AMAÇ
Bu çalýþmanýn amacý, karýn içi kullanýlan Ankaferd Blood Stopper’in (ABS) periton içi yapýþýklýk oluþumunu arttýrýp arttýrmadýðýný ve in vivo kullanýma baðlý majör toksik etkilerini irdelemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM
Bu deneysel çalýþma, çekal abrazyon uygulanan sýçan modelinde Ankaferd solüsyonunun periton içi yapýþýklýk oluþumu üzerine etkisini deðerlendirmek üzere dizayn edildi. Periton içi yapýþýklýklar cerrahi uygulama sonrasý 10. gün makroskopik ve histopatolojik inceleme ile belirlendi. Yan etki varlýðýný irdelemek için kan, akciðer ve karaciðer dokularý alýndý.
BULGULAR
Ankaferd Blood Stopper’in kullanýmý ile karýn içi yapýþýklýk oluþumunun azaldýðý görüldü. ABS uygulanmasýnýn kan biyokimyasal incelemelerinde herhangi bir bozulmaya neden olmadýðý saptandý. Ancak akciðerlerde ve baðýrsaklarýn serozal yüzeylerinde akut ve kronik enflamatuvar deðiþiklikler ve karaciðerde minör yapýsal deðiþiklikler izlendi. Bu deðiþikliklerin hiçbiri toksik deðiþiklik olarak deðerlendirilmedi. ABS’nin diðer etkilerinin belirlenmesi için farklý dozlarda ve farklý klinik senaryolarda ileri çalýþmalara ihtiyaç vardýr.
SONUÇ
Periton içi yapýþýklýk oluþumu ABS uygulanan grupta kontrol grubu ve SF grubuna kýyasla daha az görüldü. Ýntraperitoneal ABS kullanýma baðlý olarak herhangi bir toksik etki saptanmamakla birlikte bazý minör deðiþiklikler gözlenmiþtir.

BACKGROUND
The aim of this study was to investigate whether intraabdominal Ankaferd Blood Stopper (ABS) causes increased intraabdominal adhesion formation and to determine any side effects of ABS in vivo.
METHODS
The present experimental study was designed to examine the effects of Ankaferd solution on peritoneal adhesion formation in a rat model of cecal abrasion. Intraperitoneal adhesions were assessed macroscopically and histopathologically on the 10th postoperative day. The possible adverse affects of ABS on liver and lung tissues were analyzed histopathologically, and blood chemistry was also evaluated.
RESULTS
Our study revealed that ABS reduced intraperitoneal adhesion formation in an experimental rat model. The blood chemistry was not disturbed due to ABS administration. Intraperitoneal administration of ABS led to some minor changes in the lungs and serosal surfaces of the intestines, with minor architectural changes in the liver that were not considered as toxic. Further studies with various application doses and routes with more detailed cellular analysis are thus warranted to clarify the possible pleiotropic and adverse effects of this new agent away from hemostasis.
CONCLUSION
There was less intraperitoneal adhesion formation in the ABS group than in the control group and saline group. Intraperitoneal administration of ABS has no toxic effects on blood chemistry or the lungs, kidneys and the liver, but it has some minor adverse effects.

AMAÇ
Aquaporin-4 (AQP4) merkezi sinir sistemindeki baþlýca su kanalýdýr. Beyin ödemi travmatik beyin yaralanmasýnda (TBY) artmýþ AQP4 ekspresyonundan ortaya çýkmaktadýr. Hücre çalýþmalarý protein kinaz aktivatörü forbol esterin AQP-4 ve su geçirgenliði üzerine baskýlayýcý etkisi olduðunu göstermiþtir. Bu çalýþmanýn amacý, bir forbol esteri olan forbol dibütiratýn (PDBu) TBY’de AQP-4 ekspresyonu ve eþlik eden beyin ödemine etkisinin araþtýrýlmasýdýr.
GEREÇ VE YÖNTEM
Elli altý adet erkek Wistar cinsi sýçan öncelikle beyin dokusundaki su yüzdesinin deðerlendirileceði ödem grubu ve AQP-4 ekspresyonunun araþtýrýlacaðý immünohistokimya grubu olmak üzere 2 gruba ayrýldý. Bu iki grup da kendi içerisinde kontrol grubu, ciddi TBY grubu, %0,9’luk tuz çözeltisi ile tedavi edilen TBY grubu ve PDBu (2300 mg/kg, iv) ile tedavi edilen TBY grubu olmak üzere 4 ayrý alt gruba ayrýldý. Sonuçlar istatistiksel olarak deðerlendirildi.
BULGULAR
PDBu tedavisi anlamlý derecede beyin su konsantrasyonunu düþürdü (p<0,001). Ayrýca PDBu’nun travmaya baðlý AQP-4 reseptörlerinin artýþýný engellendiði tespit edildi (p<0,05).
SONUÇ
AQP-4 reseptörlerini azaltma etkisi oluþturan intravenöz PDBu verilmesiyle travmatik beyin ödemi geliþmesi engellenmiþtir. Ayrýca bu durum TBY’da AQP-4 ekspresyonunun önemini de vurgulamaktadýr.

