AMAÇ: Akut mezenter iskemi (AMÝ), Amerika ve Avrupa'daki acil hastane baþvurularýnýn 1/1000'ini oluþturmakta, mobidite ve mortalite oranlarý yüksek seyretmektedir. Taný ve tedavisinde kullanýlan yöntemler halen istenilen sonuçlarý vermekten uzaktýr. Bu nedenle taný konulmasý gecikebilmekte, tedavisinde iskemik barsak dokusunun saptanmasýnda zorluklar yaþanmaktadýr. Çalýþmamýzda klinik pratikte sýklýkla kullanýlan biokimyasal parametrelerden olan kreatin kinaz, C-reaktif protein (CRP), laktat dehidrojenazýn (LDH) tanýsal deðerini ve doku iskemisini deðerlendirmek için lazer Doppler ile kan akýmý ölçümlerini sýçanlar üzerinde oluþturulan deneysel mezenter iskemi modelinde incelenmektedir. Bu deðiþkenler patolojik iskemi skorlamasý ile de karþýlaþtýrýlmaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Sýçanlar sýrasýyla kontrol, 1 saat, 2 saat, 3 saat, 4 saat olarak 5 gruba ayrýlarak, her gruba kendisi için belirlenen sürede mezenter iskemi oluþmasý saðlandý. Bu süre sonunda lazer Doppler ile kan akýmý ölçümü yapýlarak biokimyasal parametre ölçümü içim kan örneði ve baðýrsak biyopsisi alýndý. Elde edilen deðerler Chiu iskemi skorlamasý kullanýlarak baðýrsak canlýlýðý ile iliþkisi deðerlendirildi.
BULGULAR: Elde ettiðimiz sonuçlara göre lazer Doppler ile kan akýmý ölçümü baðýrsak iskemi süresi ve skoru ile iliþkili bulundu. CRP'nin iskemi süresi ile iliþkisi saptanamazken kreatin kinaz ve LDH, 3 ve 4 saat süren iskemilerde belirgin olarak yükseldi.
SONUÇ: Kreatin kinaz ve LDH, AMÝ þüphesi olan hastalarda yol gösterici olabilir. Laser Doppler ile kan akýmý ölçümü intraoperatif olarak rezeksiyon yapýlacak baðýrsak anslarýnýn doðru tesbit edilmesinde kullanýlabilir.

BACKGROUND: Acute mesenteric ischemia (AMI) is responsible for one in a thousand emergency hospital admissions in America and Europe and is associated with high morbidity and mortality rates. Current diagnostic and treatment methods fall short of desired outcomes, often resulting in delayed diagnoses and difficulties in detecting ischemic bowel tissue during treatment. This study evaluates the diagnostic value of commonly used biochemical markers in clinical practice—creatine kinase, C-reactive protein (CRP), and lactate dehydrogenase (LDH)—alongside blood flow measurements using laser Doppler in a rat model of experimental mesenteric ischemia. We also compare these markers with pathological ischemia scoring.
METHODS: Rats were divided into five groups: control, 1 hour, 2 hours, 3 hours, and 4 hours. Mesenteric ischemia was induced for the respective durations in each group. After these periods, we measured blood flow using laser Doppler. We also collected blood samples and intestinal biopsies for biochemical parameter analysis. These values were assessed in relation to intestinal viability using the Chiu ischemia scoring system.
RESULTS: Blood flow measurement with laser Doppler correlated with both the duration and severity of bowel ischemia. No significant relationship was found between CRP levels and the duration of ischemia. However, creatine kinase and lactate dehydrogenase (LDH) levels were significantly higher in ischemia lasting into the third and fourth hours.
CONCLUSION: Creatine kinase and lactate dehydrogenase (LDH) levels may be useful biomarkers in patients with suspected acute mesenteric ischemia (AMI). Blood flow measurements using laser Doppler can accurately identify intestinal loops for resection during surgery.

AMAÇ: Stapfer tip 2 ERCP perforasyonlarýnýn yönetimi için birçok çalýþma algoritma önermiþken, bu hasta grubu için özellikle cerrahi tedavi seçenekleri konusunda sýnýrlý araþtýrma bulunmaktadýr. Amacýmýz, bu hastalar için yeni bir algoritma önermek deðil, Stapfer tip 2 ERCP perforasyon vakalarýnda uyguladýðýmýz cerrahi yaklaþýmýmýzý tanýmlamak ve literatüre katkýda bulunmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2016 ile 2023 yýllarý arasýnda, hastanemizde toplam 12 Stapfer tip 2 ERCP perforasyonlu hasta cerrahi tedavi gördü. Kompleks duodenal perforasyon vakalarýnda sýkça kullanýlan bir yöntem duedonal divertikülasyon prosedürüdür. Biz, duodenal divertikülasyon prosedürünün yaný sýra dýþ safra yolunun çýkarýlmasýný, hepatikojejunostomiyi ve geniþ bir Braun anastomozunu içeren bir iþlem gerçekleþtirdik ve bu yöntemi "modifiye duodenal divertikülasyon" olarak adlandýrdýk.
BULGULAR: 12 hastanýn 11'i komplikasyon olmaksýzýn baþarýlý bir þekilde taburcu edildi. Bir hasta ise geç taný almasý sebebi ile ERCP'den 5 gün sonra ameliyat edildi. Bu hasta, ameliyat öncesinde mevcut olan ve ameliyat sonrasý da devam eden sepsis sonucu çoklu organ yetmezliðine baðlý yaþamýný yitirdi.
SONUÇ: Tip 2 ERCP perforasyonlarýnýn cerrahi tedavisi için sýnýrlý alternatifler bulunmaktadýr ve genellikle tercih edilen üçlü ostomi yöntemi, ERCP gerektiren temel patolojiyi ortadan kaldýrmayabilir. Modifiye duodenal divertikülasyon yöntemi, definitif bir tedavi sunmaktadýr ve tip 2 ERCP perforasyonlarýnda cerrahi bir seçenek olarak düþünülebilir.

