AMAÇ: Bu çalýþmada, mekanik ezilme yaralanmasý oluþturulan sýçanlarda, asetaminofen ve mannitolün böbrek fonksiyonu ve histopatolojisi üzerine etkileri araþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmada 370–400 gram aðýrlýðýnda 36 sýçan kullanýldý. Kontrol amaçlý birinci gruba bir iþlem uygulanmadý. Diðer beþ gruba ikiþer saat süresince her iki bacak gastroknemius kasý bölgesine mekanik ezilme iþlemi uygulandý. Sonra dördüncü gruba asetaminofen 100 mg/kg; beþinci gruba mannitol 1 gr/kg; altýncý gruba asetaminofen 100 mg/kg ve mannitol 1 gr/kg intraperitoneal verildi. Herhangi bir tedavi uygulanmayan ikinci grup iki saat sonra, üçüncü grup ve tedavi gruplarý ise 24 saat sonra sakrifiye edilerek kan ve doku örnekleri alýndý.
BULGULAR: Sodyum, potasyum, alanin aminotranferaz, kreatinin, ortalama kreatinin klirensi deðerleri açýsýndan asetaminofen ve mannitol tedavi gruplarý arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark bulunmadý. Histopatolojik olarak hidropik dejenerasyon, tübüler nekroz, enflamasyon, tubulus lümeninde immünoperoksidaz ve miyoglobin varlýðý, tubulus epitel hücre dejenerasyonu, tubulus lümeninde PAS boyanan materyel varlýðý bulgularýnýn mannitol uygulanan grupta azaldýðý, asetaminofen uygulanan grupta mannitol uygulanan gruptan daha fazla azaldýðý, asetaminofenle mannitol birlikte uygulandýðýnda ise bulgularýn tek baþýna mannitol uygulamasýndan daha iyi, ancak tek baþýna asetaminofen uygulamasýndan daha iyi olmadýðý görüldü.
TARTIÞMA: Ezilme yaralanmalarýnda oluþan böbrek hasarýnda asetaminofen histopatolojik olarak mannitolden daha etkilidir. Asetamniofen mannitolle birlikte kullanýldýðýnda ise karaciðere olan toksik etkisi daha az olmaktadýr.

AMAÇ: Deneysel sepsis modelinde erken dönem melatonin uygulamasýnýn anastomoz yara iyileþmesi ve enflamasyon üzerine olan etkilerini göstermeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Altmýþ Wistar-Albino sýçan iki gruba ayrýldý. Melatonin ve kontrol gruplarýna çekal ligasyon ve puncture ile kolonik rezeksiyon ve anastomoz yapýldý. Her iki gruptan 10’ar sýçana 16. saat, üçüncü ve yedinci günlerde relaparotomi yapýldý. Erken dönem sepsiste melatonin tedavisinin etkilerini incelemek amacýyla interlökin-6, interlökin-10, interferon-gama, C-reaktif protein düzeyleri, patlama basýnçlarý, anastomotik segmentlerdeki kollajen hidroksiprolin içeriði, histopatolojik iyileþme düzeyleri ve CD34 ve “transforming growth factor beta” immünhistokimyasal düzeyleri deðerlendirildi.
BULGULAR: Tedavi grubunda interlökin-6 ve interferon-gama düzeylerinin ameliyat sonrasý 16. saatte anlamlý olarak azaldýðý, üçüncü ve yedinci günlerde ise artmýþ olduðu bulundu. Ýnterlökin-10 düzeyleri ise kontrol grubunda ameliyat sonrasý 16. saatte anlamlý olarak artmýþken, üçüncü ve yedinci günlerde düþük bulundu (p<0.001). Ayný zamanda tedavi grubunda kapiller permeabilite, fibroblast proliferasyonu ve kollajen depositleri anlamlý olarak yüksek bulundu (p<0.001). CD34 ekspresyonu tedavi grubunda ameliyat sonrasý yedinci günde anlamlý olarak yüksek bulundu (p=0.005).
TARTIÞMA: Sýçan modelinde erken sepsis döneminde melatonin uygulamasýnýn kolonik anastomoz iyileþmesini anlamlý olarak artýrdýðýný düþünüyoruz.

