AMAÇ: Hidroksiklorokin'in (HCQ) sýçanlarda dýþký intraperitoneal enjeksiyon prosedürü (FIP) ile oluþturulan sepsis kaynaklý akut solunum sýkýntýsý sendromu (ARDS) modeli üzerindeki etkilerini araþtýrmak.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kontrol (n=8), FIP+salin (n=7), FIP+HCQ (20 mg/kg/gün) (n=9) olmak üzere üç grup oluþturuldu. Arteriyel-kan gazý ve biyokimyasal analizler için kan örnekleri toplandý, histopatolojik inceleme için bilateral pnömonektomi yapýldý.
BULGULAR: FIP+salin grubunda PaO2 azalýrken ve PaCO2 artarken, FIP+HCQ grubunda bu seviyeler kontrole kýyasla normalleþti (sýrasýyla p<0.001 ve p<0.05). Alveolar konjesyon, perivasküler/interstisyel ödem ve alveolar dokuda hemoraji, hava boþluklarýnda/damar duvarlarýnda lökosit infiltrasyonu veya agregasyonu ve alveolar duvar/hiyalin membran kalýnlýðý gibi histopatolojik skorlar FIP+salin grubunda kontrol grubuna ký-yasla artarken (p<0.01), bu skorlar FIP+HCQ grubunda FIP+salin grubuna kýyasla azalmýþtýr (p<0.01). HCQ malondialdehit, tümör nekroz faktörü alfa, interlökin-6 ve laktik asitte sepsis kaynaklý artýþý tersine çevirmiþtir.
SONUÇ: HCQ, ARDS'nin þiddetli ilerlemesini azaltmada etkili ve güvenli bir seçenek olabilir.

BACKGROUND: This study investigates the effects of hydroxychloroquine (HCQ) on a sepsis-induced acute respiratory distress syndrome (ARDS) model in rats, initiated by a fecal intraperitoneal injection procedure (FIP).
METHODS: Three groups were established: control (n=8), FIP + saline (n=7), and FIP + HCQ (20 mg/kg/day) (n=9). Blood samples were collected for arterial blood gas and biochemical analyses, and bilateral pneumonectomy was performed for histopathologic examination.
RESULTS: In the FIP + saline group, PaO2 decreased and PaCO2 increased, whereas these levels normalized in the FIP + HCQ group compared to the control (p<0.001 and p<0.05, respectively). Histopathological scores for alveolar congestion, perivascular/interstitial edema, hemorrhage in alveolar tissue, leukocyte infiltration or aggregation in air spaces/vascular walls, and alveolar wall/hyaline membrane thickness increased in the FIP + saline group compared to the control group (p<0.01). These scores decreased in the FIP + HCQ group compared to the FIP + saline group (p<0.01). HCQ reversed the sepsis-induced increase in malondialdehyde, tumor necrosis factor-alpha, interleukin-6, and lactic acid.
CONCLUSION: HCQ may be an effective and safe option to mitigate the severe progression of ARDS.

