip olduklarý gibi elektronik karar desteði sunmakta; kalite kontrol ve performans deðerlendirmesi gibi alanlar için de araçlar içermektedirler. Daha da önemlisi, bu sistemler hastanýn anlýk durumunu deðerlendirme gayretindeki hekimlere farklý bakýþ açýlarýyla yaklaþabilmesi yönünde bir ortam sunabilirler. Günümüze kadar yoðun bakým yazýlýmlarýnýn kullanýmý, yüksek finansal maliyetler ve diðer bir takým faktörler nedeniyle kýsýtlý kalmýþtýr. Günümüzde her ne kadar teknolojik yönden ileri bir konumda olsak dahi bir yoðun bakým yazýlýmýnýn etkin bir þekilde kullanýma sunulmasý zorlu ve düzgün planlanmadýðý takdirde anlamlý gecikmelere, ek finansal maliyetlere, ekip içerisinde kabulleniþe yönelik zorluklara ve hatta tamamen baþarýsýzlýða mahkum bir süreçtir. Bu yazýda, yoðun bakým yazýlýmlarýnýn geçmiþini, günümüzdeki halini ve geleceðini deðerlendirdiðimiz gibi bu yazýlýmlara geçiþ sürecinde kendi yaþadýðýmýz deneyimleri de paylaþacaðýz.

AMAÇ: Sepsis, enfeksiyona karþý konaðýn göstermiþ olduðu disregüle yanýta baðlý geliþen hayatý tehdit edici bir organ disfonksiyonu olarak tanýmlanabilir. Sepsiste, koagülasyon kaskatý aktive olur ve denge prokoagülan tarafa doðru kayar. Protein C’nin sepsis tedavisinde kullanýmýný araþtýran yakýn tarihli çalýþmalar mevcuttur. Ayrýca diðer bir terapötik ajan olan triiyodotironin hakkýnda da çalýþmalar yapýlmýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmamýzda sepsis oluþturulmuþ sýçanlarda geç dönemde tek doz aktive protein C ve triiyodotironin uygulamasýnýn etkileri karþýlaþtýrýldý. Uygulama sonrasý 24. saatte lökosit, platelet, hemoglobin ve antitrombin-III konsantrasyonlarý ile ince baðýrsak, karaciðer ve akciðerdeki histopatolojik deðiþiklikler deðerlendirildi.
BULGULAR: Intraperitoneal tek doz rekombinant insan APC (aktive protein C) uygulamasýnýn geç fazda hematolojik parametrelerde küratif etkileri olduðu ve baþta akciðer olmak üzere hepatik ve ince barsak dokusunda da anlamlý terapötik etkilerinin olabileceði görülmüþtür. Triiyodotironin ise sepsis tedaivisnde kullanýlabilecek önemli bir terapötik ajan olarak deðerlendirildi.
TARTIÞMA: Çalýþmamýzda T3 hormonunun özellikle akciðer dokusu olmak üzerre karaciðer ve ince baðýrsak dokusu üzerinde sepsis baðlý hasarý sýnýrladýðý veya azalttýðý gözlenmiþtir. Triiyodotironin daha az maliyet ve kanama riskiyle sepsis tedavisinde APC’ye iyi bir alternatif olabileceði kanaatinedeyiz.