AMAÇ: Sýçanlarda oluþturulan künt göðüs travmasýna baðlý akciðer kontüzyon modelinde, ilk 24 saat içinde endojen eritropoetin düzeylerinin oksidatif stresle iliþkisi ve ekzojen eritropoietinin etkilerini araþtýrmayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Otuz beþ sýçan üç gruba ayrýldý: Grup BC (bazal kontrolü, n=7), herhangi bir iþlem yapýlmadý; Grup PC (pozitif kontrol, n=21), sýçanlarda kontüzyon oluþturuldu fakat tedavi verilmedi; Grup EPO-24 (eritropoietin tedavi, n=7), sýçanlarda kontüzyon oluþturuldu ve künt göðüs travmasýndan hemen sonra intraperitonal (5000 lU/kg) tek bir doz eritropoietin verildi. Pozitif kontrol grubu her grupta yediþer sýçan olacak þekilde üç alt gruba ayrýldý (PC-6, PC-12, PC-24). PC-6, PC-12, PC-24 grubundaki sýçanlar, künt travmadan 6, 12 ve 24 saat sonra, EPO-24 ve BC grubundaki sýçanlar ise travmadan 24 saat sonra öldürüldü. Akciðer dokusunda malondialdehit (MDA) ve EPO düzeyleri, süperoksit dismutaz (SOD) ve katalaz (CAT) aktiviteleri ölçüldü. BC, PC-24 ve EPO-24 gruplarýnda histopatolojik incelemeyle total doku hasarý saptandý.
BULGULAR: Ortalama MDA düzeyleri, SOD ve CAT aktiviteleri BC ve EPO-24 gruplarýnda PC grubuna göre düþüktü (p<0.005). PC-6, PC-12 ve PC-24 grubunun ortalama EPO konsantrasyonu BC grubuna göre daha yüksek bulundu (p<0.005). Akciðer doku hasarý skorlarý EPO-24 grubunda PC-24 grubuna göre daha düþüktü (p<0.005).
TARTIÞMA: Eritropoietin konsantrasyonlarý, SOD ve CAT düzeyleri pulmoner kontüzyon sonrasý ilk 24 saatte akciðer dokusunda yüksek olduðu saptandý. Göðüs travmasý sonrasý akut dönemde uygulanan tek doz intraperitoneal eritropoetin (5000 IU/kg), travmanýn erken döneminde oksidatif hasarý ve doku zedelenmesini azaltmaktadýr.

AMAÇ: Dünya ölçeðinde özellikle geliþmiþ ülkelerdeki çocuklar arasýnda travma sakatlýk ve ölümün önemli bir nedenidir. Burada amaç travma sonucu yaralanmýþ çocuklarda mortaliteyi öngörmede Pediyatrik Travma skoru (PTS), Glasgow Koma Ölçeði skoru (GKS) ve Travma Þiddet Derecesi skorunun etkililiklerini karþýlaþtýrmaktý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Poursina Týp ve Eðitim Merkezi’nin Acil Servisi’ne 2010-2011 yýlý arasýnda toplam 588 travmalý çocuk kabul edilmiþtir. Hastalarýn hepsi için PTS, GCS ve ISS hesaplandý. Alýcý iþletim karakteristik (ROC) eðrisi kullanýlarak %95 güven aralýðýyla bu skorlarýn öngördürücü etkililiði karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Hasta popülasyonunun %62.1’i erkek ve %37.9’u kýz çocuklarýndan ibaretti. Yaþ ortalamasý 7.31±3.8 yýl idi. Yaralanmanýn en sýk görülen nedeni trafik kazasýydý (%42.2). Genelde katýlýmcýlarýn % 2.4’ü ölmüþtü. Mortalitenin öngörüsü açýsýndan GKS için en iyi kestirme deðeri ≤8 olup %98.4 duyarlýlýk ve %92.3 özgüllüðe sahipti. PTS için kestirme deðer ≤0.5 olup %100 duyarlýlýk ve %31’lik özgüllüðe sahipti. ISS için bu deðer ≥16.5 olup %92.5 duyarlýlýk ve %62’lik özgüllüðe sahipti. Mortalite öngörüsüne dayalý tüm deðiþkenler istatistiksel açýdan anlamlýydý (p<0.0001).
TARTIÞMA: Çocukluk çaðý travma olgularýnda PTS ve ISS ile karþýlaþtýrýldýðýnda GKS daha iyi bir öngördürücü faktör olabilir.