AMAÇ: Travmatik karaciðer hasarý karaciðer onarýmýný tetikleyen akut bir olaydýr. Karaciðer Yenilenmesini Arttýrýcý Protein (KYAP) karaciðer yenilenmesinde yer alan bir büyüme faktörüdür. Bu çalýþmada, KYAP’nin izole karaciðer travmasý üzerindeki etkisini ve zaman aralýklarýyla iliþkisini deðerlendirmeyi amaçlamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Kýrk (40) adet saðlýklý diþi Wistar albino sýçan beþ (her biri n=8) gruba ayrýldý. Grup 1 hariç, özel tasarlanmýþ travma platformu kullanýlarak izole künt karaciðer travmasý oluþturuldu. Travmadan sonra sakrifikasyon dakikalarýna göre gruplar, 2. (15 dakika), 3. (30 dakika), 4. (45 dakika) ve 5. (60 dakika) olarak ayrýldý. Gruplar arasýnda plazma ve karaciðer dokusunda (intakt ve lasere) KYAP, biyokimyasal indeksler, ve karaciðer histolojik analiz yapýldý.
BULGULAR: Plasma KYAP düzeyleri grup 4'te grup 1 ve 2'ye göre daha yüksekti (sýrasý ile p<0.01, p<0.01). Grup 3 ve 4'te intakt karaciðer doku KYAP düzeyleri, grup 1'e kýyasla daha yüksekti (sýrasý ile p<0.05, p<0.01). Grup 5’teki intakt karaciðer doku KYAP düzeyi, 3. ve 4. grubundakilerden daha düþüktü (sýrasý ile p<0.05, p<0.01). Grup 5'te lasere karaciðer dokusu KYAP düzeyi grup 2 ve 3'ten daha yüksekti. Grup 1’de plazma KYAP düzeyi, intakt karaciðer dokusu KYAP düzeyinden (p<0.05) daha yüksekti. Grup 2'de, plazma KYAP düzeyi, intakt karaciðer dokusu KYAP düzeyinden yüksek idi (p<0.01). Grup 3’te, plazma KYAP düzeyleri intakt ve lasere karaciðer doku KYAP düzeylerinden daha yüksekti (sýrasý ile p<0.05, p<0.001). Grup 4'te, plazma KYAP düzeyi, intakt karaciðer doku KYAP düzeyinden daha yüksek idi (p<0.01). Ek olarak, grup 4’de lasere karaciðer dokusu ALR düzeyi, intakt karaciðer dokususu KYAP düzeyine göre yüksekti (p<0.001). Grup 3,4 ve 5’te inflamasyon skoru, grup 2’ye oranla daha yüksek idi (sýrasý ile p<0.05, p<0.01, p<0.01).
SONUÇ: Bu çalýþma KYAP 'yi izole edilmiþ açýk karaciðer travmasýnda deðerlendiren ilk çalýþmadadýr. Künt karaciðer travmasý sonrasýnda, plazma ve karaciðer KYAP seviyeleri dakikalar içinde deðiþmektedir.

BACKGROUND: Traumatic liver injury is an acute event that triggers liver repair. The augmenter of liver regeneration (ALR) has been identified as a growth factor involved in this process. This study evaluates the impact of ALR on isolated liver blunt trauma and examines its relationship with various time intervals.
METHODS: Forty healthy female Wistar albino rats were divided into five groups (n=8 each). Isolated blunt liver trauma was induced using a custom-designed trauma platform in all groups except for Group 1. The groups were categorized by the timing of euthanasia post-trauma: 2nd (15 minutes), 3rd (30 minutes), 4th (45 minutes), and 5th (60 minutes). Assessments included plasma ALR levels, liver tissue ALR levels (both intact and lacerated), biochemical indices, and liver histological analysis.
RESULTS: Plasma ALR levels in Group 4 were higher than in Groups 1 and 2 (p<0.01). Intact liver ALR levels in Groups 3 and 4 exceeded those in Group 1 (p<0.05, p<0.01, respectively). Intact liver tissue ALR levels in Group 5 were lower than in Groups 3 and 4 (p<0.05, p<0.01, respectively). Lacerated liver tissue ALR levels in Group 5 were higher than those in Groups 2 and 3. In Group 1, the plasma ALR level was higher than the intact liver tissue ALR level (p<0.05). In Group 2, plasma ALR levels exceeded those in intact liver tissue ALR levels (p<0.01). In Group 3, plasma ALR levels surpassed both lacerated and intact liver tissue ALR levels (p<0.05, p<0.001, respectively). In Group 4, the plasma ALR level was higher than the intact liver tissue ALR level (p<0.01), and the lacerated liver tissue level was higher than the intact liver ALR level (p<0.001). Additionally, inflammation scores were higher in Groups 3, 4, and 5 compared to Group 2 (p<0.05, p<0.01, p<0.01, respectively).
CONCLUSION: This study is the first to explore the role of ALR in isolated blunt liver trauma. Following blunt liver trauma, both plasma and liver tissue ALR levels change within minutes.