AMAÇ: Diz fleksiyon ve ekstansiyon pozisyonundayken, medial ve lateral menisküslerin anterior, orta ve posterior boynuz yýrtýklarýnýn içten-dýþa onarým tekniði sýrasýnda tamir edilmesi için iðnelerin peroneal ve safen sinire milimetre cinsinden yakýnlýðýný ölçerek güvenli, riskli ve yüksek riskli bölgeleri belirlemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ýlk olarak, 10 kadavra dizinde her iki (lateral ve medial) menisküste longitudinal yýrtýk simülasyonu ile menisküsün anterior, korpus ve posterior olarak bölündüðü kadavra çalýþmasý yapýldý. Bir sonraki aþama, diz 90° fleksiyonda ve tam ekstansiyondayken menisküsün simüle yýrtýklarýnýn dikilmesini içeriyordu. Son olarak, anterior, gövde ve posterior meniskal yýrtýklar boyunca yerleþtirilen K-teli çýkýþ noktasýnýn yukarýda bahsedilen sinirlerden uzaklýðý bir dijital kumpas ile ölçülmüþtür.
BULGULAR: Her iki menisküsün gövde ve anterior boynuz yýrtýklarýnýn tamiri sýrasýnda K-teli çýkýþ noktalarý ile nörovasküler yapýlar arasýndaki mesafe çok uzak olarak kabul edildi ve dahil edilmedi. Ancak, iyatrojenik sinir hasarý riskinden kaçýnmak için daha yakýn arka menisküs ölçümleri yapýldý. Lateral menisküs posterior yýrtýðý için ölçülen mesafeler 90° fleksiyonda 11±5.2 mm ve ekstansiyonda 8±4.5 mm iken, medial menisküs için 90° fleksiyonda 17.3±5.7 mm ve ekstansiyonda 13.7±4.7 mm olarak kaydedildi. Bu deðiþkenler baðýmlý örneklem t-testi kullanýlarak deðerlendirildi ve istatistiksel olarak anlamlý fark bulunamadý.
TARTIÞMA: Sonuçlarýmýz diz fleksiyondayken içten-dýþa tekniðinin posterior menisküs yýrtýklarýnda bile güvenli olduðunu göstermektedir. Bununla birlikte, güvenlik mesafesi dizin daha yüksek fleksiyon dereceleri ile arttýrýlabilir. Son olarak, arka menisküs yýrtýk tamirinde, bu bölgedeki sinir hasar riskini önlemek için diz fleksiyonda iken retraktör yardýmlý mini açýk tekniðini veya tamamen içeriden dikiþ tekniðini öneriyoruz. Her ne kadar birçok cerrahýn arka menisküs yýrtýklarýnda içten-dýþa tekniðini tercih etmediði bilinmesine raðmen, diz 90°’den daha fazla fleksiyonda iken retraktör yardýmlý mini açýk teknik kullanýlarak her iki menisküsün içten-dýþa arka menisküs tamiri tamamen içeriden dikiþ tekniði kadar güvenlidir.

AMAÇ: Karýniçi hipertansiyon (KH) risk faktörü olan kritik hastalarda akut böbrek hasarýnýn (AKI) en sýk nedenlerinden biridir. Bu çalýþmada abdominal perfüzyon basýncý (APP) ile Doppler temelli renal rezistif indeks (RRI) ile gösterilen AKI arasýndaki iliþkiyi saptamayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþmaya KH için risk faktörü taþýyan ve mekanik ventilasyon desteði altýnda 18 yaþýndan büyük 38 hasta alýndý. Tüm ölçümler ve elde edilen parametreler renal disfonksiyona göre iki gruba ayrýldý (Grup I; RRI <0.72 ve Grup II; RRI >0.72).
BULGULAR: Gruplarýn ortalama karýniçi basýnçlarý (IAB) Grup I’de (11.5±6.9 mmHg, n=35) ve Grup II’de (13.5±5.8, n=33) benzerdi. APP; Grup I’de (81.2±13.6) Group II’ye göre (66.4±9.5) daha yüksekti (p<0.001). RRI’ya göre renal perfüzyondaki bozulma APP’nin (≤72 mmHg) belirlemdeki duyarlýlýðý %76 ve seçiciliði %71’dir. ROC eðrisi altýnda kalan alan 0.802’dir (p<0.001).
TARTIÞMA: Çalýþmamýzýn sonuçlarý APP ≤72 mmHg eþik deðerinde RRI’nýn anlamlý þekilde arttýðýný ve bunun da renal perfüzyonun bozulmasýný öngörebileceðini göstermiþtir.