AMAÇ: Bu çalýþmada, yýlan ýsýrmasý nedeni ile acil servise getirilen hastalarýn klinik evreleri, geliþen komplikasyonlar, yapýlan tedaviler ve sonuçlarý deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu amaçla acil servise yýlan ýsýrmasý nedeni ile getirilen 132 olgu hastane kayýtlarýndan geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR: Hastalarýn %42.9’u (n=57) Evre 0 düzeyindeydi. En sýk görülen lokal komplikasyon aðrý (n=56; %42.4) iken sistemik komplikasyon International Normalized Ratio (INR) deðerinde uzama %5.3 (n=7) idi. Lokal komplikasyonlar her evrede görülebilirken sistemik komplikasyonlar ileri evrelerde görüldü. Yýlan antivenomu %46.4 (n=61) hastaya uygulandý. Altmýþ dokuz hasta (%52.2) hastaneye yatýrýlýrken, 63 hasta (%47.7) acil servisteki 6–12 saatlik gözlem sonrasý þifa ile taburcu edildi. Ölüm olgusu görülmedi. Olgulardan altý aylýk ve bir yýllýk sürede olumsuz geri bildirim alýnmadý.
TARTIÞMA: Yýlan ýsýrmasý olgularýnda yýlan zehirinde bulunan toksinlere göre oluþabilecek komplikasyonlar deðerlendirilmeli ve uygun tedavi evrelere göre zamanýnda baþlanmalýdýr. Bu yaklaþým komplikasyonlarýn geliþimini engeller veya azaltýr.

AMAÇ: Akut apandisit etiyolojisinde en önemli fizyopatolojik sürecin apandiks lümeninin bir nedenle obstrüksiyonu ve enflamasyonu olduðu bilinmesine raðmen, bu enflamasyon ile endotelial nitrikoksit sentaz (eNOS) gen polimorfizmi arasýnda yapýlan bir araþtýrma bulunmamaktadýr. Oysaki enflamasyon ile endotelial nitrikoksit sentaz iliþkisi birçok çalýþmada gösterilmiþtir. Literatürdeki eksik yerini hala koruyan akut apandisit ve endotelial nitrikoksit sentaz gen polimorfizmi muhtemel iliþkisi hipotezi araþtýrýlmaða deðer bulunmuþtur.
GEREÇ VE YÖNTEM: Araþtýrma için 201 akut apandisitli ve 201 kontrol grubu olmak üzere 402 birey incelemeye alýndý. Acil servise baþvuran akut apandisitli hastalardan çalýþma grubu oluþturulurken, yakýnlarýndan da kontrol grubu belirlendi. Çalýþmada eNOS gen polimorfizmine ait genotipleri analiz edildi.
BULGULAR: Ýntron 4b/4a’nin 119 bireyde pozitif olduðu görüldü. Genotiplerden G894T-GT’nin 71 ve nitrikoksit sentaz 786-1’in 71 akut apandisitli olguda pozitif olduðu saptanarak, bu sonuçlar ile AA hastalarý ve kontrol grubu eNOS 4a/b, G894-GT ve 786-1 genotipleri arasýnda anlamlý bir fark bulunmadý.
TARTIÞMA: Akut apandisit ve eNOS gen polimorfizmi muhtemel iliþkisi olarak hipotezi kurulan bu çalýþmadan elde edilen sonuçlarda eNOS ile akut apandisit arasýnda istatistikî bir iliþki kurulmamýþtýr. Ancak, böyle bir iliþkinin olmadýðýný bu çalýþma ile iddia etmek mümkün gözükmemektedir. Metodolojik açýdan elde edilen veriler önem taþýmakta ve yapýlacak daha geniþ çalýþmalar ile bu konu hakkýnda daha detaylý bilgiler elde edilebilecektir.

AMAÇ: Akut mezenterik iskemi (AMI) olgularýnýn %50–70’i ölümcül olup, hýzlý ve etkili bir klinik deðerlendirme ve tedavi gerektiren bir vasküler acil olarak kabul edilmektedir. Mevcut geriye dönük çalýþmada, biz AMI erken tanýsýnda nötrofil/lenfosit oranýnýn (NLR) olasý yararýný ve bu oranýn AMI ile non-vasküler baðýrsak nekrozu (NVBN) ayýrýcý tanýsýnda etkili olup olmadýðýný araþtýrdýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþmada 1 Mayýs 2010–30 Nisan 2015 tarihleri arasýnda 58 AMI, 62 NVBN ve 62 kontrol hastasý incelendi. Akut mezenterik iskemi tanýsýyla laparotomi ve/veya baðýrsak rezeksiyonu yapýlan hastalar çalýþma grubuna alýndý. Ýnkarsere ve strangüle herni nedeniyle segmenter baðýrsak rezeksiyonu yapýlan hastalar NVBN grubuna alýndý. Kontrol grubu hastalarý non-spesifik karýn aðrýsý nedeniyle acil servise baþvuran hastalarda oluþturuldu.
BULGULAR: Mortalite oraný AMI grubunda %51.7, NVBN grubunda %4.8 idi. Akut mezenterik iskemi grubunda lökosit (WBC) sayýsý, C-reaktif protein (CRP) ve eritrosit daðýlým aralýðý diðer gruplardan daha yüksekti. Nötrofil/lenfosit oraný, AMI ve NVBN grubunda kontrol grubundan daha yüksekti (p<0.001), ancak AMI ve NVBN gruplarý arasýnda fark yoktu. Ayrýca, NVBN grubunda WBC sayýsý ve CRP control grubundan daha yüksekti (p<0.001).
TARTIÞMA: Ameliyat öncesi NLR düzeyinin AMI tanýsýnda yardýmcý olacaðýný ve AMI ile baðýrsak nekrozu ile seyreden NVBN gibi durumlarla ayrýcý tanýda kullanabileceðini düþünmekteyiz. Bundan dolayý, bu tür hastalarda NLR klinik muayeneye ek olarak hesaplanmalýdýr.