BACKGROUND
Aquaporin-4 (AQP4) is the major water channel in the central nervous system. Brain edema emerges from increased AQP4 expression in traumatic brain injury (TBI). Cell line studies have shown that the protein kinase activator phorbol ester exerts a suppressive effect on AQP4 and water permeability. The aim of this study was to investigate the effects of a phorbol ester, phorbol dibutyrate (PDBu), on increased TBI AQP4 expression and accompanying brain edema.
METHODS
Fifty-six male Wistar rats were first divided into two groups: the edema group, in which the percentage of water in brain tissue would be evaluated, and the immunohistochemical group, allowing AQP4 expression to be determined. Both groups were further sub-divided into four groups consisting of 7 subjects. These four groups were as follows: sham-operated control group, severe diffuse TBI group, 0.9% saline-treated diffuse TBI group, and the PDBu-treated diffuse TBI group (2300 µg/kg, iv). The results were evaluated statistically.
RESULTS
PDBu treatment significantly reduced brain water concentration (p<0.001). Furthermore, PDBu was found to reduce trauma-induced AQP4 upregulation (p<0.05).
CONCLUSION
This study showed that traumatic brain edema was prevented by intravenous PDBu administration via AQP4 downregulation, supporting the idea emphasizing the importance of AQP4 expression control in TBI.

AMAÇ
Patlama yaralanmalarý terörist eylemlerin artýþý nedeniyle sýk karþýlaþýldýðýndan, oluþ mekanizmalarýnýn bilinmesi tedavide önem kazanmaktadýr. Çalýþmamýz özellikle primer etkiden sorumlu olan þok dalgalarýnýn etkilerini incelemek amacýyla gerçekleþtirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM
100 gr TNT ve 1000 gr C4 patlatýlarak mankenlere olan etkileri hýzlý kamerayla kaydedildi. Oluþan þok dalgalarý, patlama rüzgarý ve çevreye yayýlan þarapnel parçalarýnýn hýzlarý hesaplandý. Mankenlerin patlama sonrasý durumlarý incelendi.
BULGULAR
Patlamalarda alev topundan sonra þok dalgasýnýn belirdiði, hýzla ilerlediði ve mankenleri makroskopik olarak etkilemeden geçtiði, sonra þarapnel parçalarýnýn saçýldýðý ve patlama rüzgarýnýn oluþtuðu gözlendi. Hedeflerde makroskopik etkiyi patlama rüzgarý ve þarapnel parçalarýnýn oluþturduðu ve patlama rüzgarý ile mankenlerde parçalanmanýn oluþtuðu gözlendi. Þok dalgasý hýzlarý 6482-7194 m/sn, þarapnel hýzlarý 1420-1752 m/sn bulundu.
SONUÇ
Þok dalgalarý özellikle hava içeren organlarý etkiler. Akciðer hasarý, akut solunum sýkýntýsý sendromu, baðýrsak ve kulak perforasyonlarýndan sorumludur. Patlama rüzgarý yüksek yoðunluk ve hýzý ile parçalayýcý etkiyi yapar. En fazla ölüm sebebi þarapnel yaralanmalarýdýr. Oluþan ýsýyla termal yaralanmalar oluþur. Patlamalarda dört farklý mekanizma ile yaralanmalar meydana gelmektedir. Yaralýnýn optimum tedavisinin düzenlenebilmesi için patlama yaralanmalarýnýn mekaniði, patofizyolojisi iyi bilinmeli ve hasta takibinin her aþamasýnda göz önünde bulundurulmalýdýr.

BACKGROUND
The increase in terrorist attacks has brought a profound and new knowledge of blast injuries. In order to improve our knowledge regarding the mechanisms of blast injuries, we analyzed the effects of shock waves.
METHODS
100 g TNT and 1000 g C4 were detonated and recorded by high-speed camera. Blast wind, shock wave and shrapnel speeds were calculated, and final condition of the target was examined.
RESULTS
A flash ball appeared first followed by the shock wave. Finally, blast wind occurred and shrapnel was distributed. The macroscopic structure of targets was not affected by the shock wave but was affected by shrapnel and blast wind. Shock waves created a transparent ballistic gel inside the target mat by changing its microscopic structure. The speed of the shock wave was 6482-7194 m/sn and shrapnel speed was 1420-1752 m/sn.
CONCLUSION
Shock waves especially affect the air-filled organs and cause lung injury, acute respiratory distress syndrome, and intestinal and eardrum perforation. Blast wind destroys targets due to its high speed and high density. The main cause of mortality is shrapnel injury. The high temperature created by the explosion causes thermal injuries. Being informed of the mechanisms of blast injuries will assist in providing better treatment. Additionally, consideration of all mechanisms of blast injuries will facilitate lower mortality and morbidity rates.