AMAÇ: Akut apandisit (AA), acil servise karýn aðrýsý þikayetiyle baþvuran hastalarda akut karýn nedenleri arasýnda birinci sýrada yer almaktadýr. Literatürde serum hepsidin ile AA arasýndaki iliþkiyi inceleyen sýnýrlý sayýda çalýþma bulunmaktadýr. Çalýþmanýn amacý AA ön tanýsýyla ameliyat edilen hastalarda serum hepcidin düzeylerini ölçmek ve bu parametrelerin AA tanýsýnda biyokimyasal belirteç olarak kullanýlýp kullanýlamayacaðýný araþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Nisan 2018 ile Mayýs 2019 tarihleri arasýnda acil servise baþvuran, AA tanýsýyla ameliyat edilen 18 yaþ ve üzeri hastalar çalýþmaya alýndý. Çalýþmaya cerrahi sonrasý patoloji sonucu AA ile uyumlu olan 94 hasta (Grup A), cerrahi sonrasý patoloji sonucu AA ile uyumlu olmayan 16 hasta (Grup B) ve 42 saðlýklý kontrol grubu dahil edildi. Venöz kan örneklerinden serum hepsidin düzeyleri ölçüldü.
BULGULAR: Grup A hastalarýn ortalama hepsidin düzeyleri 1750±285 pg/mL, Grup B hastalarýnýnki 1349±381 pg/mL ve kontrol grubununki 1066±225 pg/mL olarak belirlendi. Serum hepsidin düzeylerinin karþýlaþtýrýlmasýnda Grup A ve kontrol grubunu arasýnda istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk gösterdiði görüldü (p<0.05).
SONUÇ: Hepsidin AA hastalarýnda kontrol grubuna ve cerrahi olarak AA dýþý patoloji saptanan hastalara göre anlamlý olarak yüksek bulundu. Hepsidin akut apandisit tanýsýna yardýmcý olarak kullanýlabilir.

BACKGROUND: Acute appendicitis (AA) is the primary cause of acute abdomen in patients presenting to the emergency department with abdominal pain. Limited studies have explored the relationship between serum hepcidin levels and AA. This study aimed to measure serum hepcidin levels in patients undergoing surgery with a preliminary diagnosis of AA and to assess whether these levels can serve as a biochemical marker for diagnosing AA.
METHODS: This study included patients aged 18 or older who presented to the emergency department between April 2018 and May 2019 and underwent surgery with a diagnosis of AA. The cohort comprised 94 patients with surgical pathology results compatible with AA (Group A), 16 patients with results not compatible with AA (Group B), and 42 healthy controls. Serum hepcidin levels were measured from venous blood samples.
RESULTS: Mean hepcidin levels were 1750±285 pg/mL in Group A, 1349±381 pg/mL in Group B, and 1066±225 pg/mL in the control group. Statistically significant differences in serum hepcidin levels were observed between Group A and the control group (p<0.05).
CONCLUSION: Hepcidin levels were significantly higher in patients with AA compared to both the control group and patients with surgically confirmed non-AA pathology. Therefore, hepcidin may serve as a useful adjunct in diagnosing acute appendicitis.

AMAÇ: Bu çalýþma, akut mezenterik iskemi (AMI) hastalarýnda hastane ölümünü tahmin eden bir yapay zeka modeli geliþtirmek ve doðrulamak için makine öðrenimi (ML) modellerini kullanmayý amaçladý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ocak 2011-Haziran 2023 tarihleri arasýnda Sakarya Üniversitesi Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi'nde AMÝ tanýsý alan 122 hastanýn tamamý çalýþmaya dahil edildi. Hastalar bir eðitim kohortu (n=97) ve bir doðrulama kohortu (n=25) olarak ikiye ayrýldý. Tüm hastalar ölenler ve hayatta kalanlar olarak 2 gruba ayrýldý. Parametre olarak serum bazlý laboratuvar sonuçlarý kullanýldý. En iyi sonucu elde etmek için Python'da Recursive Feature Elimination (RFE) ile hiperparametreler ortadan kaldýrýldý. ML algoritmalarý ve veri analizi Python (3.7) programlama dilinde yapýldý. BULGULAR: Hastalarýn %56.5’i erkek (n=69), %43.5’i kadýn (n=53) idi. Hastalarýn yaþ ortalamasý 71,9 (39-94) idi. Hastaneye yatýþta mortalite oraný %50 (n=61) idi. Optimum sonuçlara ulaþmak için model yalnýzca yaþ, RDW, C reaktif protein (CRP), D-dimer, laktat, globulin ve kreatin özelliklerini seçti. Test verilerindeki baþarý oraný lojistik regresyonda (LG) %80, random forest’ de %60, k-en yakýn komþuluðunda (KN) %52, çok katmanlý sinir aðýnda (MLP) %72, destek vektör makinelerinde (SVC) %84 idi. Tüm modellerin oylanmasýyla oluþturulan voiting classifier’ de (VC) %84 baþarý oraný elde edildi. Modeller arasýnda SVC (duyarlýlýk 1.0 özgüllük 0.77 AUC 0.90 Güven Aralýðý (%95): (0.83- 0.84)) ve VC (duyarlýlýk 1.0 özgüllük 0.77 AUC 0.88 Güven Aralýðý (%95): (0.83- 0.84)) gösterdi.
SONUÇ: Hastalarýn %56.5’i erkek (n=69), %43.5’i kadýn (n=53) idi. Hastalarýn yaþ ortalamasý 71,9 (39-94) idi. Hastaneye yatýþta mortalite oraný %50 (n=61) idi. Optimum sonuçlara ulaþmak için model yalnýzca yaþ, RDW, C reaktif protein (CRP), D-dimer, laktat, globulin ve kreatin özelliklerini seçti. Test verilerindeki baþarý oraný lojistik regresyonda (LG) %80, random forest’ de %60, k-en yakýn komþuluðunda (KN) %52, çok katmanlý sinir aðýnda (MLP) %72, destek vektör makinelerinde (SVC) %84 idi. Tüm modellerin oylanmasýyla oluþturulan voiting classifier’ de (VC) %84 baþarý oraný elde edildi. Modeller arasýnda SVC (duyarlýlýk 1.0 özgüllük 0.77 AUC 0.90 Güven Aralýðý (%95): (0.83-0.84)) ve VC (duyarlýlýk 1.0 özgüllük 0.77 AUC 0.88 Güven Aralýðý (%95): (0.83-0.84)) gösterdi.