AMAÇ: Bu çalýþmada, çocukluk çaðýnda görülen suprakondiler humerus kýrýklarýnda medial mini açýk teknikle perkütan tekniði karþýlaþtýrýldý, floroskopi zamaný, cerrahi süre ve iyatrojenik ulnar sinir hasarý araþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2011 ve 2013 yýllarý arasýnda ameliyat edilen 104 adet Gartland tip III suprakondiler humerus kýrýðý ileriye yönelik olarak incelendi. Birinci gruptaki (Grup A) 41 hastaya medial mini açýk insizyonla medialden bir ve lateralden iki adet pin ile fiksasyonu yapýldý. Ýkinci gruptaki (Grup B) 63 hastaya tüm pinler perkütan yerleþtirildi. Ortalama takip süresi Grup A’da 14.1±1.2 ay ve Grup B’de 14.6±2.1 aydýr. Cerrahi sonrasý hastalar sinir yaralanmasý açýsýndan motor ve duyu muayeneleri yapýldý. Cerrahinin süresi, toplam floroskopi süresi, medial pin için floroskopi süresi, Baumann açýsý, humerokapitallar açý, son taþýma açýsý ve eklem hareket açýklýðý deðerlendirildi.
BULGULAR: Duyu incelemesinde Grup A’da üç kötü ve bir orta sonuç, Grup B’de iki kötü ve bir orta sonuç elde edildi. Ýstatististiksel olarak fark saptanmadý. Gruplar arasýnda cerrahi süre ve toplam floroskopi süresi açýsýndan fark saptanmadý. Medial mini açýk yapýlan grupta medial pin fiksasyonu sýrasýnda floroskopi süresi daha kýsa saptandý.
TARTIÞMA: Medial mini açýk teknik ve perkütan tekniðin her ikisin dede iyatrojenik ulnar sinir yaralanma riski mevcuttur. Medial mini açýk teknikte medial pin yerleþtirme iþlemi daha kýsa süre floroskopi kullanýmý açýsýndan avantajlýdýr.

AMAÇ: Travmatik posterior fossa epidural hematomlarý ender görülmelerine karþýn mortalite ve morbiditesi suratentorial yerleþimli epidural hematomlardan daha yüksektir. Belirti ve bulgularý silik ve belirsiz olmalarýnýn yanýnda hýzlý bir kötüleþme göstererek bilinç bozukluðundan komaya ve sonuçta ölüme yol açabilir. Bilgisayarlý tomografinin (BT) kullanýmýnýn posterior fossa travmasý geçirmiþ kranium kýrýðý bulunan olgularda yaygýnlaþmasý ile erken taný konulabilmektedir. Ancak ilk çekilen tomografide görülmeyip seri çekimlerde yakalanan hematomlara geç geliþen epidural hematom’lar denmektedir. Çalýþmamýzda supratentorial-infratentorial kompartmanlarda geliþmiþ epidural hematomlarýn (EDH) lineer kýrýk varlýðý ile iliþkisi ve geç dönemde geliþen epidural hematomlarla iliþkisi incelendi.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu çalýþmada 1995–2005 yýllarýnda kliniðimizde 212 supratentorial epidural hematom (SEDH) ve 22 posterior fossa epidural hematomu (PFEDH) tanýsý ile tedavi edilen olgular sunuldu. PFEDH olgularýndan 21’i ameliyat edildi, 1 olgu konservatif takip edildi, bu grubun içinden 4 olgu ise gecikmiþ posterior fossa epidural hematomu (GPFEDH) nedeniyle ameliyat edildi.
BULGULAR: Posterior fossa epidural hematomu nedeniyle tedavi ettiðimiz hastalarýn yaþ ortalamalarý 12, SEDH nedeniyle tedavi ettiðimiz hastalarýn yaþ ortalamalarý 18 idi. Hematomlar, parietal bölgede %27, temporal bölgede %16 ve posterior fossada %8 oranlarýnda görülmekteydi. Supratentorial epidural hematom olan 212 hastanýn %48’inde, PFEDH olgularýnýn %68’inde lineer kýrýk mevcuttu. Posterior fossada geç geliþen eipdural hematom görülme sýklýðý %2 idi. Ýnfratentorial kompartmanda geç geliþen epidural hematom görülme olasýlýðý ileri derecede supratentorial kompartmana nazaran anlamlýydý (p=0.007). Çalýþmamýzda lineer kýrýðý olupta posterior fossada EDH geliþme oraný 10.27 kat daha bulundu (p<0.05).
TARTIÞMA: Geç geliþen posterior fossa epidural hematomlarý klinik detoryantasyonla beraber hastayý ölümcül sonuçlara götürebilmektedir. Gecikmiþ posterior fossa epidural hematomlarýnýn tanýsý ve cerrahi modalite hayat kurtarýcý olmakla beraber posterior fossa direkt grafilerinde kýrýk hattý tespit edilen hastalarda yüksek oranda EDH geliþebileceði göz önünde bulundurulmalý, bu tarzda olan hastalarý yakýn gözlem altýnda tutmalý gerektiðinde seri BT çekimleri yapýlmalýdýr.