AMAÇ
Yanýk sonrasý kontraktürleri hayat kalitesini ciddi olarak kötüleþtirir. Bu çalýþmada, yanýk sonrasý sekel ve kontraktürlerin fonksiyonel sýnýrlama nedeninde tedavi protokollerimizi sunmayý amaçlýyoruz.
GEREÇ VE YÖNTEM
Kliniðimizde yanýk sonrasý kontraktürlü 77 olgu tedavi edildi. Üst ekstremite, yüz ve boynu etkileyen yanýða baðlý kontraktür olgularý sayýsý sýrasý ile 60, 17 ve 6 idi. Deri grefti, ilerletme flepleri, Z plasti, K plasti gibi lokal flepler, posterior interosseöz flep gibi rejyonel flepler, geniþletilmiþ doku flepleri ve serbest flepler kontraktürlerin ciddiyetine göre kullanýldý.
BULGULAR
Tip II aksiller kontraktürlü bir olguda nüks gözlendi. Dirsek kontraktürlerinde tam hareket kapasitesine 3,6 yýlda ulaþýldý. Yetmiþ bir falanks kontraktürünün sekizinde nüks gözlendi. Boyun kontraktürü nüks olgularýnýn ikisi yeniden ameliyat edildi.
SONUÇ
Yüz rekonstrüksiyonu için mükemmel sonuç prefabrike flep kullanýlan olgularda gözlenmiþtir.

BACKGROUND
Post-burn contractures severely deteriorate life quality. We aimed to present our treatment protocols for post-burn sequelae and the contractures that cause functional limitations.
METHODS
Seventy-seven cases with post-burn contracture were treated in our clinic. Post-burn contractures occurring after a burn injury affected the upper extremity, face and neck in 60, 17 and 6 cases, respectively. Skin grafts, local flaps such as advancement flaps, Z-plasties, K-plasties, regional flaps such as posterior interosseous flap, tissue expanded flaps, and free flaps were used according to the severity of the contractures.
RESULTS
In one patient with type II axillary contraction, recurrence was seen. Full range of motion was achieved in the 3.6-year follow-up period in elbow contractures. Eight of 71 phalangeal joint contractures recurred. Two patients underwent reoperation for neck contracture recurrences.
CONCLUSION
Excellent results were seen with prefabricated flaps, which were used for the facial reconstruction.

AMAÇ
Yanýk kontraktürü gevþetilmesinde birçok tedavi yaklaþýmý tanýmlanmýþtýr. Bunlarýn her biri kontraktür tedavisinde bazý avantajlar sunarlar, fakat endikasyonlarýný ve sonuçlarýný etkileyen birtakým sýnýrlamalara sahiplerdir. Bu çalýþmada, ardýþýk V-Y plasti yöntemindeki sýkýntýlar, teknik ile elde edilen tecrübe sonrasýnda tanýmlanmaya çalýþýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM
Bu çalýþma 21 skar kontraktürlü hastayý kapsadý. Ameliyat öncesinde fleplerin belirlenmesi için, açýlarý 60-90° arasýnda tutulan bir zigzag çizgi kontraktür hattýnýn üzerine çizildi. Kesi ilk olarak, fleplerin büzüþmesini engellemek için cilde yapýldý, sonra fasyaya doðru derinleþtirildi. Böylece V flebinin kayma þeklinde ilerletilmesi kolaylaþtýrýldý. V flebi Y kesisinin uzun bacaðý boyunca cilt altý pedikül üzerinde ilerletildi. Dikkatli kanama kontrolü sonrasýnda tüm kesiler dikildi.
BULGULAR
Hastalarýn çoðunda herhangi bir komplikasyon olmaksýzýn baþarýlý kontraktür gevþemesi saðlandý. Bununla birlikte, birkaç hastada bazý sýkýntýlar geliþti ki; V-Y plasti yönteminin muhtemel sýnýrlanmalarýný gösterdi.
SONUÇ
Kontraktür gevþetilmesinde V-Y plasti planlandýðýnda, yöntemin zorluklarýnýn bilinmesi, baþarýlý sonuçlarýn alýnmasý ve muhtemel komplikasyonlardan kaçýnýlmasý için, uygun olgularýn seçiminde yardýmcý olup, kolaylaþtýracaktýr.