BACKGROUND: This study aimed to develop and validate an artificial intelligence model using machine learning (ML) to predict hospital mortality in patients with acute mesenteric ischemia (AMI).
METHODS: A total of 122 patients diagnosed with AMI at Sakarya University Training and Research Hospital between January 2011 and June 2023 were included in the study. These patients were divided into a training cohort (n=97) and a validation cohort (n=25), and further categorized as survivors and non-survivors during hospitalization. Serum-based laboratory results served as features. Hyperfeatures were eliminated using Recursive Feature Elimination (RFE) in Python to optimize outcomes. ML algorithms and data analyses were performed using Python (version 3.7).
RESULTS: Of the patients, 56.5% were male (n=69) and 43.5% were female (n=53). The mean age was 71.9 years (range 39-94 years). The mortality rate during hospitalization was 50% (n=61). To achieve optimal results, the model incorporated features such as age, red cell distribution width (RDW), C-reactive protein (CRP), D-dimer, lactate, globulin, and creatinine. Success rates in test data were as follows: logistic regression (LG), 80%; random forest (RF), 60%; k-nearest neighbor (KN), 52%; multilayer perceptron (MLP), 72%; and support vector classifier (SVC), 84%. A voting classifier (VC), aggregating votes from all models, achieved an 84% success rate. Among the models, SVC (sensitivity 1.0, specificity 0.77, area under the curve (AUC) 0.90, Confidence Interval (95%): (0.83-0.84)) and VC (sensitivity 1.0, specificity 0.77, AUC 0.88, Confidence Interval (95%): (0.83-0.84)) were noted for their effectiveness.
CONCLUSION: Independent risk factors for mortality were identified in patients with AMI. An efficient and rapid method using various ML models to predict mortality has been developed.