AMAÇ: Ottawa ayak bileði kurallarýnýn ülkemizde devlet hastanesinde görevli pratisyen hekimler tarafýnca kullanýlmasýnýn etkinliðini araþtýrmak.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ýki yüz yataklý devlet hastanesi ikinci basamak acil servise, ayak-ayakbileði travmasý ile müracaat eden 405 hasta çalýþmaya dahil edildi. Tüm hastalar pratisyen hekim tarafýnca muayene edilerek Ottawa pozitif veya negatif olarak sýnýflandýrýldý. Tüm hastalara ön-arka ve yan, ayak ve ayak bileði grafisi çekildi. Grafiler, hastanýn Ottawa grubunu bilmeyen ortopedi ve radyoloji uzmanlarýnca deðerlendirilerek klinik olarak anlamlý kýrýk olup olmadýðý saptandý. Takiben sonuca göre Ottawa ayakbileði kuralý için duyarlýlýk, özgüllük, pozitif ve negatif kestirim deðerleri hesaplandý.
BULGULAR: Ýki yüz elli bir (%61.97) hasta Ottawa (+), 154 hasta (%38.02) Ottawa (–) olarak saptandý. Altmýþ iki (%15.3) hastada klinik olarak anlamlý kýrýk tespit edildi. Kýrýk olan 62 hastanýn 61’inde (%98.4) Ottawa (+) idi. Deplase olmamýþ birinci metatars kýrýðý tespit edilen bir (%1.6) hastada Ottawa (–) idi. Bununla birlikte kýrýk saptanmayan 190 (%55.4) hasta Ottawa (+), 153 (%44.6) hasta Ottawa (–) idi (p<0.001). Duyarlýlýk, özgüllük, pozitif ve negatif kestirim deðerleri sýrasýyla %98.39, %44.61, %24.30 ve %99.35 idi. Eðri altýnda kalan alan 0.71 olarak hesaplandý. Bu sonuçlara göre Ottawa ayakbileði kurallarýnýn olasý radyolojik tetkik azaltma oraný %38.02 olarak tespit edildi.
TARTIÞMA: Ottawa ayak bileði kurallarý (OAR) akut ayak bileði ve ayak orta bölüm yaralanmalarý geçiren hastalarda yüksek derecede duyarlý tarama testidir. Ýyi eðitimli pratisyen hekimlerin OAR’yi uygulamasý çekilen radyogramlarýn sayýsýnýn anlamlý derecede azalmasýný saðlayarak, hasta ve personelin zamandan tasarruf saðlamasýna ek olarak tedavi maliyetini ve radyasyona maruziyeti de azaltýr.