BACKGROUND
Many approaches to the release of burn contracture have been described. Each offers some advantages for the treatment of contractures, but they have some limitations affecting their indications and outcomes. In this study, we attempt to describe clearly the difficulties with running V-Y plasty after our experience with this technique.
METHODS
This study included 21 patients with scar contracture. Preoperatively, for marking the flaps, a zigzag line, the angles of which were kept in the range of 60-90°, was drawn over the contracture line. The incision was firstly made into the skin to avoid retraction of the flaps, and then deep through the fascia, making advancement of the V flap easy by sliding. The V flap was advanced along the long limb of the Y on the base of a subcutaneous pedicle. After meticulous hemostasis, all incisions were sutured.
RESULTS
In most of the patients, successful release of the contracture was achieved without any complication. However, in a few cases, some challenging problems developed, suggesting possible limitations of the running V-Y plasty procedure.
CONCLUSION
When considering running V-Y plasty for the release of contracture, awareness of the related difficulties will be helpful and will facilitate selection of the cases suitable for the procedure to achieve successful results and avoid possible complications.

AMAÇ
Çalýþmamýzda, yüksek riskli olgulardaki intertrokanterik kýrýklarýn tedavisinde, minimal invaziv ve biyolojik osteosentez yöntemi olan kapalý redüksiyon ve eksternal fiksatör uygulamasýnýn sonuçlarý deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM
Ýntertrokanterik kýrýðý olan yüksek riskli (ASA 3-4) 23 olguya (14 kadýn, 9 erkek ortalama yaþ: 74; daðýlým: 65-88 yaþ) kýsa süreli anestezi altýnda kapalý redüksiyon ve unilateral eksternal fiksatör uygulandý. Kýrýklarýn 14’ü stabil (%60,8), 9’u (%39,2) stabil deðildi. Ýzlem süresi ortalama 23,8 ay (daðýlým, 4-58 ay) olan olgularda; ameliyat ve hastanede yatýþ süreleri, kýrýk kaynama zamaný, mobilizasyon kapasiteleri, komplikasyonlar ve mortalite oranlarý deðerlendirildi.
BULGULAR
Ameliyat süresi ortalama 25 dk (daðýlým, 15-40 dk), hastanede kalýþ süresi ortalama 4 gün (daðýlým, 2-9 gün) olup kaynama süresi ortalama 13 hafta (daðýlým, 11-16 hafta) idi. Ameliyat sonrasý ilk altý ayda 5 olgu (%21,7) ek saðlýk sorunlarý nedeniyle öldü. Olgularýn 11’inde (%47,8) yüzeyel çivi dibi enfeksiyonu geliþti. Materyel yetersizliði hiçbir olguda geliþmedi. Son izlemde stabil kýrýklarda ortalama 5º varus (daðýlým, 0-8º), 1 cm kýsalýk (daðýlým, 0-3 cm), stabil olmayan kýrýklarda ise ortalama 15º varus (daðýlým, 8º-20º) ve 3 cm kýsalýk (daðýlým, 2-5 cm) tespit edildi.
SONUÇ
Ýntertrokanterik kýrýklarýn tedavisinde çevre dokuya oldukça az hasar vererek kýrýk kaynamasýný temin eden, uygulamasý kolay, etkili ve güvenli biyolojik tespit yöntemi olan kapalý redüksiyon ve eksternal fiksatör uygulamasý, özellikle yüksek riskli olgularda tercih edilebilir.

BACKGROUND
We evaluated the results of intertrochanteric hip fractures treated with closed reduction and external fixation (minimally invasive and biological osteosynthesis) in patients with high surgical risk.
METHODS
Twenty-three patients (14 females, 9 males; mean age 74 [65-88]) with intertrochanteric hip fracture classified as group III and IV according to American Society of Anesthesiologists (ASA) criteria were treated with closed reduction and unilateral external fixation under short-term anesthesia. Fourteen fractures were stable (60.8%) and nine were unstable (39.2%). The mean follow-up was 23.8 months (4-58). We evaluated the operation time, hospitalization time, union time, mobilization capacity, complications, and mortality rates.
RESULTS
The mean duration of operation was 25 minutes (15-40), mean duration of hospital stay 4 days (2-9) and average union time 13 weeks. Five patients (21.7%) died due to additional health problems in the first six months after surgery. Superficial pin tract infection occurred in 11 cases (47.8%). There was no implant failure. In the last follow up, an average 5° varus (range: 0-8°) and 1 cm shortening (range: 0-3) in stable fractures and an average 15° varus (range: 8-20º) and 3 cm shortening (range: 2-5) in unstable fractures were determined.
CONCLUSION
The treatment of intertrochanteric hip fractures with closed reduction and external fixation is an easy, effective and safe biological fixation method with minimal damage to surrounding tissues, especially in patients with high surgical risk.