AMAÇ: Travmatik diyafragma rüptürleri (TDR) nadir görülür. Genellikle akut dönemde morbiditeye neden olmazlar, ancak klinik taný konulamayan tüm TDR’ler geç dönemde herniasyon, strangülasyon, pnömoni, plevral effüzyon, ampiyem, kalp tamponadý ve solunum bozukluklarý gibi morbidite ve mortalitesi yüksek klinik durumlara neden olabilir. Bu çalýþmada travmatik diyafragma rüptürünün epidemiyolojisi, klinik özellikleri, taný, tedavi yöntemleri ve mortalite üzerine etkili faktörleri deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ocak 2012-Aralýk 2017 tarihleri arasýnda kliniðimizde travmatik diyafragma yaralanmasý nedeni ile ameliyat edilen hastalarýn kayýtlarý geriye dönük olarak incelendi. Travmatik diyafragma rüptürü nedeni ile ameliyat edilen hastalarýn; yaþ, cins, yaralanma þekli, operasyon öncesi muayene bulgularý, laboratuvar tetkikleri, görüntüleme yöntemleri, taný konulma zamanlarý, ameliyat bulgularý, eþlik eden diðer organ yaranlamalarý, yapýlan ameliyatlar, hastane kalýþ süreleri, ameliyat sonrasý dönemde geliþen mortalite ve morbiditeler Abbreviated Injury Scale (AIS) ve Injury Severty Score’larý (ISS) incelendi.
BULGULAR: Ocak 2012–Aralýk 2017 tarihleri arasýnda kliniðimizde torakoabdominal travma nedeniyle 1066 hasta ameliyat edildi ve bu hastalardan 45’ine diyafragma rüptürü tanýsý konuldu. 45 hastanýn 32’sinde penetran travma (7 ateþli silah 25 delici kesici alet yaralanmasý), 9’unda künt travma ve 4 hastada ise kariniçi kitle nedeniyle ameliyat edildiði sýrada oluþan iyatrojenik yaralanma nedenli diyafragma rüptürü geliþtiði görüldü. Travmatik diyafragma rüptürüne en sýk eþlik eden yaralanmalar sýrasýyla hemopnömotoraks (%70), karaciðer (%43), dalak (%32), kolon (%20), mide (%17), ve kot fraktürü (%15) yaralanmalarýydý. Mortalite toplamda yedi (%17) hastada görüldü; beþ hasta hemorajik þok nedeniyle intraoperatif veya ameliyat sonrasý erken saatlerde kaybedilirken, iki hasta yoðun bakým takiplerinde çoklu organ yetersizliði nedeniyle kaybedildi.
TARTIÞMA: Yüksek enerjili künt ve penetran torako-abdominal travmalarda diyafragma rüptüründen þüphelenmek gerekir. Mortalite üzerine etkili faktörler AIS, ISS, eþlik eden organ yaralanmasý sayýsý ve pnömo-hemotoraks birlikteliði olarak bulundu.

AMAÇ: Literatürde nadir görülen bir akut karýn veya baðýrsak týkanýklýðý nedeni, abdominal koza sendromu sklerozan peritonit veya sklerozan enkapsüle peritonit olarak tanýmlanmaktadýr. Abdominal koza, karýn organlarýnýn lifli bir zar ile tamamen veya kýsmen sarýlmasý ile karakterizedir. Genellikle genç kadýnlarda görülmesine raðmen etiyoloji bilinmemektedir. Taný genellikle laparotomi sýrasýnda yapýlýr. Bu yazýda, operasyon sýrasýnda abdominal koza tanýsý almýþ yedi hasta sunuldu.
GEREÇ VE YÖNTEM: Hastanemiz genel cerrahi kliniðinde Ocak 2012 ile Kasým 2018 tarihleri arasýnda karýn aðrýsý ve/veya baðýrsak týkanýklýðý nedeniyle laparotomi yapýlan ve ameliyat sýrasýnda abdominal koza tanýsý alan hastalarýn kayýtlarý geriye dönük olarak incelendi. Hastalarýn demografik özellikleri, altta yatan etiyolojik faktörler, cerrahi iþlemler, bulgularý ve takipleri kaydedildi.
BULGULAR: Abdominal koza nedeniyle ameliyat edilen 7 hastadan dördü erkek, 3’ü kadýndý. Ortanca yaþ erkeklerde 61 (57-63), kadýnlarda 39.6 (28-49) idi. Akut karýn veya ileus tanýsý ile altý hasta acil durumlarda ameliyat edildi. Elektif koþullarda karýn içi kitle tanýsý alan bir hasta ameliyat edildi. Yedi hastadan beþinde, ince baðýrsaklarýn tamamý bir fibrokollajen kapsül ile kaplýyken, 2 hastada baðýrsaklar kýsmen fibrokollajen kapsül ile kýsmen sarýldý. Hastalarýn dördünde altta yatan hastalýk yoktu, bir tanesinde Ailesel Akdeniz Ateþi (AAA), birinde endometriozis, birisinde beta-bloker kullanýmý vardý. Ameliyat sýrasýnda ince baðýrsak nekrozu ve septik peritonit saptanan hasta 6 gün sonra kaybedildi. Diðer hastalarýn takibinde komplikasyon görülmedi ve hiçbir hasta nüks nedeniyle tekrar ameliyat edilmedi.
TARTIÞMA: Abdominal koza, akut karýn veya baðýrsak týkanmasý gibi nedenlerle ameliyat edilen hastalarda genellikle ameliyat sýrasýnda teþhis edilen bir durumdur. Geç taný konulan olgularda ince baðýrsak nekrozu ve septik komplikasyonlar nedeniyle ölüm görülebilir. Preoperatif tanýda yüksek klinik þüphe ve radyolojik görüntüleme önemlidir. Tedavi, fibrokollajen membranýn eksizyonu ve adezyolizisdir.