AMAÇ: Genel cerrahi, komplikasyon ile hata karþýlaþtýrmasýnda karar vermenin zor olduðu dallardan biridir. Çalýþmamýzda týbbi uygulamada hata iddiasý bulunan genel cerrahi ölüm olgularýnda, týbbi uygulama hatasýnýn deðerlendirilmesi için göz önüne alýnan temel adli týbbi parametrelerin sunulmasý ve bu kavramlarýn literatür üzerinden tartýþýlmasý amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: 01.01.2012–31.12.2013 tarihleri arasýnda, genel cerrahi branþý hekimleri hakkýnda týbbi uygulamada hata iddiasý nedeniyle Adli Týp Kurumu Birinci Adli Týp Ýhtisas Kurulu’na gönderilmiþ ve týbbi uygulama ile ölümün illiyetli olduðu belirlenmiþ olgular geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR: Toplam 105 olgunun %21.9’unda (n=23) týbbi uygulama hatasý olduðu ve en sýk primer hastalýk tanýlarýnýn sýrasýyla travma–yaralanma (n=32, %30.5), kolesistit (n=25, %23.8) ve apandisit (n=8, %7.6) olduðu görüldü. Tedavi þekilleri, týbbi uygulamada hata kararý açýsýndan karþýlaþtýrýldýðýnda, sadece medikal tedavi olan olgularda hata gözlenme oraný, cerrahi+medikal tedavi gören olgulara göre istatistiksel olarak anlamlý düzeyde yüksek bulundu (p=0.003; p<0.01). Ancak, acil ve elektif cerrahi tedaviler, týbbi uygulamada hata kararý açýsýndan karþýlaþtýrýldýðýnda istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk saptanmadý (p>0.05). Klinik taný ile otopside belirlenen taný arasýndaki iliþkinin týbbi uygulamada hata kararý üzerindeki etkisi deðerlendirildiðinde; klinik taný ve -otopsi var olduðunda- otopsi tanýsýnýn uyum durumu ile týbbi uygulamada hata kararý arasýnda istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk tespit edildi (p=0.031; p<0.05). Klinik tanýnýn otopsi ile doðrulandýðý olgularda, hata olduðu yönünde karar verilme oraný istatistiksel olarak anlamlý düzeyde düþük olarak bulundu (p=0.028; p<0.05).
SONUÇ: Elde edilen sonuçlar yorumlandýðýnda, Adli Týp Kurumu’nun týbbi uygulama hatasý deðerlendirmesinde otopsi verileri kadar klinik takip verilerini de dikkate aldýðý, genel cerrahide medikal tedavinin doðru uygulanmasýna önem verilmesi gerektiði ve hekimlerin acil þartlarda elektif þartlar kadar baþarýlý olduklarý unsurlarý dikkat çekici bulunmuþtur.

AMAÇ: Çocukluk çaðýnda düþük dereceli künt böbrek yaralanmalarýnda konservatif tedavi yöntemleri kullanýlýr. Ancak dördüncü derece yaralanmalarda tedavi protokolleri tam olarak belirlenememiþtir. Çalýþmamýzýn amacý, kliniðimize ürinom ile baþvuran veya üriner ekstravazasyon saptanan hastalarda tedavi yöntemlerini tartýþmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kliniðimize 2003–2012 yýllarý arasýnda baþvurmuþ olan ve dördüncü derece renal travma saptanmýþ olan sekiz olgu (K/E=1/7, ortalama yaþ: 6 yaþ) uygulanan tedavi yöntemleri açýsýndan geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR: Dört olguda yüksekten düþme, üç olguda batýna künt travma ve bir olguda kereste makinesine sýkýþma nedeniyle renal yaralanma vardý. Dört olguda sað, dört olguda sol renal travma saptandý. Hiçbir olguda hemodinamik instabilite nedeniyle acil eksplorasyon gerekmedi. Bir olgunun ilk incelemelerinde üriner ekstravazasyon gösterilmiþ olmasýna raðmen izlemde ürinom saptanmadý. Ürinom geliþen yedi olgunun beþi drenaj yöntemleri ile (üç olguda JJ kateter, bir olguda perkütan drenaj (PD) kateteri, bir olguda PD sonrasýnda JJ kateter yerleþtirilerek) tedavi edildi. Geri kalan iki olguda ilk tedavi olarak PD uygulanmasýna raðmen üriner sistem bütünlüðünün bozulmuþ olmasý nedeniyle alt pol nefrektomi ve pelviplasti uygulandý. Bir olguya bulgularý geriledikten sonra üreteropelvik darlýk nedeniyle piyeloplasti uygulandý. Tüm kateterler üriner sistemde ekstravasyon olmadýðý gösteridikten sonra çekildi. JJ kateter çekilme süresi ortalama dört ay, PD kateter çekilme süresi 1.5 ay idi.
SONUÇ: Çocukluk çaðýndaki dördüncü derece renal yaralanmalar minimal invaziv yöntemlerle baþarýyla tedavi edilebilmektedir. Cerrahi uygulanan olgularda bile öncelikle minimal invaziv yöntemlerin seçilmesi böbreðin korunma þansýný artýrmaktadýr.