BACKGROUND: While numerous studies have proposed algorithms for the management of Stapfer Type 2 ERCP perforations, there is limited research on surgical treatment options specifically for this patient group. Our aim is not to propose a new algorithm for these patients but to describe our surgical approach and contribute to the literature with our surgical procedure applied in Stapfer Type 2 ERCP perforation cases.
METHODS: Between 2016 and 2023, a total of 12 patients with Stapfer Type 2 ERCP perforations underwent surgery at our hospital. Duodenal diverticulization is a commonly used method in complex duodenal perforation cases. We performed a procedure that involves the removal of the external biliary pathway, hepaticojejunostomy, and a wide Braun anastomosis in addition to the duodenal diverticulization procedure, which we have termed "modified duodenal diverticulization."
RESULTS: Eleven out of the 12 patients were discharged successfully without any complications. One patient, who had a late diagnosis, underwent surgery 5 days after ERCP. This patient had ongoing sepsis before the operation, which continued postoperatively and eventually led to multiple organ failure and death.
CONCLUSION: There are limited alternatives for the surgical treatment of Type 2 ERCP perforations, and the widely preferred triple ostomy method may not address the underlying pathology necessitating ERCP. The modified duodenal diverticulization method, offering a definitive treatment, can be considered a surgical option for Type 2 ERCP perforations.

AMAÇ: Koroner arter hastalýðýnda (KAH) malnütrisyon ve prognozun iliþkili olduðu gösterilmiþtir. ST yükselmeli miyokard enfarktüsü (STEMI), stabil KAH ve elektif koroner arter baypas grefti (KABG) ameliyatý olan hastalarda beslenme durumunun önemi deðerlendirilmiþtir. Ancak acil KABG uygulanan STEMI hastalarýnda kötü beslenme durumunun prognostik etkisi bilinmemektedir. Bu çalýþmada acil KABG uygulanan STEMI hastalarýnda prognostik beslenme indeksi (PNI) ile deðerlendirilen beslenme durumu ile uzun dönem mortalite arasýndaki iliþkiyi araþtýrmayý amaçladýk. Bildiðimiz kadarýyla çalýþmamýz bu spesifik popülasyonda PNI etkisini deðerlendiren ilk çalýþmadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Çalýþmamýza 2013-2018 yýllarý arasýnda primer PKG'ye uygun olmayan ve acil KABG gerektiren STEMI'li ardýþýk 131 hasta dahil edildi. Araþtýrma popülasyonu hayatta kalanlar ve hayatta kalmayanlar olarak iki gruba ayrýldý. PNI, ameliyat öncesi veriler kullanýlarak her iki grup için 10 x serum albümini (g/ dl) + 0.005 x toplam lenfosit sayýsý (mm3 baþýna) þeklinde hesaplandý. Optimum kesme deðeri, alýcý iþletim karakteristiði (ROC) analizi ile elde edildi. Cut-off deðerine göre PNI ile uzun dönem mortalite arasýndaki iliþkiyi araþtýrdýk.
BULGULAR: Çalýþma grubunun yaþ ortalamasý 57.0±10.6 idi. Ortalama 92.7 (70.0-105.3) aylýk takip sýrasýnda 131 hastanýn 32'si (%24.4) öldü. Regresyon analizi, glukoz düzeyleri (HR, 1,007; %95 GA, 1.002-1.012; p=0.011) ile PNI (HR, 0.850; %95 GA, 0.787-0.917; p<0.001) arasýnda uzun vadeli mortalite arasýnda anlamlý iliþki olduðunu gösterdi. ROC analizine göre PNI'nýn tüm nedenlere baðlý mortaliteyi öngörmede kesim deðeri 44.9, duyarlýlýðý %81.3, özgüllüðü ise %89.9 olarak belirlendi. Ayrýca yaþ, ejeksiyon fraksiyonu, glomerüler filtrasyon hýzý, Killip sýnýflandýrmasý ve LAD - LIMA greft kullanýmý, acil KABG uygulanan STEMI hastalarýnda uzun vadeli tüm nedenlere baðlý mortalite ile anlamlý düzeyde iliþkilidir.
SONUÇ: PNI, acil KABG uygulanan STEMI hastalarýnda uzun vadeli mortalite ile anlamlý derecede iliþkiliydi. PNI, acil KABG geçiren STEMI hastalarýnýn risk deðerlendirmesinin doðruluðunu artýrmak için kullanýlabilir.

BACKGROUND: Malnutrition and the prognosis of coronary artery disease (CAD) are shown to be correlated. The significance of nutritional status has been evaluated in patients with ST elevation myocardial infarction (STEMI), stable CAD, and elective coronary artery bypass graft (CABG) surgery. However, the prognostic impact of poor nutritional status on STEMI patients who underwent emergent CABG is not known. In this study, we aimed to investigate the relationship between nutritional status assessed by the prognostic nutritional index (PNI) and long-term mortality in STEMI patients who underwent emergent CABG. To the best of our knowledge, our study is the first one to evaluate the PNI effect on this specific population.
METHODS: 131 consecutive patients with STEMI who did not qualify for primary percutaneous coronary intervention and required emergent CABG between 2013 and 2018 were included in our study. The study population was divided into two groups: survivors and non-survivors. The PNI was calculated as 10 × serum albumin (g/dL) + 0.005 × total lymphocyte count (per mm3) for both groups, using the preoperative data. The optimal cut-off value was obtained by receiver operating characteristic (ROC) analysis. According to the cut-off value, we investigated the relationship between PNI and long-term mortality.
RESULTS: The mean age of the study population was 57.0±10.6. During the median 92.7 (70.0–105.3)-month follow-up, 32 of the 131 patients (24.4%) died. Regression analysis showed a significant association between glucose levels (hazard ratio (HR), 1.007; 95% confidence interval (CI), 1.002–1.012; p=0.011) and PNI (HR, 0.850; 95% CI, 0.787–0.917; p<0.001) and long-term mortality. Accord-ing to the ROC analysis, the cut-off value for PNI to predict all-cause mortality was found to be 44.9, with a sensitivity of 81.3% and a specificity of 89.9%. In addition, age, ejection fraction, glomerular filtration rate, Killip classification, and left anterior descending-left internal mammary artery graft use are significantly associated with long-term all-cause mortality in STEMI patients undergoing emergency CABG.
CONCLUSION: The PNI was significantly associated with long-term mortality in patients with STEMI who underwent emergent CABG. PNI can be used to improve the accuracy of the risk assessment of STEMI patients undergoing emergent CABG.