AMAÇ: Peptik ülser perforasyonunda (PÜP) açýk veya laparoskopik Graham omentopeksi sýklýkla uygulanan tedavi þeklidir. Özellikle omentum rezeksiyon öyküsü olan hastalarda uygulanmanýn teknik zorluðu, PÜP’de falsiform ligament kullanýmýna yol açmýþ olup bazý çalýþmalarda omentopeksi’den daha avantajlý bir teknik olabileceði bildirilmiþtir. Bu çalýþmada, PÜP onarýmýnda falsiformopeksi veya omentopeksi uygulanan hastalarýmýzýn geriye dönük sonuçlarýný karþýlaþtýrmayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: 1999–2018 yýllarý arasýnda PÜP nedeniyle takip ve tedavi edilen 303 hasta çalýþmaya alýndý. Malignite, gastrik rezeksiyon, definitif ülser cerrahisi, laparoskopik cerrahi ve ameliyat dýþý tedavi alan hastalar çalýþma dýþý býrakýldý. Kalan hastalara ometopeksi veya falsiformopeksi uygulandý. Bu iki teknik ameliyatta ve amaliyat sonrasý sonuçlar açýsýndan karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Falsiformopeksi (n=46) ve omentopeksi (n=243) gruplarý benzer demografik özelliklere sahipti, ancak ASA skorlarý falsiformopeksi grubunda daha düþüktü. Ülser boyutu ve lokalizasyonu, operasyon süresi açýsýndan gruplar arasýnda fark saptanmadý. Genel postoperatif morbidite ve mortalite açýsýndan gruplar arasýnda anlamlý fark yoktu. Bununla birlikte, omentopeksi grubunda atelektazi daha sýk görülürken, peksi baþarýsýzlýðý falsiformopeksi grubunda daha sýktý (%2.6 ve %8.7, p=0.04).
TARTIÞMA: Falsiformopeksi, omentumu kullanmanýn mümkün olmadýðý durumlarda kullanýlabilecek alternatif bir tekniktir. PÜP onarýmý için omentopeksi’den daha üstün deðildir.

AMAÇ: Perforasyon, peptik ülserin nadir bir komplikasyonudur. Peptik ülser perforasyonunun yaygýn kabul gören tedavisi cerrahi olmakla birlikte, ameliyatsýz tedavi seçilmiþ hastalarda bir seçenek olabilir. Bu çalýþmada, peptik ülser perforasyonunda ameliyatsýz tedavi tecrübemizi paylaþmayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ocak 2012 ile Eylül 2017 tarihleri arasýnda peptik ülser perforasyonu tanýsýyla kliniðimizde tedavi edilen hastalara ait veriler geriye dönük olarak deðerlendirildi. Taný, fizik muayene ve radyoloji bulgularý ile kondu. Ameliyatsýz tedavi, vital parametreleri normal olup, fizik muayenede yaygýn peritonit bulgularý olmayan seçilmiþ hastalara aydýnlatýlmýþ onamdan sonra uygulandý. Hastalarýn tamamýnda aðýzdan gýda ve sývý alýmý durduruldu, intravenöz sývý, antibiyotik ve pantoprazol baþlandý.
BULGULAR: Çalýþma süresince 41 hasta kliniðimize peptik ülser perforasyonu tanýsý ile yatýrýlarak tedavi edildi. Bu hastalarýn 35’i ameliyat edilirken altýsý konservatif olarak takip edildi. Hastalarýn tamamýnda, fizik muayenede karýn üst kadranlarda periton irritasyon semptom ve bulgularý vardý. Hiçbirinde yaygýn peritonit mevcut deðildi. Hastalarýn tamamýna direkt karýn grafisi ve tomografi çekildi. Ameliyatsýz tedavi grubundaki hastalarýn hiçbirine takip süresince cerrahi veya giriþimsel radyolojik bir iþlem yapma gerekliliði oluþmadý. Bu gruptaki hastalarda ortanca hastanede kalýþ süresi dört gündü. Hastalarýn tamamý sorunsuz olarak taburcu edildi.
TARTIÞMA: Peptik ülser perforasyonlu hastalarýn çoðunda standart tedavi halen cerrahidir. Ameliyatsýz tedavi, vital parametreleri normal olan ve karýn muayenesinde yaygýn peritonit bulgularý olmayan seçilmiþ hastalarda bir tedavi seçeceði olarak akýlda bulundurulmalýdýr. Bu þekilde, gereksiz yere cerrahi yapmaktan ve cerrahinin olasý morbidite ve mortalitesinden kaçýnmak mümkün olabilir.