AMAÇ
Çoklu travmalý hastalarýn kurtarýlmasý ve tedavilerinin düzenlenmesine yönelik bulgu ve risk faktörlerinin yok edilmesi umut verici sonucu garanti edebilir.
GEREÇ VE YÖNTEM
Bu çalýþma, Jundishapour Üniversitesi Týp Fakültesi, Cerrahi Bölümü’nde travma hastalarý üzerinde 17 ay boyunca sürdürülen prospektif randomize kohort çalýþmadýr. Mortalite nedeni, komplikasyonlar ve taburculuk esasýna göre hastalar ölenler, komplike ve komplike olmayan gruplar þeklinde ayrýlmýþtýr. Bulgular risk faktörünün belirlenmesi için karþýlaþtýrýlmýþtýr.
BULGULAR
Çalýþýlan 125 hastanýn 27 tanesi ölmüþ, 19 olguda komplikasyon geliþmiþ ve 79 travmalý hasta baþarýlý bir þekilde tedavi edilerek taburcu edilmiþtir. Asýl (gerçek), orta derece ve prediktif risk faktörleri þeklinde çýkartýlmýþ üç adet sýnýflama bulunmuþtur. Baþvuru gecikmesi, taný ve tedavi ile ilgili gecikme, ulaþma sýrasýnda düþmüþ kan basýncý, çoklu karýn içi viseral travmalar ve ciddi asidoz asýl risk faktörlerini oluþturmuþtur. Yaþ, çoklu cerrahi ve tehlikeler, yoðun bakým ünitesine yatýrýlma, elektrolit dengesizliði ve transfer sýrasýndaki kötü yönetim orta derece risk faktörlerini oluþturmuþtur. Düþük hemoglobin, hipoksemi, birden fazla sayýda servis tarafýndan gözlem ve 100 kilometreden daha fazla uzaklýk prediktif faktörleri oluþturmuþtur.
SONUÇ
Asýl risk faktörlerinin elimine edilmesi þeklindeki çözüm, kaçýnýlamaz mortaliteleri azaltmaya yönelik önemli bir konudur. Böylelikle risk faktörlerinin ölümcül zincirini kýrmaya yönelik giriþim hastanýn yaþamýný uzatabilir ve prognozu düzeltebilir.

BACKGROUND
In the rescue and management of patients with multiple traumas, identifying and eliminating risk factors can guarantee a promising outcome.
METHODS
This was a prospective randomized cohort study in trauma patients in the Department of Surgery, Jundishapour University of Medical Sciences, covering 17 months. Based on the cause of mortality, complications and discharge, the patients were divided into groups as non-survivor and complicated and non-complicated groups. The results were compared for the risk factor extraction.
RESULTS
From 125 studied patients, 27 died, 19 cases were complicated and 79 injured patients were successfully treated and discharged. Three extracted classifications as main (real), moderate and predictive risk factors were determined. Referral delay, delay in diagnosis and treatment, decreased blood pressure on arrival, multiple intra-abdominal visceral injuries, and severe acidosis were identified as the main risk factors. Age, multiple surgery and pitfalls, intensive care unit admittance, electrolyte imbalance, and mismanagement during transfer were identified as moderate risk factors. Low hemoglobin, hypoxemia, observation in multiple services, and distance of more than 100 kilometers were identified as predictive factors.
CONCLUSION
Elimination of the main risk factors is a substantial issue to decrease inevitable mortalities. Thus, attempt to shorten the lethal chain of the risk factors can lengthen a patient’s life and improve the prognosis.

AMAÇ
Perfore apandisit ameliyatlarýnda halen tartýþma konusu olan dren kullanýmýnýn komplikasyonlara etkisi araþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM
Mayýs 1999- Ocak 2009 tarihleri arasýnda hastanemizde ameliyat edilen, ameliyat esnasýnda veya sonrasýnda perfore apandisit olduðu saptanan hastalarýn dren koyulma durumlarý, cerrahi alan enfeksiyonlarý, diðer komplikasyonlar ve hastanede yatýþ süreleri geriye dönük tarandý.
BULGULAR
Çalýþma süresi içinde 208 hasta (ortalama yaþ 41,05±16,30) perfore apandisit tanýsý ile ameliyat edildi. Hastalarýn 128’i (%61,5) erkek idi. Ortanca þikayet süresi 2 (daðýlým, 1-15) gün idi. 83 hastaya (%39,9) dren koyulmuþtu. Ortanca dren kalýþ süresi 3 (daðýlým, 1-7) gün idi. Dren koyulan hastalarda cerrahi alan enfeksiyonu, yara ayrýþmasý, komplikasyon geliþme oraný ve tekrar hastaneye yatýþ gerekliliði anlamlý ölçüde yüksek bulundu. Dren koyulanlarda þikayetlerin baþlamasý ile ameliyat arasýnda geçen süre, ameliyat sonrasý antibiyotik verilme süresi ve ameliyat sonrasý hastanede kalýþ süresi anlamlý olarak daha uzun bulundu (hepsi için p=0,001). Dren koyulan ve koyulmayan hastalarda sýrasýyla yandaþ hastalýk oraný %39,8-%19,2, orta hat kesisi ile ameliyat edilenler %20,5 -%3,2 oranýnda bulundu. Yaþlýlarda daha sýk dren koyulduðu görüldü. Dren koyulmasýnýn çok deðiþkenli analizde cerrahi alan enfeksiyonu geliþimini baðýmsýz olarak etkilediði saptandý (p<0,001).
SONUÇ
Perfore apandisit ameliyatlarýndan sonra dren kullanýmý cerrahi alan enfeksiyonlarýný arttýran, buna baðlý olarak da hastanede yatýþ süresini uzatan bir iþlem olarak gözükmektedir.