AMAÇ: Bu çalýþmada, fiksasyon veya hemiartroplasti ile tedavi edilmiþ olan parçalý proksimal humerus kýrýklarýnda hastalarýn fonksiyonel sonucuna etki eden faktörleri geriye dönük olarak deðerlendirmeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmamýza 2007–2012 yýllarý arasýnda kliniðimizde Neer tip 3 ve 4 proksimal humerus kýrýðý nedeniyle ameliyat edilen ve ameliyat sonrasý en az iki yýl takibi sürdürülen 58 (19 kadýn, 39 erkek; ort. yaþ; 51.04 yýl; daðýlým 22–78 yýl) hasta dahil edildi. Hastalarýn 35’ine açýk redüksiyon ve anatomik plak fiksasyon, 23’üne parsiyel omuz protezi uygulandý. Hastalar son kontrollerinde Constant-Murley’in omuz skorlamasýna göre deðerlendirildi. Hastalarýn yaþ, cinsiyet, ASA skoru, travma enerjisi, kýrýk tipi ve ameliyat öncesi sürenin fonksiyonel sonuçlar üzerine etkisi incelendi.
BULGULAR: Hastalar ortalama 47.25±13.29 (25–76) ay takip edildi. Hastalarýn tümünde ortalama Constant-Murley puaný 58.65±18.62 olarak tespit edildi. Fonksiyonel puan fiksasyon grubunda 65.77±18.67 iken, hemiartroplasti grubunda 47.82±12.52 olarak saptandý (p=0.001). Baðýmsýz deðiþkenlerin birden fazlasýnýn fonksiyonel sonuçlara etkisi incelendiðinde, fiksasyon grubunda ASA skoru ve kýrýk tipi, hemiartroplasti grubunda ise travma enerjisi ile fonksiyonel sonuçlarý anlamlý düzeyde etkilediði tespit edildi. Son takipte 20 hastada (%34.5) komplikasyon saptandý ve bunlarýn 14’ü (%70) rotator cuff yetmezliðiydi.
SONUÇ: Çok parçalý proksimal humerus kýrýklarýnýn cerrahi tedavisinde plak fiksasyonu ile daha yüksek fonksiyonel sonuç elde edilebilirken her iki cerrahi yöntemde rotator cuff yetmezlik oranýnýn yüksek oluþu göz önünde bulundurulmalýdýr.

AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý humerus alt uç eklemi ilgilendiren parçalý kýrýklý hastalara uyguladýðýmýz cerrahi tedavilerdeki 90° ve 180° açýlý çift plak uygulamalarýnýn sonuçlarý deðerlendirilerek birbirlerine olan üstünlüklerini saptamaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kliniðimizde 2009 Ocak ile 2013 Ocak tarihleri arasýnda AO sýnýflandýrmasýna göre tip C eriþkin distal humerus parçalý kýrýðý tanýsýyla cerrahi tedavi uygulanan, en az 6 ay izleme süresi olan 17 hasta, geriye dönük olarak deðerlendirildi. Hastalarýn poliklinik kontrollerinde ön-arka ve yan grafiler ile radyolojik deðerlendirmeleri ve Mayo Dirsek Performans Skorlama sistemi kullanýlarak dirsek iþlevleri gözden geçirildi.
BULGULAR: Olgularýn 14’ü (%82.3) erkek, üçü (%17.7) kadýn olup yaþ ortalamasý (22–65) 40.5 yýl idi. AO/ASIF humerus distal uç kýrýk sýnýflandýrmasýna göre; kýrýklarýn üçü (%17.7) tip C1, dokuzu (%52.9) tip C2, beþi (%29.4) tip C3 kýrýk þeklindeydi. Bu kýrýklarýn altýsý (%35.3) açýk olup, bunlarda Gustillo-Anderson’a göre dördü (%23.5) tip 1, ikisi (%11.7) tip 2 idi. Onbir hastada (%64.7) 90°, altý hastada ise (%36.3) 180° açýlarla çift plak kullanýldý. Tüm hastalara chevron osteotomisi uygulandý. Hastalar ortalama (6–52) 25.6 ay takip edildi. Hastalarýmýzýn en son kontrollerinde yapýlan deðerlendirmelerinde ortalama dirsek fleksiyonunun 105º (daðýlým 85º–130º), ortalama ekstansiyon kaybýnýn 10º (daðýlým 0º–20º) olduðu saptandý. Mayo dirsek performans skorlama sistemine göre; 12 (%70.5) çok iyi, beþ (%29.5) iyi sonuç elde edildiði görüldü. Doksan ve 180 derece plak yerleþtirilen olgularýn klinik sonuçlarý arasýnda istatistiksel fark saptanmadý (p=0.169).
SONUÇ: Eriþkin distal humerus C tipi kýrýklarda plaklarýn hangi açýlarla yerleþtirileceðine ameliyat öncesi dönemde çekilen grafiler ve operasyon sýrasýnda cerrahýn seçimi neticesinde karar verilmelidir. Özellikle lateral kolondaki parçalanmanýn plaklarýn hangi açýyla uygulanacaðýný belirtmesi açýsýndan önemi vardýr. Lateral kolonda parçalanma yoksa 90° açýyla uygulanan çift plak eðer parçalanma varsa 180° açýyla uygulanan plaklama sonuçlar açýsýndan yeterli olmaktadýr.