AMAÇ: Kolorektal kanserin (KRK) tedavisinde tanýda gecikme önemli bir sorun olmaya devam etmektedir. Birçok olgu akut baðýrsak obstrüksiyonu ya da perforasyonundan ötürü acil cerrahi müdehaleyi gerektirir. Bu geriye dönük çalýþma akut obstrüksiyon ya da peforasyon için acil cerrahi müdehaleye maruz kalan KRK'li hastalarýn saðkalýmý, erken ameliyat sonrasý sonuçlarý, tedavileri ve klinik durumlarýný deðerlendirmeyi amaçlamýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2012–2017 yýllarý arasýnda toplam 612 hasta KRK nedeniyle ameliyat edildi. Bu hastalar içinde acil müdehale gerektiren 179 hasta yaþ, cinsiyet, komorbidite, fizyolojik durum, cerrahi endikasyon, tümör lokalizasyonu, tümör evresi, perioperatif kan transfüzyon oraný, cerrahi müdehale þekli ve hastanede kalma ve ameliyat geriye dönük olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Toplamda 152 (%85) hastada tam obstrüksiyon, 27 hastada (%15) perforasyon vardý. Majör ameliyat sonrasý komplikasyon hastalarýn neredeyse yarýsýnda gözlendi. Genel mortalite oraný %12 (22 hasta) idi. Obstrüksiyon nedeniyle ameliyat edilen hastalarýn %12'sinde (18 hasta), perforasyon nedeniyle ameliyat edilen hastalarýn ise %15'inde (4 hasta) mortalite geliþti. Peroperatuvar kan transfüzyonu ve yüksek ASA skoru majör komplikasyonu öngören baðýmsýz prognostik faktörler olarak tespit edilirken, ileri yaþ ve peroperatuvar kan transfüzyonu mortaliteyi öngören baðýmsýz risk faktörü olarak bulundu.
TARTIÞMA: Baþka çalýþmalarda da görüldüðü üzere, bizim yazýmýzda da acil cerrahi giriþim gerektiren KRK hastalarýnda yüksek oranda peroperatuvar morbidite ve mortaliteye rastladýk. Tarama programlarý yardýmýyla erken taný ve tedavi bu hastalýkta yaþam kurtarýcý rol oynamaktadýr.