AMAÇ: Tüm dünyada olduðu gibi ülkemizde de her geçen gün salgýn hastalýk gibi bireysel silahlanma ve ateþli silah þiddetinde artýþ görülmektedir. Havaya doðru atýþ edildiðinde, mermi çekirdeði bir süre sonra namludan çýktýðý hýzý kaybedip yer çekiminin etkisiyle hýzlanarak yere düþmeye baþlar. Yorgun mermi olarak adlandýrýla bu aþamada ciddi yaralanmalar ve ölümler meydana gelebilmektedir. Çalýþmamýzda; otopsi yapýlan yorgun mermi yaralanmasýna baðlý ölüm olgularýný, adli týbbi, hukuki ve toplumsal yönleri ile tartýþarak toplumsal farkýndalýk oluþturmayý ve litaretüre katký sunmayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ýlk aþamada; 2013-2022 tarihleri arasýnda Trabzon Adli Týp Grup Baþkanlýðý’nda ateþli silah yaralanmasýna baðlý adli otopsi iþlemi yapýlan 695 olgu incelendi. Otopsi iþlemi yapýlan ve ölüm nedeni yorgun mermi yaralanmasýna baðlý olduðu tespit edilen 9 olgu tespit edildi. Çalýþmaya dahil edilen olgular hakkýnda bilgiler arþiv kayýtlarýmýzdan ve UYAP (Ulusal Yargý Aðý Projesi) sisteminden elde edildi. Ýkinci aþamada; yerel ve ulusal düzeyde yayýn yapan gazetelerin internet sitelerinden yorgun mermi yaralanmalarý ile ilgili haberler incelendi. Üçüncü aþamada; Yorgun mermi failleri için yüksek mahkeme tarafýndan verilen kararlar araþtýrýldý.
BULGULAR: Olgularýn 6’sý erkek, 3’ü kadýn olup ortalama yaþ 32.5 olarak bulundu. 7 olgunun kafasýndan, 1 olgunun gözünden, 1 olgunun ingiünal bölgesinden yaralandýðý, 8 olguda mermi çekirdeðinin yukarýdan aþaðý seyirle olduðu saptandý. Olaylarýn sýklýkla yerleþim yerlerinde gerçekleþtiði bulundu. Tüm olgularýn ulusal ve yerel basýnda yer aldýðý ve yorgun mermi karþýtý kampanyalarýn düzenlendiði bulundu. Yorgun mermi faillerinin sýklýkla olasý kastla öldürme suçundan cezalandýrýldýðý belirlendi
SONUÇ: Yorgun mermi yaralanmalarý týbbi, hukuki ve toplumsal yönleri ile acil önlem alýnmasý gereken önemli bir halk saðlýðý sorunu olarak karþýmýza çýkmaktadýr. Bireysel silahsýzlanmayý teþvik etmek, silahýn tüm zararlý yönlerini tanýtmak ve vurgulamak amacýyla, medyanýn öncülüðünde tüm kamu kurum ve kuruluþlarý ile sivil toplum kuruluþlarýnýn katýlýmýyla ulusal ve uluslararasý kampanyalar düzenlenmelidir.

BACKGROUND: In Türkiye, as in other parts of the world, there is a rising trend in individual armament and firearm violence, resembling an epidemic. When fired into the air, bullets eventually lose the initial speed with which they left the barrel and begin to accelerate downwards under the influence of gravity as they fall to the ground. At this point, these projectiles are referred to as “tired bullets,” which cause serious injuries and fatalities. This study evaluates autopsy cases of deaths due to tired bullet injuries. We aimed to raise social awareness and contribute to the literature by exploring the forensic, legal, and social dimensions of tired bullet injuries.
METHODS: From 2013 to 2022, 695 forensic autopsies of gunshot wounds were reviewed at the Trabzon Forensic Medicine Group Presidency. Nine cases were identified where individuals had undergone autopsies and the cause of death was attributed to tired bullet injuries. The data for the cases included in the study was sourced from our archive records and the UYAP (National Judicial Network Project) system. The second stage involved analyzing reports of falling bullet injuries from local and national newspaper websites. In the third stage, the Supreme Court decisions regarding perpetrators of tired bullet incidents were examined.
RESULTS: The study included six male and three female cases, with an average age of 32.5 years. Injuries were predominantly located in the head in seven cases, the eye in one case, and the inguinal region in another. In eight cases, the bullet trajectory was from top to bottom. The incidents predominantly occurred in residential areas. It was observed that all cases received coverage in both national and local media, and campaigns against tired bullet injuries were organized. The perpetrators of these injuries were frequently sentenced for murder with probable intent.
CONCLUSION: Tired bullet injuries represent a significant public health issue that necessitates comprehensive preventative measures addressing medical, legal, and social dimensions. There should be national and international campaigns led by the media, involving all public institutions, organizations, and non-governmental organizations to promote individual disarmament, highlight the dangers of firearms, and stress the importance of these initiatives.