AMAÇ: Kanama hem askeri hem de sivil travmalarda hastane öncesi önlenebilir ölümlerin önde gelen nedeni olmaya devam etmektedir. Geleneksel ekstremite turnikeleri iliak veya common femoral arter yaralanmalarýnda kanamayý kontrol edemez. Bileþke bölgelerinin kanamasýný durdurmak özellikle zordur ve özel olarak tasarlanmýþ bileþke turnikelerinin kullanýlmasýný gerektirir. SAM® Bileþke Turnikesi (SJT®, Amerika Birleþik Devletleri) ve Taktik Abdominal ve Bileþke Turnikesi (T-AJT® Fora Grup Ltd. Türkiye) Türk güvenlik güçleri tarafýndan aktif olarak kullanýlmaktadýr. Bu çalýþmada eðitimin muharip sýhhiyecilerin bileþke turnikesi uygulamalarýndaki baþarý ve uygulama süreleri üzerindeki etkisi sorgulanmýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ýki farklý bileþke turnikesi modeli üzerinde yaptýðýmýz araþtýrma, ileriye dönük, randomize, tek kör çapraz bir çalýþma olarak tasarlanmýþtýr. Katýlýmcýlarýn tamamý, uygunluk kriteri olarak kullanýlan güncel týbbi onaylara sahip 12 haftalýk muharip sýhhiye eðitim kursunun katýlýmcýlarýydý. Randomizasyon T-AJT ve SJT kartlarý çekilerek gerçekleþtirildi. Çalýþma, eðitim öncesi ve eðitim sonrasý turnike uygulama aþamalarýndan oluþmuþtur. Her çalýþma aþamasýnda, tüm katýlýmcýlarýn uygulama süreleri ve arteryel kan akýþýn varlýðý veya yokluðu her grup için kaydedildi. Son olarak, katýlýmcýlara 6 soruluk bir anket sunulmuþtur.
BULGULAR: Eðitim baþarýlý T-AJT uygulama oranlarýný artýrmasýna raðmen hiçbir turnike türü için baþarýlý uygulamalarla istatistiksel olarak anlamlý þekilde iliþkili deðildi (p>0.05). SJT ve T-AJT için eðitim öncesi turnike uygulama süreleri 55±11.8 ve 93.8±2.9 saniye olup aradaki fark istatistiksel olarak anlamlý bulundu (p<0.001). Benzer þekilde, SJT ve T-AJT için eðitim sonrasý turnike uygulama süreleri 49±22.6 ve 79.2±17.5 saniye ve katýlýmcýlarýn SJT uygulama süreleri önemli ölçüde daha kýsa bulundu (p<0.001). Genel olarak, katýlýmcýlar turnikelerden herhangi birini baþarýsýz bir þekilde uyguladýðýnda, katýlýmcýlarýn daha düþük görsel analog ölçeði (GAÖ) puanlarý alma olasýlýðý 0.2 idi (%95 CI [0.08, 0.49]. p<0.001).
SONUÇ: Çalýþmamýzda temel olarak eðitimin turnike uygulamasý üzerindeki etkileri araþtýrýlmýþtýr. Ne yazýk ki, eðitim sonrasý baþarý oranlarýmýz diðer çalýþmalarla karþýlaþtýrýldýðýnda yetersiz kalmýþtýr. Çalýþmamýz ayný zamanda T-AJT turnike uygulamasý üzerine yapýlan ilk çalýþma olup, turnikenin etkinliði üzerine daha fazla çalýþmaya ihtiyaç vardýr.

BACKGROUND: Bleeding remains the leading cause of potentially preventable deaths both in military and civilian pre-hospital trauma settings. Conventional extremity tourniquets do not control bleeding if an iliac artery or a common femoral artery is injured. Stopping junctional bleeding is particularly challenging and requires the use of specifically designed junctional tourniquets. SAM® Junctional Tourniquet (SJT®, United States of America) and Tactical Abdominal Junctional Tourniquet (T-AJT®, Fora Group Türkiye) have been actively used by Turkish security forces. This study questioned the effect of training on combat medics’ successful junctional tourniquet applications and application times (AT).
METHODS: Our research on two different junctional tourniquet models was designed as a prospective randomized, crossover, single-blinded study. All 40 participants in the study were attendees of a 12-week combat medic training course with updated medical approvals, which were used as an eligibility criterion. Randomization was performed by drawing T-AJT®-SJT cards. The study consisted of pretraining and after-training tourniquet application phases. In each study phase, all participants’ AT and the presence or absence of arterial flow were recorded for each group. Finally, the combat medics were presented with a 6-question survey.
RESULTS: Although training increased successful T-AJT® application rates, training was not statistically significantly associated with successful applications for any tourniquet types (p>0.05). The pretraining phase ATs for SJT® and T-AJT® were 55±11.8 and 93.8±2.9 seconds, respectively, and the difference was statistically significantly different (p<0.001). Likewise, after-training phase ATs for SJT® and T-AJT® were 49±22.6 and 79.2±17.5 seconds, respectively, and participants’ SJT® ATs were significantly shorter (p<0.001). Overall, when participants’ applied any of the tourniquet unsuccessfully, the odds of participants’ lower Visual Analogue Scale scores were 0.2 (95% CI [0.08, 0.49]. p<0.001).
CONCLUSION: Our study basically investigates the effects of training on effective tourniquet application. Unfortunately, our after-training success rates remained unsatisfactory when compared to other studies. This is also the first study on T-AJT® tourniquet application, and further studies on its efficacy are also required.

