AMAÇ: Çalışmadaki amacımız Tibia AO Type 42A kırıklarda konvansiyonel kilitli intramedüller çiviler ile talon kilitlemeli intramedüllerin klinik ve radyolojik sonuçlarını kıyaslamaktır.
GEREÇ VE YÖNTEM: AO Type 42 A kırığı olan 93 hasta geriye dönük olarak incelendi. Hastalar konvasiyonel intramedüller çivi yapılanlar (Grup 1) ve talonlu distal kilitleme yapılanlar (Grup 2) olarak ikiye ayrılmışlardır. Hastalar yaş, cinsiyet, yaralanma mekanizması, takip süresi, kaynama zamanı, sigara içiciliği, açık kırık varlığı, eşlik eden fibula kırığı varlığı, malunion, nounion gelişmesi ve operasyon sırasında çekilen skopi sayıları açısından istatistiki olarak karşılaştırıldı. Hastalar American Orthopaedic Foot and Ankle Society and Tegner Lysholm skorları hesaplanarak klinik skorlar açısından da kıyaslandı.
BULGULAR: Çalışmaya 68 erkek ve 35 kadın olmak üzere 93 hasta alındı. Grup 1 35 (%71.4) erkek, 14 (%28.6) kadın olmak üzere 49 hasta ve grup 2 33 (%75) erkek, 11 (%25) kadın olmak üzere 44 hastadan oluşmaktaydı. Her iki grup arasında yaş, cinsiyet, yaralanma mekanizması takip süreleri, sigara içiciliği, eşlik eden fibula kırığı, malunion varlığı, açık kırık varlığı açısından anlamlı fark saptanmamıştır (p>.05). Her iki grup arasında kaynama zamanı, nonunion ve skopi sayıları açısından anlamlı fark olduğu görüldü (p<.05). American Orthopaedic Foot and Ankle Society and Tegner Lysholm skoru açısından her iki grup arasında istatistiki olarak anlamlı fark bulunamadı (p=0.786 and p=0.764).
TARTIŞMA: Talonlu intramedüller çiviler radyasyon maruziyetini azaltmaktadır fakat kilitli konvansiyonel intramedüller çivilerde nonunion oranları daha düşüktür ve kaynama daha erken sağlanmaktadır.
BACKGROUND: This study aimed to compare the clinical and radiological outcomes of conventional locked intramedullary nailing (IMN) and talon IMN in AO Type 42A tibial fractures.
METHODS: A total of 93 patients with AO Type 42A fracture were retrospectively analyzed. The patients were divided into two groups: Those treated with conventional IMN (Group 1), and those treated with talon distal locked nailing (Group 2). The patients were statistically compared in terms of age, sex, mechanism of injury, follow-up time, time to union, smoking status, presence of open fracture, presence of concomitant fibula fracture, development of malunion and nonunion, and the number of intraoperative fluoros-copy shots captured. All patients were evaluated with American Orthopaedic Foot and Ankle Society and Tegner Lysholm scores for clinical outcomes.
RESULTS: A total of 93 patients (68 men and 35 women) participated in the study. Group 1 consisted of 35 (71.4%) men and 14 (28.6%) women, a total of 49 patients, while Group 2 consisted of 33 (75%) men and 11 (25%) women, a total of 44 patients. There were no significant differences between the two groups in terms of age, sex, mechanism of injury, follow-up times, smoking status, concomitant fibula fracture, presence of malunion, and presence of open fracture (p>0.05). However, there were significant differences between both groups in terms of time to union, nonunion rate, and the number of fluoroscopy shots captured (p<0.05). American Orthopaedic Foot and Ankle Society and Tegner Lysholm score were analyzed and compared, no statistically differences were found (p=0.786 and p=0.764).
CONCLUSION: Although talon IMN reduces radiation exposure, locked conventional IMN has lower nonunion rates and achieves union faster.