AMAÇ: Ezilme sendromu (ES), ciddi rabdomiyoliz ve reperfüzyon yaralanmalarýna sekonder olarak geliþen ciddi elektrolit bozukluklarý, dolaþým bozukluðu ve çoklu organ yetmezliði nedeniyle morbidite ve mortalitesi yüksek bir durumdur. Ezilme sendromuna baðlý akut böbrek hasarý (ABH), ezilme yaralanmalarýnýn yaþamý tehdit eden birkaç komplikasyonundan biridir. ES, travma dýþýnda deprem sonrasý en sýk ölüm nedenidir. Ezilme sendromunu tanýmamýza, ciddiyetini deðerlendirmemize ve hastalarda akut böbrek hasarýný ve ampütasyon endikasyonlarýný deðerlendirmemize yardýmcý olmak amacýyla klinik ve laboratuvar verilerine dayalý öngörücü parametreleri belirlemek için retrospektif bir çalýþma gerçekleþtirdik.
GEREÇ VE YÖNTEM: 6 Þubat 2023 depreminin ilk iki haftasýnda ezilme sendromu nedeniyle tedavi gören 33 hastanýn klinik ve laboratuvar verileri retrospektif olarak deðerlendirildi. Ezilme sendromu nedeniyle opere edilen ancak sonrasýnda takip edilemeyen hastalar çalýþmaya dahil edilmedi. Baþvuru sýrasýndaki ve ortalama yedi günlük takip boyunca laboratuvar parametreleri günlük olarak analiz edildi. p<0.05 deðeri istatistiksel olarak anlamlý kabul edildi. Analizde IBM SPSS Ýstatistik 26.0 programý ve R Studio yazýlýmý kullanýldý.
BULGULAR: 33 hastandan 17'si erkek, 16'sý kadýndý. ABH görülme sýklýðý bir, iki ve üç ekstremite yaralanmasý hastalarda sýrasý ile %35.7, %66.7 ve %100 idi. Ayrýca toplam enkaz altýnda kalma süresi ile gerekli diyaliz günlerinin süresi arasýnda da anlamlý bir iliþki bulduk; ABH riski, altý saati aþan toplam tuzak süresinde önemli ölçüde artmaktadýr. Hastaneye baþvuru sýrasýndaki ilk kan deðerlerine bakýldýðýnda, 2330 mg/dL büyük miyoglobin deðerinin ABH öngörmede en yüksek duyarlýlýða sahip olduðu görüldü. Baþvuru sýrasýndaki baþlangýç ürik asit düzeyinin (>6.36 mg/dL) ABH ön-görmede en yüksek özgüllüðe sahip olduðu bulundu. Baþlangýç miyoglobin düzeyinin (>3450 mg/dL) ampütasyon geliþimini öngörmede en yüksek duyarlýlýða sahip olduðu belirlendi. Ortalama kreatin kinaz düzeyi (>34800 U/L) ampütasyon geliþimini öngörmede en yüksek özgüllüðe ancak en düþük duyarlýlýða sahipti.
SONUÇ: Depremin neden olduðu ezilme sendromunda ampütasyon ve akut böbrek hasarý açýsýndan klinik ve laboratuvar bulgularýnýn etkinliðini ve öngörülebilirliðini analiz ettik. Depreme baðlý ezilme sendromu geliþen hastalarda prognozu ve saðkalýmý etkileyen en önemli faktörlerden biri ampütasyon yönetimidir.

BACKGROUND: Crush syndrome (CS) is characterized by high morbidity and mortality due to severe electrolyte disorders, circulatory dysfunction, and multiple organ failure, secondary to severe rhabdomyolysis and reperfusion injuries. Acute kidney injury (AKI) related to crush syndrome is one of the life-threatening complications and is the most frequent cause of death following earthquakes, other than trauma. We conducted a retrospective study to identify predictive parameters from clinical and laboratory data that aid in recognizing CS, assessing its severity, and evaluating acute kidney injury and amputation indications in patients.
METHODS: We retrospectively evaluated the clinical data and laboratory follow-up of 33 patients treated for crush syndrome within the first two weeks following the February 6, 2023 earthquake. Patients who underwent surgery for crush syndrome but could not be followed post-surgery were excluded. Laboratory parameters were analyzed upon admission and then daily over an average seven-day follow-up. A p-value of <0.05 was considered statistically significant. Data analysis was performed using IBM SPSS Statistics 26.0 and R Studio software.
RESULTS: Of the 33 patients, 17 were male and 16 were female. The incidence of AKI was 35.7%, 66.7%, and 100% in patients with injuries to one, two, and three extremities, respectively. A significant correlation was observed between total entrapment time and the duration of required dialysis days; AKI risk significantly increased with more than six hours of total entrapment time. Regarding the initial blood values upon hospital admission, a myoglobin level exceeding 2330 mg/dL demonstrated the highest sensitivity for predicting AKI. An initial uric acid level (>6.36 mg/dL) on admission had the highest specificity for predicting AKI. The initial myoglobin level (>3450 mg/dL) showed the highest sensitivity in predicting the need for amputation. Meanwhile, the mean creatine kinase (CK) level (>34800 U/L) exhibited the highest specificity but the lowest sensitivity for amputation prediction.
CONCLUSION: The study analyzed the effectiveness and predictability of clinical and laboratory findings concerning amputation and acute kidney injury in crush syndrome resulting from earthquakes. Effective amputation management is a crucial factor influencing prognosis and survival in patients with earthquake-induced crush syndrome.