AMAÇ: Üst ekstremitenin kompleks anatomik ve fonksiyonel yapýsý, bu bölgeye ait kompleks defektlerin onarýmýnýn rekonstrüktif cerrahlar için zor bir iþlem olmasýna neden olmaktadýr. Bu rekonstrüksiyonda kompozit dokularý içeren lokal ve bölgesel flep seçenekleri kýsýtlýdýr. Bu çalýþmadaki amaç; posteriyor interosseöz flebinin (PÝO) klinik pratikte çok yönlü kullanýlabilirliðini vurgulamak ve kompleks üst ekstremite defektlerinde iyi bir seçenek olduðunu belirtmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmada üst ekstremite defekti mevcut 18'i erkek, 7'si kadýn toplam 25 hastaya, 26 PÝO flebi uygulandý. Baþlýca etyolojik faktörler, yanýk kontraktürü, trafik kazasý, ateþli silah yaralanmasý ve akut yanýk yaralanmasý idi. 22 flep fasyokutanöz kaldýrýlrken, 4 flep osteofasyokutanöz þekilde kaldýrýlarak metakarp defektlerine uygulandý. Pediküllü transfer edilen 25 flebin, 23'ü ters, 2'si ise düz akýmlý idi. Bir flep ise serbest flep olarak transfer edildi.
BULGULAR: Ortalama takip süresi 14 ay idi. Parsiyel nekroz ve sekonder iyileþme ile düzelen 1 flep hariç geri kalan fleplerin tamamý bütünüyle sorunsuz iyileþti. Tüm hastalar geç postoperatif dönemde günlük iþlerini sürdürebilecek temel fonksiyonlarý kazandýlar. Hastalar ve/veya anne babalarý postoperatif fonksiyonel ve estetik geliþimden memnun kaldýlar.
TARTIÞMA: PIO flebinin birçok avantajý, üst ekstremite kompleks defektlerinde kullanýlabilir olmasýný saðlamaktadýr. Akým yönünün deðiþtirilebilirliði ve içeriðinin zenginleþtirilebilmesi sayesinde çok yönlü olarak kullanýlabilir.

AMAÇ: Bifosfonatlar osteoporozlu hastalarda kýrýk geliþimini önlemek için sýklýkla kullanýlan ilaçlardýr. Ancak bifosfonat kullanýmý nadiren de olsa atipik femur kýrýklarýna yol açabilir. Sunulan çalýþma cerrahi olarak tedavi edilen bifosfonatla iliþkili atipik femur kýrýklarýnýn klinik ve radyolojik özellikleri ile tedavi sonuçlarýný sunmayý amaçlamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kliniðimizde Ocak 2009 ile Aralýk 2017 tarihleri arasýnda atipik femur kýrýðý tanýsýyla ameliyat edilmiþ olan ve bifosfonat kullanma öyküsü olan hastalar geriye dönük olarak incelendi. Çalýþmaya Amerikan Kemik ve Mineral Araþtýrma Topluluðu (American Society for Bone and Mineral Research) tarafýnca tanýmlanmýþ olan atipik femur kýrýðý kriterlerini karþýlayan hastalar dahil edildi. Dahil edilen hastalarýn kýrýklarýnýn radyolojik özellikleri, kullanýlan bifosfonat ve kullaným süresi, prodromal klinik ve radyolojik bulgularýn varlýðý deðerlendirildi. Tedavi sonrasý sonuç deðerlendirmesi ise klinik deðerlendirme, radyolojik kaynama durumu ve mobilizasyon durumuna göre gerçekleþtirildi.
BULGULAR: Çalýþmaya 19 hasta dahil edildi. Hastalarýn ortalama yaþý 69.6 yýl (aralýk: 60.8-85.1) ve ortalama takip süresi 33.8 yýldý (aralýk: 13-104). Ortalama bifosfonat kullaným süresi 8.65 yýl (aralýk: 3-18) yýl olarak bulundu. 4 hastada bilateral kýrýk mevcuttu. Çalýþmada incelenen 23 kýrýktan 8 tanesi subtrokanterik, 15 tanesi ise diafizer yerleþimliydi. 21 kýrýk intramedüller çivi ile, 1 kýrýk kilitli kompresyon plaðý ile ve 1 kýrýk da proksimal femur çivisi ile tedavi edilmiþti. 15 kýrýkta ilk 6 ay içinde kaynama gözlendi. 4 kýrýkta kaynama gecikmesi ve 4 kýrýkta kaynamama tespit edildi. Ortalama kaynama süresi 5.1 ay (aralýk: 2-9) olarak bulundu. Toplam 7 hastanýn operasyon sonrasýnda preoperatif mobilizasyon durumunu koruðu gözlenirken 12 hastanýn mobilizasyon durumunda kýrýk sonrasýnda gerileme olduðu görüldü.
TARTIÞMA: Bu çalýþmanýn bulgularý atipik femur kýrýklarýnýn prodromal bulgularý olabileceðini ve bu kýrýklarýn yüksek komplikasyon ve kaynamama oranlarý ile iliþkili olduðunu göstermektedir.