AMAÇ: Akut kolonik divertikülit son yýllarda hastaneye baþvurularýnda ön planda bir hastalýk grubudur. Komplike kolonik divertikülitler ise bu hastalýk grubunun medikal ve cerrahi olarak tedavi gerektiren þiddetli bir halidir. Bu grup hastalarýn erken teþhis edilebilmesi son derece önemlidir. Çalýþmamýz komplike kolonik divertikülit hastalarýný ön görmede enfeksiyöz parametrelerin rolünün deðerlendirilmesini amaçlamaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Retrospektif olarak yapýlan bu çalýþma akut divertikülit tanýsý almýþ 82 eriþkin hasta üzerinde gerçekleþtirildi. Hastalarýn demografik verileri, hastanede yatýþ süreleri, hastalýðýn lokasyonu ve cerrahi iþlem olup olmadýðý kaydedildi. Enfeksiyöz parametre olarak beyaz küre, C-reaktif protein, nötrofil/lenfosit oraný, immatür granülosit yüzdesi ve sistemik immün inflamatuvar indeks hesaplandý ve kaydedildi. Hastalara yatýþ esnasýnda abdominal tomografi çekildi ve sonuçlarýna göre komplike olmayan ve komplike divertikülit olarak 2 gruba ayrýldý. Gruplar arasýndaki farklýlýklar istatistiksel olarak analiz edildi.
BULGULAR: Komplike akut kolonik divertiküliti ön görmede C-reaktif protein, nötrofil/lenfosit oraný ve sistemik immün enflamatuvar indeks daha anlamlý olarak bulundu. Ýki hastalýk grubu arasýnda beyaz küre ve immatür granülosit yüzdesi deðerlerinde istatistiksel olarak fark bulunamadý.
SONUÇ: Yaptýðýmýz çalýþmada daha önce birçok çalýþmada güvenilir bir belirteç olarak deðerlendirilen immatür granülosit yüzdesi komplike kolonik divertikülitleri ön görmede anlamlý bulunamamýþtýr. Yapýlacak daha geniþ kapsamlý çalýþmalarla komplike kolonik divertikülitlerde enfeksiyöz parametreler araþtýrýlabilir.

BACKGROUND: Acute colonic diverticulitis has recently become a significant cause of hospital admissions. Complicated colonic diverticulitis, a severe form of the disease, necessitates medical and surgical intervention. Prompt diagnosis in these patients is crucial. This study aims to assess the role of infectious parameters in the early diagnosis of complicated colonic diverticulitis.
METHODS: This retrospective study analyzed 82 adult patients diagnosed with acute diverticulitis. Recorded data included patient demographics, hospital stay duration, disease location, and surgical procedures. Infectious parameters such as white blood cell count (WBC), C-reactive protein (CRP), neutrophil/lymphocyte ratio (NLR), percentage of immature granulocytes (IG%), and systemic immune-inflammatory index (SII) were calculated and noted. Patients underwent abdominal computed tomography upon admission, and based on these results, they were categorized into uncomplicated or complicated diverticulitis groups. Statistical analysis was performed to identify differences between these groups.
RESULTS: CRP, NLR, and SII were significantly more predictive of complicated acute colonic diverticulitis. However, no statistical differences in WBC and IG% values were observed between the groups.
CONCLUSION: The study found that the percentage of immature granulocytes, previously deemed a reliable marker in many studies, did not significantly predict complicated colonic diverticulitis. Further comprehensive studies are necessary to explore inflammatory markers in colonic diverticulitis more thoroughly.

AMAÇ: 6 Þubat 2023 tarihinde Türkiye'de meydana gelen deprem büyük bir yýkýma yol açtý. Depremde 50.000'den fazla kiþinin hayatýný kaybettiði ve 100.000'den fazla kiþinin sakat kaldýðý bilinmektedir. Çalýþmamýzda hastanemize sevk edilen 1225 depremzede arasýndan toraks travmasý geçiren 267 hastanýn tedavi sürecini analiz etmeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Hastanemize baþvuran hastalarýn demografik özellikleri, enkaz altýnda geçirdikleri süre, hastaneye nakil süreleri ve tedavi süreçleri deðerlendirilmiþtir.
BULGULAR: Çalýþmaya 125 (%46.8) erkek ve 142 (%53.2) kadýn katýldý. Toraks travmasý görülme oraný %21.8'di. Tüm hastalarýn %15.7'sinde (n=42) pnömotoraks, %18'inde (n=48) kontüzyon, %28.8'inde (n=77) hemotoraks ve %73'ünde (n=195) kaburga kýrýðý vardý. Enkaz altýnda geçirilen ortalama süre 17.6±26.5 saat, hastaneye nakil süresi 138.5±113.6 saat ve hastanede yatýþ süresi 93.8±152.3 saatti. Hastanede yatýþ ve nakil süresi enkaz altýnda kalan hastalarda (%85.4) kalmayanlara (14.6%) göre istatistiksel olarak daha uzundu (p=0.048). Enkaz altýnda kalma süresi ile nakil süresi arasýnda istatistiksel olarak zayýf pozitif bir korelasyon vardý (p=0.048).
SONUÇ: Depreme baðlý toraks travmalarýnda enkaz altýnda kalma durumu ve süresi, hemotoraks ve pnömotoraks varlýðý etkin bir þekilde deðerlendirilmelidir. Hastalarýn kýsa sürede tam kapasite ile çalýþan merkezlere sevkinde bu kriterlerin göz önünde bulundurulmasý morbidite ve mortaliteyi en aza indirecektir.AMAÇ: 6 Þubat 2023 tarihinde Türkiye'de meydana gelen deprem büyük bir yýkýma yol açtý. Depremde 50.000'den fazla kiþinin hayatýný kaybettiði ve 100.000'den fazla kiþinin sakat kaldýðý bilinmektedir. Çalýþmamýzda hastanemize sevk edilen 1225 depremzede arasýndan toraks travmasý geçiren 267 hastanýn tedavi sürecini analiz etmeyi amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: Hastanemize baþvuran hastalarýn demografik özellikleri, enkaz altýnda geçirdikleri süre, hastaneye nakil süreleri ve tedavi süreçleri deðerlendirilmiþtir.
BULGULAR: Çalýþmaya 125 (%46.8) erkek ve 142 (%53.2) kadýn katýldý. Toraks travmasý görülme oraný %21.8'di. Tüm hastalarýn %15.7'sinde (n=42) pnömotoraks, %18'inde (n=48) kontüzyon, %28.8'inde (n=77) hemotoraks ve %73'ünde (n=195) kaburga kýrýðý vardý. Enkaz altýnda geçirilen ortalama süre 17.6±26.5 saat, hastaneye nakil süresi 138.5±113.6 saat ve hastanede yatýþ süresi 93.8±152.3 saatti. Hastanede yatýþ ve nakil süresi enkaz altýnda kalan hastalarda (%85.4) kalmayanlara (14.6%) göre istatistiksel olarak daha uzundu (p=0.048). Enkaz altýnda kalma süresi ile nakil süresi arasýnda istatistiksel olarak zayýf pozitif bir korelasyon vardý (p=0.048).
SONUÇ: Depreme baðlý toraks travmalarýnda enkaz altýnda kalma durumu ve süresi, hemotoraks ve pnömotoraks varlýðý etkin bir þekilde deðerlendirilmelidir. Hastalarýn kýsa sürede tam kapasite ile çalýþan merkezlere sevkinde bu kriterlerin göz önünde bulundurulmasý morbidite ve mortaliteyi en aza indirecektir.