AMAÇ: Ýskemi sonrasý reperfüzyon, oksidatif strese ve oksidatif belirteçlerde artýþa neden olabilir. Önleyici stratejiler ve antioksidan ajanlarýn kullanýlmasý iskemi-reperfüzyon hasarýný (IRH) hafifletmeye yardýmcý olabilir. Ekstremite cerrahisinde turnike kullanýmý IRI ile iliþkilendirilmiþtir. Bu çalýþma, turnike kullanýlarak yapýlan üst ekstremite ameliyatý sýrasýnda brakiyal pleksus bloðu, total intravenöz anestezi (TIVA) ve inhalasyon anestezisi olmak üzere üç farklý yaklaþýmýn IRI üzerindeki etkisini araþtýrmayý amaçlamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: 18-45 yaþ arasý, ASA I-II skoru olan hastalar rastgele üç gruba ayrýldý: Grup A'ya bupivakain ile aksiller blok, Grup I'ya sevofluran ile inhalasyon anestezisi, Grup T'ye propofol ve remifentanil ile TÝVA uygulandý. Glukoz, laktat, toplam antioksidan seviye (TAS), toplam oksidan seviye (TOS) ve iskemi modifiye albümini (IMA) ölçmek için anestezi uygulamasýndan hemen önce (t1), turnikenin açýlmasýndan 1 dakika önce (t2), turnikenin açýlmasýndan 20 dakika sonra (t3) ve turnikenin açýlmasýndan 4 saat sonra (t4) hastalardan kan alýndý.
BULGULAR: Grup I'da t3'teki laktat düzeyleri, t2 ve t3'teki glukoz düzeyleri diðer gruplara göre daha yüksekti. Grup A’da, t2, t3 ve t4'te diðer gruplara göre daha düþük IMA seviyeleri görüldü. Ayrýca Grup I'da t2, t3 ve t4'te IMA düzeyleri Grup T'ye göre daha düþüktü. TAS düzeyleri ise Grup I'da t2, t3 ve t4'te diðer gruplara göre daha yüksekti. t2 ve t3'teki TOS seviyeleri Grup A'da Grup I'ya göre daha düþüktü.
SONUÇ: Aksiller anestezi sempatik blok oluþturarak üst ekstremitenin daha iyi perfüzyonunu saðlar. Bu çalýþma aksiller pleksus blokajýnda oksidatif stres belirteçlerinin daha düþük düzeylerde olduðunu gösterdi. Bu sonuçlar aksiller bloðun IRH'yi hafifletme potansiyeline sahip olduðunu göstermektedir.

BACKGROUND: Post-ischemia reperfusion can lead to oxidative stress and an increase in oxidative markers. Employing preventive strategies and antioxidant agents may help mitigate ischemia-reperfusion injury (IRI). The use of a tourniquet in extremity surgery has been associated with IRI. This study aims to investigate the impact of three different approaches— brachial plexus block, total intravenous anesthesia (TIVA), and inhalation anesthesia—on IRI during upper extremity surgery using a tourniquet.
METHODS: Patients aged 18 to 45 with American Society of Anesthesiologists (ASA) I-II scores were randomly assigned to one of three groups: Group A received an axillary block with bupivacaine; Group I underwent inhalation anesthesia with sevoflurane; and Group T received TIVA with propofol and remifentanil infusion. Blood samples were collected to measure glucose, lactate, total anti-oxidant status (TAS), total oxidant status (TOS), and ischemia-modified albumin (IMA) levels at various time points: before anesthesia (t1), 1 minute before tourniquet release (t2), 20 minutes after tourniquet release (t3), and 4 hours after tourniquet release (t4).
RESULTS: In Group I, lactate levels at t3, and glucose levels at t2 and t3, were higher compared to the other groups. Group A exhibited lower IMA levels at t2, t3, and t4 than the other groups. Additionally, Group I had lower IMA levels at t2, t3, and t4 compared to Group T. TAS levels were higher in Group I at t2, t3, and t4 compared to the other groups. TOS levels at t2 and t3 were lower in Group A than in Group I.
CONCLUSION: Axillary anesthesia results in a sympathetic block, promoting better perfusion of the upper extremity. This study demonstrated lower levels of oxidative stress markers with axillary plexus block. Therefore, these results suggest that the axillary block has the potential to mitigate IRI.