AMAÇ: Kasýk fýtýðý popülasyonun %3–8’ini etkiler. Femoral herniler nadiren görülmekle birlikte genellikle acil cerrahi müdehale gerektirir ve sýklýkla baðýrsak rezeksiyonu gerekebilmektedir. Bu çalýþmanýn amacý, acil veya efektif koþullar altýnda farklý teknikler kullanarak femoral herni olgularýnýn cerrahi sonuçlarýný karþýlaþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Nisan 2013 ile Kasým 2017 arasýnda, Ýstanbul’daki iki üniversite hastanesinin genel cerrahi kliniklerinin acil servisine 52 femoral herni olgusu baþvurdu. Femoral herni tanýsý ile ameliyat edilen tüm hastalarýn týbbi dosyalarý geriye dönük olarak incelendi. Demografik veriler, taraf bilgisi, kesenin içeriði, cerrahi teknik, hastanede kalýþ süresi, son polikliniðe göre rekürrens ve komplikasyonlar geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR: Olgularýn cinsiyet daðýlýmý %88.5 (n=46) idi, kadýn %11.5 (n=6) idi. Ortalama yaþ 62.9±16.49 yýl (31–91 yýl) idi. Ýki grup arasýnda fýtýk tarafýna göre anlamlý fark yoktu (p=0.282). Elektif olgularýn 13’ü (%52) açýk teknikle, 12’si (%48) laparoskopik teknikle ameliyat edildi.
TARTIÞMA: Cerrahi tekniklerin ve sonuçlarýn karþýlaþtýrýlmasý için, geniþ tabanlý cerrahi teknikleri standart hale getirmek için ileriye yönelik randomize çalýþmalar tasarlanmalýdýr.

AMAÇ: Bu çalýþmada kliniðimizde çift ya da tek endoloop kullanýlarak laparoskopik apendektomi yapýlan hastalarýmýzýn sonuçlarýný literatür eþliðinde geriye dönük olarak deðerlendirmeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmaya 137 erkek (%54.6) ve 114 kadýn (%45.4) olmak üzere tek cerrah tarafýndan ameliyat edilen toplam 251 hasta katýldý. Hastalarýn 107’si tek endoloop yönteminin kullanýldýðý grup I, 144’ü çift endoloop yönteminin kullanýldýðý grup II idi. Hastalarýn yaþ cinsiyet, ameliyat süresi, hastanede yatma süresi, patoloji bulgularý, perioperatif apendiks bulgularý, perioperatif batýn bulgularý, ameliyat sonrasý yatýþ gereken komplikasyonlar, ameliyat sonrasý operasyon gereken komplikasyonlar ve yara yeri enfeksiyonuna bakýldý. Komplikasyonlar istatistiksel olarak incelendi.
BULGULAR: Her iki grup arasýnda demografik özellikler, perioperatif ameliyat bulgularý, patoloji bulgularý, ameliyat sonrasý bulgular ve hastanede yatýþ süreleri arasýnda anlamlý fark izlenmedi. Ameliyat süreleri grup I’de (54.9±16,1) grup II’den (61.2±18,8) daha kýsa bulundu. Tekrar yatýþ gerektiren komplikasyonlar grup I’de (%1,9; n=2) grup II’den (%9; n=13) anlamlý olarak az bulundu (p=0.018). Tekrar ameliyat gereken komplikasyon grup I’de olmadý. Grup II’de dört hastada (%2.8) oldu, Ýstatistiksel olarak anlamlý fark bulunmadý. Yara yeri enfeksiyonu grup I (%7.5 n=8) ile grup II (%4.9 n=7) arasýnda anlamlý fark izlenmedi.
TARTIÞMA: Çift endoloop kullanmak ameliyat sonrasý komlikasyonlarý azaltmamakla birlikte ameliyat maliyetini artýrmakta ve ameliyat süresini uzatmaktadýr. Laparoskopik apendektomide loop kullanýmýnda tek loop kullanmanýn daha uygun olacaðý kanaatindeyiz.