BACKGROUND: On February 6, 2023, an earthquake in Türkiye caused massive destruction. Over 50.000 people are known to have lost their lives, and over 100.000 are known to have been maimed. In our study, we aimed to analyze the treatment process of 267
METHODS: The demographic characteristics, the time spent under the rubble, the duration of transfer to the hospital, and the treatment process of patients admitted to our hospital have been evaluated.
RESULTS: There are 125 (46.8%) men and 142 (53.2%) women in the study. The rate of thoracic trauma was 21.8%. Of all the patients, 15.7% (n=42) had pneumothorax, 18% (n=48) had contusion, 28.8% (n=77) had hemothorax, and 73% (n=195) had rib fractures. The mean time spent under the rubble was 17.6±26.5 h, the duration of transfer to the hospital was 138.5±113.6 h, and the hospitalization time was 93.8±152.3 h. The duration of hospitalization and transfer has been statistically longer for the patients who were under the rubble (85.4%) than for those who were not. (14.6%) (p=0.048). There is a statistically weak positive correlation between the time spent under the rubble and the time of transfer (p=0.048).
CONCLUSION: The state, the time spent under the rubble, and the presence of hemothorax and pneumothorax should be effectively evaluated in earthquake-induced thoracic traumas. Considering these criteria in the transfer of patients to the centers operating at full capacity in a short time will minimize morbidity and mortality.

AMAÇ: Gerçek splenik arter anevrizmasý (SAA) nadir görülmesine raðmen, görüntüleme tekniklerindeki geliþmeler sayesinde daha sýk karþýmýza çýkmaktadýr. Bu çalýþmanýn amacý kliniðimizde SAA tanýsý alan hastalara tedavi yaklaþým stratejilerimizi sunmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Üçüncü basamak bir üniversite hastanesinde 2012-2020 yýllarý arasýnda gerçek SAA tanýsý alan 13 hastanýn özellikleri, tedavi yaklaþýmlarý ve komplikasyonlarý retrospektif olarak deðerlendirildi.
BULGULAR: Yaþlarý 27 ile 73 arasýnda deðiþen 7 erkek ve 6 kadýn hasta deðerlendirildi. Ortalama yaþ 49.8±13.2 idi. Anevrizmalarýn çaplarý 17 mm ile 80 mm arasýnda idi ve ortalama çap 31.5±16 mm idi. Yedi hasta endovasküler (EV) yöntemle tedavi edilirken, 2 hastaya EV tedavinin baþarýsýz olmasý nedeniyle cerrahi planlandý, ancak hastalar cerrahi tedaviyi kabul etmeyerek takip altýna alýndý. Anevrizma boyutlarý büyük olan ve rüptür riski yüksek olan iki hastaya anevrizmektomi ve splenektomi yapýldý. Sigmoid kolon tümörü nedeniyle ameliyat edilen ve anevrizma boyutu 17 mm olan bir hasta ve daha önce torasik aort disseksiyonu nedeniyle ameliyat edilip anevrizma boyutu 18 mm olan bir hastanýn konservatif olarak takip edilmesine karar verildi. Ameliyat edilen bir hastada pankreas fistülü geliþti ve perkütan drenaj ile tedavi edildi. Diðer 12 hastada takipleri sýrasýnda herhangi bir komplikasyon geliþmedi.
SONUÇ: Splenik arter anevrizmasý tedavisi bireysel olarak planlanmalýdýr. Endovasküler tedavi yöntemleri hemodinamisi stabil olan 2 cm’den büyük anevrizmalarda elektif þartlarda ilk tedavi seçeneði olarak düþünülmelidir. Rüptüre SAA'larda, hemodinamik olarak stabil olmayan hastalarda ve komplike SAA'larda konvansiyonel açýk cerrahi yaklaþým tercih edilmelidir.

BACKGROUND: Although true splenic artery aneurysms (SAA) are rare, due to advancements in imaging techniques, they are seen more frequently. The aim of this study is to present our strategy of managing patients with SAA.
METHODS: Retrospectively, 13 patients who were treated in a tertiary university care center between 2012 and 2020 were included. Their demographic, clinical information, and post-operative complications were analyzed.
RESULTS: Seven male and six female patients were evaluated between the ages of 27 and 73. The mean age was 49.8±13.2. The diameter of the aneurysm was between 17 and 80 mm with a mean range of 31.5±16 mm. Seven patients were treated with endovascular interventions (EV). Two patients were referred to surgery with failed attempt of EV, but patients refused surgery and were followed up consequently. Patients who had larger aneurysms with an increased risk of rupture underwent aneurysmectomy and splenectomy. Conservative management was decided on two patients initially: A patient who was previously operated on for a sigmoid colon tumor, and had an aneurysm size of 15 mm and another patient with a surgical history of thoracic aortic dissection with an aneurysm size of 18 mm. One patient who underwent surgery had post-operative pancreatic fistula and was treated with percutaneous drainage. The treatment of the remaining 12 patients was completed without any further complications.
CONCLUSION: Splenic artery aneurysm treatment should be individualized. Endovascular treatment can be considered for patients with stable aneurysms larger than 2 cm in the elective setting. Open surgical treatment should be considered in patients with ruptured SAA or hemodynamically unstable, complicated patients.