AMAÇ: Kilitli plaklar kullanýlarak yapýlan açýk redüksiyon ve internal tespit (ARÝF), deplase proksimal humerus kýrýklarýnda yaygýn olarak kullanýlan bir tedavi yöntemidir. Plak fiksasyonunun stabilitesini arttýrmak için çeþitli augmentasyon yöntemleri geliþtirilmiþtir. Ýliak kemik otogrefti, allogreftlere göre temin etmede herhangi bir güçlük olmamasý, maliyetsiz olmasý ve hastalýk bulaþý riski olmamasý gibi avantajlar sunan potansiyel bir greft seçeneðidir. Potansiyel avantajlarýna raðmen iliak kemik otogreft augmentasyonnun (ÝKOA) sonuçlarýna iliþkin mevcut veriler sýnýrlýdýr. Çalýþmamýzýn amacý, kilitli plak ve ÝKOA kullanýlarak açýk redüksiyon ve internal fiksasyon (ARÝF) ile tedavi edilen proksimal humerus kýrýklarýnýn orta-uzun dönem sonuçlarýný bildirmektir.
GEREÇ VE YÖNTEM: ARÝF ve ÝKOA ile tedavi edilen 15 hasta dahil edildi. Kýrýklar Neer sýnýflandýrmasý kullanýlarak sýnýflandýrýldý. Lokal kemik yoðunluðu deltoid tüberkül indeksi kullanýlarak deðerlendirildi. Redüksiyonun korunduðunu deðerlendirmek için hem erken postoperatif, hem de son takip röntgen görüntülerinde boyun þaft açýsý (BÞA) ve humerus baþý yüksekliði (HBY) ölçüldü. Klinik sonuçlar DASH ve Constant skorlarý kullanýlarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Ortalama takip süresi 59,56 ay (aralýk 24-93 ay) idi. Kýrýklarýn çoðu 4 parçalý (%53) olarak sýnýflandýrýldý. Ortalama erken ve geç posto-peratif BÞA'lar sýrasýyla 132.6±8.19 ve 131.6±7.32 derece idi. Erken postoperatif görüntülerdeki ve son takip görüntülerindeki ortalama HBY sýrasýyla 16.46±6.07 ve 15.10±5.34 idi. Son takipte hiçbir hastada avasküler nekroz veya redüksiyon kaybýnýn herhangi bir radyolojik belirtisi görülmedi. Ameliyat sonrasý ortalama Constant ve DASH skorlarý son takipte sýrasýyla 79.6 ve 11.5 idi.
SONUÇ: Çalýþmamýz, ARÝF ve ÝKOA’nýn üç veya dört parçalý proksimal humerus kýrýklarýnýn tedavisinde oldukça iyi sonuçlarla güvenilir bir teknik olduðunu göstermektedir.

BACKGROUND: Open reduction and internal fixation (ORIF) using locking plates is a widely adopted treatment for displaced proximal humerus fractures. Various augmentation techniques have been developed to enhance the stability of plate fixation. Among these, iliac bone autograft is notable for its advantages over allografts, such as ready availability and the elimination of costs and risks associated with disease transmission. Despite its potential benefits, data on the outcomes of iliac bone autograft augmentation (IBAA) are still limited. This study aims to present the mid- to long-term results of treating proximal humerus fractures with ORIF using locking plates and IBAA.
METHODS: The study included 15 patients treated with ORIF and IBAA. We classified fracture patterns using the Neer classification and estimated local bone density via the deltoid tuberosity index. We measured the neck shaft angle (NSA) and humeral head height (HHH) on both immediate postoperative and most recent X-ray images to assess the maintenance of reduction. Clinical outcomes were evaluated using the DASH (Disabilities of the Arm, Shoulder, and Hand) and Constant scores.
RESULTS: The average follow-up duration was 59.56 months, ranging from 24 to 93 months. A majority of fractures were classified as four-part (53%). The average immediate and late postoperative NSAs were 132.6±8.19 and 131.6±7.32 degrees, respectively. The average HHH on the immediate postoperative and latest follow-up images were 16.46±6.07 and 15.10±5.34, respectively. None of the patients exhibited any radiological signs of avascular necrosis or loss of reduction at the latest follow-up. The mean postoperative Constant and DASH scores at the latest follow-up were 79.6 and 11.5, respectively.
CONCLUSION: Our findings suggest that ORIF with IBAA is an effective method for managing three- or four-part proximal humerus fractures, yielding excellent outcomes.