AMAÇ: Bu çalýþmada, kafa travmalý olgularýn tüm vücut bilgisayarlý tomografi (TVBT) ile deðerlendirilip, hastalarda eþlik edebilecek diðer vücut yaralanmalarýnýn tespiti için TVBT’nin ne kadar gerekli olduðu ortaya konmaya çalýþýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmamýza 2012–2016 tarihleri arasýnda hastanemiz acil servisine kafa travmasý sonrasýnda baþvurmuþ, beyin tomografisinde (BT) lezyon saptanmýþ, ek muayene bulgusu olmayan ve TVBT çekilmiþ 198 hasta alýndý. Geriye dönük olarak yapýlan çalýþmada hastalarýn yaþ, cinsiyet, beyin BT’deki lezyonun tipi, Glaskow Koma Skalasý (GKS) deðerleri ve TVBT bulgularý incelendi.
BULGULAR: Hastalarýn %85.4’ü erkek olup, yaþ ortalamasý 25.7 yýldý. En sýk saptanan kraniyal BT bulgusu kýrýk, takiben parankimal kanamaydý. Hastalarýn %67’sinin GKS’si 8’in altýndaydý. Hastalarýn 78’inde (%39.4) ek travma saptandý. En sýk saptanan ek lezyon toraksta kontüzyondu. BT’de belirlenen servikal yaralanmasý olan hastalarýn yaþ ortancalarý anlamlý olarak yüksekti (p<0.05). Kraniyal kýrýk ve yabancý cisim sýklýðý ile toraks yaralanmasý arasýnda anlamlýlýk tespit edildi (p<0.05). Beyin BT’de kontüzyon saptanan hastalarda servikal yaralanma sýklýðý anlamlý olarak yüksekti (p<0.05). TVBT’de ek lezyon varlýðý ile kýrýk sýklýðý anlamlý olarak yüksekti (p<0.05). Diðer kraniyal lezyonlar ve ek yaralanma bölgesi arasýnda iliþki saptanmadý (p>0.05).
TARTIÞMA: Literatürde TVBT’lerin deðerlendirildiði çalýþma sayýsý çoktur. Ancak, çalýþmamýz kafa travmasý olan ve vücudunda ek lezyon olmayýp TVBT’deki bulgularýn deðerlendirildiði ilk çalýþmadýr. Klinik deðerlendirilmesi tam yapýlamayan hastalarda TVBT çekimi önerilmelidir. TVBT baþta toraks içi lezyonlar olmak üzere, birçok patolojinin tanýsýnda önemli bir taný aracýdýr.

Non-travmatik ve altta yatan tümör olmayan rektum perforasyonlarý oldukça nadir olgulardýr. Refleksiyon altýnda olan alt ve orta rektum perforasyonlarý batýn içi apse veya enflamasyona neden olmadýkça semptomsuz olarak seyredebilir. Biz bu olgumuzda anüsten ince baðýrsak prolapsusu ile acil cerrahi kliniðine baþvuran bir hastayý sunmayý amaçladýk.

Penetran keratoplasti (PK) sonrasý glop rüptürü önemli bir ameliyat sonrasý komplikasyonudur. PK sonrasý kornea yarasý normal kornea dokusunun saðlamlýðýna hiçbir zaman eriþemediðinden, künt travma sonrasýnda glop rüptürü kornea da alýcý-donör yataðýnda gerçekleþir. Biz PK’li hastada künt travmaya baðlý skleral rüptürü geliþen bir hastayý sunduk. Altmýþ yaþýnda kadýn hasta sol gözünde künt travmaya baðlý görme kaybý, kýzarýklýk ve aðrý ile baþvurdu. Ön segment muayenesinde total hifema, yaygýn subkonjonktival hemoraji ve kapaklarda ekimoz mevcuttu. Donör kornea saðlamdý. Sað göz de PK’li, kornea saydam, sklera mavi renkte idi. Limbusa 2 mm mesafede üst kadranda saat 3’ten 9’a kadar uzanan skleral rüptür cerrahi sýrasýnda saptandý. Hastanýn öyküsünde sistemik hipertansiyon dýþýnda baþka bir hastalýðý yoktu. Mavi skleraya neden olan hastalýklarýn ayýrýcý tanýsý yapýldý. Ayrýntýlý öyküde hasta çocukluk döneminde ciddi alerjik göz hastalýðý yaþadýðýný belirtti. Vernal keratokonjonktivite baðlý geliþen komplikasyon tanýsý kondu. PK’li ve mavi skleralý hasta da künt travmaya baðlý kapalý sklera perforasyonu geliþebileceði akýlda bulundurulmalýdýr.