BACKGROUND
We aimed to investigate the use of drainage in surgery for perforated appendicitis and to determine its effect(s) on complications.
METHODS
Two-hundred and eight patients diagnosed with perforated appendicitis between May 1999 and January 2009 were retrospectively evaluated in terms of using drainage with respect to surgical infections and other complications and duration of hospital stay.
RESULTS
A total of 208 patients diagnosed with perforated appendicitis underwent surgery. The mean age of the patients was 41.05 ± 16.30 years. Of the 208 patients, 128 (61.5%) were male. The median duration of complaints was 2 days (1-15 days). Drainage was applied in 83 patients (39.9%). The median duration of drainage was 3 days (1-7 days). Surgical infections, wound dehiscence, other complications, and re-hospitalization rates were significantly higher in patients with drainage. The mean time from appearance of complaints to surgery, the duration of hospitalization and antibiotic treatment were also longer in the drainage group (p=0.001 for all). A higher rate of the patients with an accompanying disease (39.8%-19.2%) and midline incision (20.5%-3.2%) and of the elderly patients had drainage. Multivariate analyses showed that using a drain independently affected surgical infections (p<0.001).
CONCLUSION
It can be concluded that using a drain after surgery for perforated appendicitis increases surgical infections and in turn the duration of hospital stay.

AMAÇ
Endüstri, tarým ve týp alanýnda yaygýn olarak kullanýlan soðutucu sývýlar ve gazlar soðutma özellikleri nedeniyle elde þiddetli lokalize donuklara neden olabilir. Bu sývý ve gazlarýn yaygýn olarak kullanýmýna raðmen, lokalize el donuklarýný bildiren sadece birkaç olgu yayýnlanmýþtýr. Bu çalýþmada, el donuklarýnýn tedavisi ve alýnacak önlemler tartýþýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM
Bu geriye dönük çalýþmada, Haziran 2005 ve Haziran 2009 tarihleri arasýnda Ýstanbul’daki yanýk merkezine baþvuran, soðutucu gaz ve sývýlara temas nedeniyle elde lokalize donuðu olan 17 hasta (13 erkek, 4 kadýn) deðerlendirildi.
BULGULAR
Çalýþmaya dahil edilen hastalarýn %76,47’si erkekti. Hastalarýn ortalama yaþý 30,82 (daðýlým, 22-52 yaþ) olarak hesaplandý. Toplam 17 hastanýn 11’i konservatif olarak tedavi edildi. Hastalarýn hastanede kalýþ süresi ortalama olarak 30 gün (daðýlým, 16-52 gün) olarak hesaplandý.
SONUÇ
Elin lokalize donuklarý nadir olup, bu yaralanmalarýn etyolojisi çeþitlidir. Bu nedenle tedavi yaklaþýmýnda bazý karmaþalar yaþanmaktadýr. Tedavide, ilk yaklaþým maruz kalýnan soðutucu gaz ve sývýdan hastanýn bir an önce uzaklaþtýrýlmasý ve en yakýn yanýk merkezine hastanýn nakledilmesidir.

BACKGROUND
The refrigerant liquids and gases used widely in industry, farming and medicine for their cooling properties may cause severe frostbite. Despite their widespread use, only a few reports on frostbite of the hand involving these liquids and gases have been published. In this study, the circumstances accompanying these injuries, several adjunctive therapies and preventive measures are discussed.
METHODS
A retrospective analysis of hand frostbite injuries was conducted between June 2005 to June 2009 in a burn care center in Istanbul, Turkey. Seventeen patients (13 men, 4 women) were treated for hand frostbite injuries due to contact with refrigerant liquids and gases.
RESULTS
There was a preponderance of male patients (76.5%). Ages ranged from 22 to 52 years (mean age, 30.82 years). Eleven patients were treated conservatively. The hospital stay for treatment of their burns ranged from 16 to 52 days, with a mean stay of 30 days.
CONCLUSION
Frostbite injuries of the hand are uncommon and their etiologies vary. Thus, the low incidence of these injuries and limited experience in handling rare cases of this nature may lead to misjudgments in treatment that can have grave consequences. Decreasing the exposure time is an important first step in the treatment approach. After exposure to gas, quick delivery of the patient to a burn center is essential.