yaralanmalar, adli ve týbbi boyutuyla tüm dünyada ve ülkemizde önemli bir halk saðlýðý sorunudur. Çalýþmamýzda; adli rapor düzenlemesi için kuru-mumuza baþvuran hastalarýn adli ve týbbi yönden deðerlendirilmeleri yapýlarak çözüm önerileri sunulmasý amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM: Ýstanbul Adli Týp Kurumu Baþkanlýðý’na 2015-2021 yýllarý arasýnda adli rapor düzenlemesi için yargý mercileri tarafýndan gönderilen 149 olgu retrospektif olarak incelendi. Çalýþmaya dahil edilen olgular hakkýnda bilgiler arþiv kayýtlarýmýzdan ve Ulusal Yargý Aðý Projesi (UYAP) sisteminden elde edildi. Veriler Excel 2016 for Microsoft programýna kaydedildi ve verilerin biyoistatistiksel deðerlendirmesi SPSS Programý Sürüm 25 ile analiz edildi.
BULGULAR: Olgularýn %57’si erkek ve ortalama yaþ 33.7 idi. Olaylarýn %56.4’ü þehir merkezinde, %30.9’u yaz aylarýnda, %65.8’i sahipsiz (sokak) köpekler tarafýndan meydana geldi. Lezyonlarýn %54.4'ünde kas dokusu içermeyen yüzeysel yaralanmalar, %22.8’inde derin doku defektleriflep yaralanmalarý, %4.7’sinde damarsinir yaralanmalarý, %16.1’inde kemik kýrýklarý ve %2’sinde iç organ yaralanmalarý bulundu. Olgularýn %37.5’ine cerrahi iþlem yapýldý. Olgularýn %22.1’inde ciddi sekel (maluliyet), %16.7’sinde yüzde sabit (kalýcý) iz ve psikiyatrik deðerlendirilmesi yapýlan (%48.9; n=89) olgularýn %57.5’inde post travmatik stres bozukluðu (PTSB) tespit edildi
SONUÇ: Köpek saldýrýlarýna baðlý yaralanmalar sonucunda kiþilerde gerek psikiolojik (PTSB gibi) gerekse fiziksel (yüzde kalýcý iz, maluliyet gibi) olarak ciddi sekeller ortaya çýkmaktadýr. Tüm köpek saldýrýsý maðdurlarýnýn multidisipliner bir yaklaþýmla fiziksel, sosyal, psikolojik ve kognitif açýdan rehabilitasyon programlarýna dahil edilmelidir. Yapýlacak uluslararasý sözleþmeler ve hukuksal düzenlemeleri ile hem kiþilerin maddi ve manevi zararlarý giderilmeli hem de baþta sahipsiz köpekler olmak üzere tüm hayvanlarýn korunmasý, bakým ve gözetimi için gerekli düzenlemelerin yapýlarak uygulamaya konulmalýdýr.

BACKGROUND: Dog bites are the most common type of injury related to animal bites in our country and worldwide. Dog bite wounds pose significant public health concerns and have medicolegal implications. In this study, we aimed to assess the problems associated with dog bites and propose potential solutions.
METHODS: We conducted a retrospective analysis of 149 cases submitted by judicial authorities to our institution, the Istanbul Council of Forensic Medicine, between 2015 and 2021, to obtain medicolegal expert opinion reports. Information regarding the cases included in the study was obtained from our archives and the National Judicial Network Project (UYAP) system. Data were recorded using Microsoft Excel 2016, and statistical analysis was performed using SPSS 25.0 for Windows (SPSS Inc., Chicago, IL).
RESULTS: The mean age of the cases was 33.7 years, with 57% being male. 56.4% of the incidents occurred in the city center, and 30.9% took place during the summer months. 65.8% (n=98) of the cases were attributed to stray dogs. Superficial injuries without muscle tissue involvement were observed in 54.4% (n=81) of all cases, while 22.8% (n=34) had deep tissue defects or flap injuries, 4.7% (n=7) involved vascularnerve injuries, 16.1% (n=24) included bone fractures, and 2% (n=3) featured visceral injuries. Surgical treatment was performed on 37.5% (n=56) of the cases. Impairments were reported in 22.1% of the cases, with permanent facial scars affecting 16.7% of them. Psychiatric evaluations were required for 48.9% (n=89) of the cases, and 57.5% of them received a diagnosis of post-traumatic stress disorder.
CONCLUSION: People attacked by dogs may experience serious physical or psychological sequelae. Therefore, it is crucial to evaluate all victims using a multidisciplinary approach, addressing their physical, social, and psychological needs, and providing rehabilitation when necessary. Non-governmental organizations, such as those dedicated to the prevention of cruelty to animals, in collaboration with local veterinary services, should play a role in national initiatives to provide objective and humane solutions for both victims and animals.

AMAÇ: Obezite, Dünya Saðlýk Örgütü (DSÖ) tarafýndan açýklanan verilere göre bulaþýcý olmayan en önemli salgýn hastalýktýr. Birçok çalýþma obezite ile komorbid hastalýklar arasýndaki iliþkiyi ortaya koyarken obezitenin penetran travmadaki rolü geri planda kalmýþtýr. Bu çalýþmada, penetran abdo-minal travma hastalarýnda vücut kitle indeksinin (VKÝ) ve subkutan yað dokusunun abdomeni kapsayan skorlar ile birlikte koruyucu etkisini ortaya koymayý amaçladýk.
GEREÇ VE YÖNTEM: 2017-2021 yýllarý arasýnda Ýstanbul Medipol Hastanesi acil genel cerrahi ünitesine baþvuran 16 yaþ üstü 234 abdominal pe-netran travma hastasýnýn verileri retrospektif olarak incelendi. Hastalarýn cinsiyet, yaþ, penetran yaralanma türleri (Ateþli Silah Yaralanmasý (ASY) ve Delici Kesici Alet Yaralanmasý (DKAY)), VKÝ, operasyon varlýðý, cerrahi onarým tekniði, acil servisten direkt ameliyata alýnma durumu, kan trans-füzyon ihtiyacý ve yoðun bakým ünitesi ihtiyacý, mortalite, Yaralanma Þiddet Skoru (YÞS), Penetran Abdominal Travma Ýndeksi (PATÝ), Flint Kolon Yaralanmasý Ýndeksi (FKYÝ) ve yatýþ süreleri kaydedildi. Cilt altý yað dokusu kalýnlýðý (CAYDK) mevcut batýn bilgisayarlý tomografileri ile ölçüldü.
BULGULAR: Hastalar, ASY ve DKAY olmak üzere 2 gruba ayrýldý. ASY grubunda operasyon öyküsü (p<0.001); stoma uygulamasý (p<0.001) ve anastomoz uygulamasý (p<0.001); acil servisten direkt ameliyata alýnma durumu (p=0.002); YBÜ ihtiyacý (p<0.001); kan transfüzyon ihtiyacý (p<0.001) ve mortalite (p<0.001) bulgularý DKAY grubuna göre daha yüksekti. VKÝ ile tüm hastalarda ve ASY grubunda VKÝ açýsýndan tüm deðiþ-kenlerde anlamlý fark yokken, DKAY grubunda kan transfüzyonu ihtiyacý deðiþkeni açýsýndan fark saptanmýþtýr (p=0.035). CAYDK açýsýndan yapýlan ROC analizi sonucunda tüm hastalarda mortalite (p=0.866) ile CAYDK (mm) deðerleri arasýnda kestirim deðeri tüm hastalar için 11 mm, ASY hastalarý için ise 12 mm olarak tespit edildi. Tüm hastalarda, DKAY ve ASY hastalarýnda YBÜ ve kan transfüzyonu ihtiyacý, yatýþ süreleri, YÞS, PATÝ ve FKYÝ açýsýndan opere edilen ve edilmeyen hastalarda anlamlý fark tespit edilmiþtir (p<0.05). Tüm hastalarda mortalite (p=0.002) açýsýndan istatis-tiksel anlamlý fark saptanmýþtýr. Ameliyat edilen ve edilmeyen tüm hastalara, ASY ve DKAY hastalarýna karþýlaþtýrýldýðýnda hem VKÝ hem de CAYDK kriterlerinde YÞS, PATÝ ve FKYÝ’nin anlamsýz olduklarý tespit edildi (p>0.05).
SONUÇ: Çalýþmamýz penetran abdominal yaralanmasý mevcut hastalarý hem VKÝ hem de CAYDK ile geniþ kapsamlý ve tüm abdominal skorlar ile deðerlendiren ilk çalýþma olmasý nedeniyle deðerlidir. VKÝ ve CAYDK ile mortalite arasýnda iliþki saptanmazken, DKAY grubunda zayýf hasta popü-lasyonun daha fazla kan transfüzyonuna ihtiyaç duyduðu bulunmuþtur. Bu çalýþma, künt travmalarda koruyuculuðu bildirilen CAYDK’nýn penetran travmalarda koruyucu bir etkisinin olmadýðýný göstermiþtir. Daha geniþ çaplý ve çok merkezli çalýþmalarla CAYDK için tespit edilecek kestirim bir deðer, penetran travma algoritmasýnda bir parametre olarak kendisine yer edinerek katký saðlayabilir.