Omentum majusun torsiyonu akut karýnýn nadir bir nedenidir. Etiyopatogenezine dayanarak primer ve sekonder olarak sýnýflandýrýlabilir. Ancak, sonuçta nedene baðlý olmaksýzýn segmenter veya yaygýn omentum nekrozu oluþacaktýr. Ameliyat öncesi taný kolay olmamasýna raðmen karýnýn ultrason ve bilgisayarlý tomografi (BT) taramalarý omentum torsiyonunu düþündüren özgün özellikleri gösterebilir. Seçilecek tedavi etkilenmiþ omentumun laparoskopik rezeksiyonudur. Bu olgu sunumunda, kapsamlý literatür derlemesine ilaveten primer omentum torsiyonu bildirilmiþtir.

Kardiyak saçma embolisi penetran travmalardan sonra görülen nadir ancak ciddi bir komplikasyondur. Ateþli silah yaralanmasý sonrasý yabancý cisimlerin vasküler sistem aracýlýðý ile uzak migrasyonu dikkate alýnmalýdýr. Gecikmiþ tanýnýn sebep olabileceði yetersiz tedavi ve takip eden komplikasyonlar, kötü prognoz nedeni olabilir. Bu yazýda, konservatif olarak yaklaþýlan semptomsuz kardiyak saçma embolisi olgusunu sunduk. Bu olgu sunumu penetran ateþli silah yaralanmasý sonrasý saçma taneciðinin uzak migrasyon olasýlýðýný ve semptomsuz hastalarda konservatif yaklaþýmýn önemini vurgulamaktadýr.

Yabancý cisim yutulmasý bilinçsiz ya da bilinçli olabilmektedir. Bilinçsiz olanlarýn çoðu, üç ay–altý yaþ arasý çocuklarda, çok ileri yaþlarda, kazayla veya mental problemli kiþilerde halüsinasyon gibi bir nedenle olabilmektedir. Bu cismlerin çoðu doðal yoldan atýlmaktadýr. Ýki gündür sað lomber bölgede hareketle artan aðrý þikayeti ile acil servise getirilen, 29 yaþýndaki mental retarde kadýn hastanýn fizik incelemesinde palpasyonla sað lomber hassasiyet dýþýnda bir özellik yoktu. Yapýlan radyolojik deðerlendirmede sað üst kadranda retroperitona oblik olarak uzaným gösteren ve endoskopik olarak çýkartýlamayan metal çivi laparotomi yapýlarak çýkarýldý. Yabancý cisim yutulmasý birçok nedenle olabilmektedir. Mental retarde hastalarda halüsinasyonla yabancý cisim yutulmasý bildirilmekte ve ayný þekilde bizim hastamýz da mental retarde idi. Ancak yutulan cisimin akut karýn oluþturmadan sað yan aðrýsýna neden olmasý olasý bir komplikasyon olarak akýlda tutulmalýdýr. Özellikle mental retarde hastalarda olmak üzere sað yan aðrýsý ile gelen hastalarda yabancý cisim yutulmasý akýlda tutulmalýdýr.

Faringeal yabancý cisimlere kulak burun boðaz hastalýklarý pratiðinde sýk rastlanýlýr. Ancak özellikle delici yabancý cisimlerde büyük damar yaralanmasýna yol açarak ciddi morbidite ve mortalite sebebi olabilirler. Bu hastalarýn yönetimi havayolunun korunmasý, kanamanýn kontrolü, büyük damar yaralanmasýnýn görüntülenmesi ve profilaktik antibiyotiði içerir. Yazýda, iki yaþýnda bir delici faringeal yabancý cisim olgusu ve eþliðinde bu olgulara yaklaþým sunulmuþtur.