AMAÇ
Çalýþmamýzýn amacý, abdominal cerrahi giriþim uygulanan yaþlý hastalarda morbidite ve mortaliteyi etkileyen nedenleri incelemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM
Akut karýn nedeniyle ameliyat edilen 65 yaþ ve üzerindeki 92 hastada cerrahi endikasyonlar, morbidite ve mortalite oranlarý ve bunlar üzerine etkili olan faktörler yönünden incelendi. Hastalarýn 48’i (%52,2) erkek, 44’ü (%47,8) kadýndý. Ortalama yaþ 73,32±6,37 (65-92) idi.
BULGULAR
En sýk cerrahi endikasyon akut kolesistitdi (%26,09). Morbidite sayýsý 21 (%22,82) oldu. Mortalite sayýsý 14 (%15,21) olup en sýk neden mezenterik vasküler oklüzyondu. Yoðun bakýma giden hastalarýn %90,05’i, ölümle sonuçlanan vakalarýn %92,85’i Amerikan Anesteziyoloji Derneði skoru (ASA) IV idi. Ortalama hastanede kalýþ süresi 7,94±7,13 (medyan deðeri 7) gün bulundu. Ýleri yaþ, yüksek ASA skorunun morbidite, mortalite, hastanede kalýþ süresi üzerinde anlamlý etkisi görülürken, cinsiyetin anlamlý bir fark oluþturmadýðý görüldü (p>0,05).
SONUÇ
Geriyatrik hastalarda ameliyat sonrasý mortalite hýzýný azaltabilmek için ameliyat komplikasyonlarýnýn ortaya çýkmadan önce önlenmesi gerekir. Akut kolesistit, boðulmuþ fýtýk gibi yaþlýlarda sýk görülen akut karýn nedenleri elektif þartlarda opere edilerek bu acil durumlarýn ortaya çýkma ihtimalini azaltabiliriz.

BACKGROUND
The purpose of the present study was to determine the factors affecting morbidity and mortality in geriatric patients undergoing abdominal surgery.
METHODS
Ninety-two patients who had undergone acute abdominal surgery at >65 years of age were evaluated in terms of surgical indications, morbidity and mortality rates and the factors affecting morbidity and mortality. Forty-eight patients (52.2%) were males and 44 (47.8%) were females. The mean age was 73.32±6.37 (65-92) years.
RESULTS
The most common surgical indication was acute cholecystitis (26.09%). Morbidity was established as 21 (22.82%) and mortality as 14 (15.21%), and the most common cause of mortality was mesenteric vascular occlusion. American Society of Anesthesiology (ASA) IV was noted in 90.05% of the patients admitted to intensive care, and 92.85% of the patients had mortal progression. The mean hospitalization duration was 7.94±7.13 days (median, 7 days). While older age and high ASA scores were significantly correlated with morbidity, mortality and duration of hospitalization, gender was not (p>0.05).
CONCLUSION
In order to decrease the postoperative mortality rate in geriatric patients, precaution should be taken beforehand to avoid surgical complications. By carrying out elective surgery in geriatric patients, the likelihood of common causes of acute abdomen, such as acute cholecystitis and incarcerated hernia, can be reduced.

AMAÇ
Klinik muayenede Alvarado skoru düþük, ultrasonografi (US) bulgusu negatif olan, akut apandisit (AA) þüpheli olgularda bilgisayarlý tomografinin (BT) tanýya katkýsýný irdelemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM
Aralýk 2004-Eylül 2008 tarihleri arasýnda AA ön tanýsý ile incelen ve Alvarado skoru düþük olan hastalar çalýþmaya alýndý. Bu hastalarda önce US incelemesi yapýldý. US bulgularý negatif olanlarýn karýn BT’si çekildi. BT çekilen ve ameliyat edilen 52 olguda, ameliyat ve patoloji sonuçlarý ile BT bulgularý karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR
Olgularýn yaþ ortalamasý 31±4 yýl (daðýlým, 11-71) idi. Alvarado skor ortalamasý 4,9 (daðýlým, 4-6) idi. BT deðerlendirme sonuçlarý; 52 hastanýn 34’ü (%65,4) AA olarak deðerlendirilirken 18’inde (%34) AA yönünden patoloji bulunmadý. AA olarak deðerlendirilen 34 hastanýn 31’inde (%91,2) ameliyat ve patoloji bulgularýna göre AA saptandý, 3 olguda ise (%8,2) saptanmadý. BT’de AA olarak deðerlendirilmeyen 18 olgunun 15’inde (%83,3) ameliyat ve patoloji bulgularýnda AA saptanmazken, 3 olguda ise saptandý. Bu çalýþmada AA tanýsýnda BT’nin duyarlýlýðý %91,2, özgüllüðü %83,3 olarak bulundu.
SONUÇ
Alvarado skoru düþük, US bulgularý negatif akut apandisit þüpheli olgularda gereksiz apendektomiden kaçýnmak için yardýmcý taný yöntemi olarak BT’den yararlanýlabilinir.