BACKGROUND: We aimed to reveal the protective effect of body mass index (BMI) and subcutaneous adipose tissue thickness (SATT), together with scores covering the abdomen, in patients with penetrating abdominal trauma.
METHODS: The data of 234 abdominal penetrating trauma patients over the age of 16 who applied to the emergency general sur-gery unit of Istanbul Medipol Hospital between 2017 and 2021 were analyzed retrospectively. Sex, age, types of penetrating injuries, BMI, need for blood transfusion and intensive care unit (ICU), mortality, Injury Severity Score (ISS), Penetrating Abdominal Trauma Index (PATI), and Flint Colon Injury Score (FCIS) were recorded.
RESULTS: The patients were divided into two groups: Gunshot Wound (GW) and Stab Wound (SW).While there was no significant difference in all parameters examined in all patients and GW patients in terms of BMI, a statistically significant difference was found in terms of blood transfusion need in SW patients (p=0.035). As a result of the Receiver Operating Characteristic curve analysis for the SATT variable, the cutoff value between mortality (p=0.866) and SATT (mm) values in all patients was 11 mm for all patients and 12 mm for GW patients. A significant difference was found in all patients and separately in GW and SW groups in terms of ICU and blood transfusion need, length of stay, ISS, PATI, and FCIS scores in non-operated patients (p<0.05). When all patients were examined, a statistically significant difference was found in terms of mortality (p=0.002).
CONCLUSION: It is the first study to evaluate penetrating abdominal injuries with both BMI and SATT comprehensively and with all abdominal scores. A cutoff value to be determined for SATT with larger and multicenter studies can take its place as a parameter in the penetrating trauma algorithm.

AMAÇ: Çalýþmamýzýn amacý, Covid-19 pandemisi nedeniyle uygulanan sokaða çýkma yasaklarýnýn acil servis baþvurularý, ortopedik travma sýklýklarý ve travma türleri üzerindeki etkisini araþtýrmaktýr.
GEREÇ VE YÖNTEM: Bu tek merkezli, retrospektif kohort çalýþmada, 1. seviye travma merkezi acil servisine Nisan Haziran 2020 ve 2021 tarihleri arasýnda (sokaða çýkma yasaðý grubu) ve Nisan - Haziran 2018 ve 2019 tarihleri arasýnda (kontrol grubu) baþvuran toplam 3020’si travma hastasý olmak üzere toplam 16.242 hasta çalýþmaya alýndý. Hastalar acil servis triyaj kategorileri, travma mekanizmalarýna göre ayrýldý ve sokaða çýkma yasaðý uygulanan günlerdeki deðiþimler incelendi.
BULGULAR: Sokaða çýkma yasaklarýyla beraber acil servis baþvurularýnda %54’lük bir azalma görülmüþtür. Bu azalma özellikle sarý ve yeþil alan hastalarýnda görünürken aciliyeti en yüksek olan kýrmýzý alan hastalarýnda anlamlý bir azalma görülmemiþtir. Sokaða çýkma yasaklarýnýn ortopedik travmalar üzerine etkisi incelendiðinde travma vakalarýnda %20’lik bir azalma görülmüþtür. Özellikle araç içi ve dýþý trafik kazalarý, darp, spor yaralanmalarýnda azalma görülürken ayný seviyeden düþme, motor kazalarý ve iþ kazalarýnda anlamlý bir azalma görülmemiþtir.
SONUÇ: Sokaða çýkma yasaklarýyla beraber acil servis baþvurularýndaki azalmanýn özellikle aciliyeti daha az olan alanlarda görülmüþ olmasý gereksiz acil servis baþvurularýný akla getirmektedir. Literatürde gereksiz acil servis baþvurularýn yol açtýðý olumsuz sonuçlar ortaya konmuþken yýllýk 160 milyon acil servis baþvurusu bulunan ülkemizde yeni önleyici önlemler alýnmasý gerekliliði ortadadýr. Ortopedik travmalardan araç içi ve dýþý trafik kazalarýnýn azalmasý sokaða çýkma yasaklarýyla beraber sokaklardaki trafik yoðunluðundaki azalmaya baðlý olduðu düþünülmekteyken özellikle ayný seviyeden düþme gibi düþük enerjili travmalarýn artýþý dikkat çekmektedir. Sonuç olarak, sokaða çýkma yasaklarýnýn acil servisler ve travma hastalarýnýn yoðunluðu üzerindeki etkisi, gelecekte farklý nedenlerle uygulanacak sokaða çýkma yasaklarýnda izlenecek saðlýk yönetimi politikalarýna yol gösterecektir. Bu bilgiler ýþýðýnda daha etkin bir kaynak yönetimi ve daha kaliteli bir saðlýk hizmeti planlamasý saðlanacaktýr.

BACKGROUND: The aim of our study was to investigate the impact of curfews imposed due to the COVID-19 pandemic on emergency department visits, orthopedic trauma frequencies, and types of trauma.
METHODS: In this single-center, retrospective cohort study, a total of 16,242 patients, including 3,020 trauma patients, were admitted to level 1 trauma center emergency department between April–June 2020 and 2021 (curfew group) and between April–June 2018 and 2019 (control group). Patients were separated according to emergency department triage categories and trauma mechanisms, and the changes in the days of curfew were analyzed.
RESULTS: With the curfews, there was a 54% decrease in emergency room admissions. This decrease was seen especially in yellow and green area patients, whereas there was no significant decrease in red area patients with the highest urgency. When the effect of curfews on orthopedic traumas was analyzed, a 20% decrease was observed in trauma cases. In particular, there was a significant decrease in traffic accidents in and out of the vehicle, assault, and sports injuries, whereas there was no significant decrease in falls from the same level, motor accidents, and occupational accidents.
CONCLUSION: The impact of curfews on the density of emergency departments and trauma patients will guide the health management policies to be followed in future curfews to be implemented for different reasons. In the light of this information, more effective resource management and better quality health service planning will be ensured.

Trakeobronþiyal rüptür son derece dramatik ve yaþamý tehdit edici olabilir ve orotrakeal entübasyon sonrasý yaklaþýk 100.000 vakanýn 5'inde görülür. Entübasyon, trakeostomi ve bronkoskopi sonucunda meydana gelebilir. Bu olgu sunumunda 27 yýl önce bir tiroid cerrahisi geçirmiþ olan ve kliniðimize nüks multinodüler guatr sebebiyle baþvuran 56 yaþýnda bir kadýn hastayý sunduk. Aralýklý intraoperatif sinir monitorizasyonu eþliðinde tamamlayýcý tiroidektomi operasyonu komplikasyonsuz olarak uygulanan hastada hemostaz sonrasýnda, olasý rezidü tiroid dokusu ve santral kompartmanlarda olasý patolojik lenf nodlarýnýn parmak palpasyonu ile aranmasýný içeren son kontroller sýrasýnda solda daha belirgin olmak üzere trakeanýn her iki posterolateralinde rezidü tiroid dokusu olduðundan þüphe edilen lastik kývamýnda kitle yapýsý palpe edildi. Palpe edilen kitlenin endotrakeal tüpün kafý olabileceði düþünülerek anestezi ekibinden endotrakeal tüp manþon basýncýnýn düþürülmesi istendi ve manþon basýncýnýn düþürülmesiyle birlikte palpe edilen kitlenin küçüldüðü gözlendi. Endotrakeal tüp manþonunun neden olduðu membranöz trakeal rüptür sütürlerle kapatýldý ve üzerine superior bazlý strap kas fleb ile rekonstrüksiyon uygulandý. Hasta 7. gün saðlýkla taburcu edildi. Tiroid cerrahisi ile uðraþan cerrahlar tarafýndan ameliyat sonunda yapýlacak basit bir rutin dijital muayene bu tür yaralanmalarýn meydana geldiði durumlarda erken onarýma izin vereceði için prognoza olumlu katkýda bulunacaktýr.

Tracheobronchial ruptures can be extremely dramatic and life threatening and are encountered in approximately 5 out of 100,000 cases after orotracheal intubation. They can occur as a result of intubation, tracheostomy, and bronchoscopy. In this case report, we presented a 56-year-old female patient with a history of thyroid surgery 27 years prior who presented to our clinic with recurrent multinodular goiter. The patient underwent a complementary complication-free thyroidectomy assisted by intermittent intraoperative nerve monitoring. After hemostasis, final controls involving digital palpation of the possible remnants of the thyroid gland and a search for pathological lymph nodes in the central compartments, a mass structure with a rubbery consistency suspicious for residue thyroid tissue was palpated in both posterolateral aspects of the trachea, but more prominently in the left. The anesthesia team was asked to decrease the cuff pressure, assuming that the palpated mass could be the cuff of the endotracheal tube, and the mass was noted to shrink. The membranous tracheal rupture due to the endotracheal tube cuff was closed with sutures running superiorly, and a superiorly based strap muscle flap was placed over during thyroid surgery. The patient was discharged on day 7. A simple routine digital examination by the attending surgeon dealing with the thyroid surgery would contribute favorably to prognosis, as such a precaution would allow early repair in cases where such injuries occur.

Gossipiboma, cerrahi sýrasýnda unutulmuþ absorbe olmayan materyallerdir. Abseden tümöre kadar taný karmaþasýna yol açan, medikolegal bir pato-lojidir. Yirmi iki yýl önce kist hidatik nedeniyle operasyon öyküsü bulunan ve nüks kist hidatik nedeniyle merkezimize refere edilen 57 yaþýnda erkek hastada, laparatomide saptanan gossipibomalý olguyu sunuyoruz. Özellikle asemptomatik hastalarda öyküde geçirilmiþ cerrahi gossipiboma tanýsýný düþündürmelidir. Önlenebilir bu patoloji de ameliyat sýrasýndaki strateji, ameliyat ekibinin dikkatli ve kurallara uygun tutumu öncelikli belirleyicidir.

Gossypiboma is a non-absorbable material that is forgotten during surgery. These are medicolegal pathology that leads to diagnostic confusion from abscess to tumor. We present the case of gossypiboma detected in laparotomy in a 57-year-old male patient who had a history of operation due to a hydatid cyst 22 years ago and was referred to our center due to hydatid recurrence. The case should suggest a history of surgical gossypiboma, especially in asymptomatic patients. In this preventable pathology, the strategy during sur-gery and the careful and proper attitude of the surgical team are the main determinants.