BACKGROUND
We aimed to identify the role of computerized tomography (CT) in the differential diagnosis of acute appendicitis in patients with a low Alvarado score and negative ultrasonography findings.
METHODS
Fifty-two cases who underwent appendectomy (December 2004-September 2008) were included. All patients had an Alvarado score of 4-6 together with negative ultrasonography findings; preoperative abdominal CT examination results were available in all patients. CT results were compared with intraoperative and pathological findings.
RESULTS
The mean age of the cases was 31±4 years (range 11 to 71 years). The mean Alvarado score was 4.9. CT results were in favor of acute appendicitis in 34 of 52 cases. Of these 34 patients, acute appendicitis was confirmed by pathological findings in 31, whereas acute appendicitis could not be confirmed in the remaining three cases (8.2%). In 15 of 18 cases without CT findings of appendicitis, intraoperative and pathological findings were also in agreement; however, the remaining three cases had acute appendicitis. Based on the results of the recent studies, sensitivity and specificity of CT in the diagnosis of acute appendicitis were 91.2% and 83.3%, respectively.
CONCLUSION
To avoid unnecessary appendectomies in suspected acute appendicitis cases with a low Alvarado score and negative ultrasonography findings, CT may be used as a complementary diagnostic tool.

AMAÇ
Karayolu trafik kazalarýný (KTK) takiben oluþan genitoüriner (GÜ) travmalarýn epidemiyolojisi, özellikle Orta Doðu’da üzerine eðilinmemiþ konulardan biridir.
GEREÇ VE YÖNTEM
Nisan 2006-Ekim 2007 tarihleri için Al-Ain þehri KTK yaralanma kayýtlarý geriye dönük olarak deðerlendirildi.
BULGULAR
GÜ yaralanma 1008 hastanýn 23’ünde vardý. Renal yaralanmalar, tüm yaralanmalarýn %74’ünü kapsýyordu. Bunlarýn %35’i þiddetli idi (evre IV-V). Hepsi de pelvis kýrýklarý ile birlikte olan 2 ekstraperitoneal mesane yaralanmasý ile 2 membranöz üretral yaralanma mevcuttu. Buna ek, 2 asemptomatik sürrenal yaralanmasý da vardý. Ortalama Yaralanma Þiddet Skoru, ortalama toplam hastanede kalma süresi ve yoðun bakým ünitesine yatýrýlmasý gereken hastalarýn yüzdesi, GÜ yaralanmasý olmayan hastalara kýyasla GÜ yaralanmasý olan hastalarda daha yüksekti (sýrasýyla, 9,0 ve 24,9 (p<0,0001), 8,9 ve 24,1 gün (p<0,0001), %17 ve %67, (p<0,0001). Yan açýlý çarpýþma, GÜ yaralanmasý olmayan hastalardaki %16’ya kýyasla GÜ yaralanmasý olan hastalarda %39 ile primer yaralanma mekanizmasý idi (p=0,015).
SONUÇ
Bu çalýþma, Orta Doðu’da KTK’yý takiben oluþan GÜ yaralanmalarý ile ilgili olarak gerçekleþtirilen ilk nüfus esaslý çalýþmadýr. GÜ organ yaralanan hastalar, diðer hastalara kýyasla daha þiddetli travmaya sahip olma eðilimindedirler. KTK’yý takiben oluþan GÜ yaralanmalarýnýn görülme sýklýðý, Batý’da rapor edilenlerden daha yüksek gibi görünmektedir.

BACKGROUND
The epidemiology of trauma to genitourinary (GU) organs following Road Traffic Collisions (RTC) is not well-studied, especially in the Middle East.
METHODS
The data of the RTC Injury Registry in Al-Ain City were collected prospectively from April 2006-October 2007.
RESULTS
Of the 1,008 patients in the registry, there were 23 GU injuries. Renal injuries accounted for 74% of injuries. Of these, 35% were severe (grade IV-V). There were two extraperitoneal bladder injuries and two membranous urethral injuries, all of which were associated with pelvic fractures. In addition, there were two asymptomatic adrenal injuries. The mean Injury Severity Score, mean total hospital stay and percentage of patients who required intensive care unit (ICU) admission were higher in patients with GU injuries compared to non-GU patients (24.9 vs. 9.0 (p<0.0001), 24.1 vs. 8.9 days (p<0.0001) and 67% vs. 17% (p<0.0001), respectively). Side-angle collision was the primary crash mechanism in 39% of GU patients vs. 16% in non-GU patients (p=0.015).
CONCLUSION
This is the first population-based study of GU injuries following RTC from the Middle East. Patients with GU organ injury tend to have more severe trauma compared to other patients. The incidence of GU injuries following RTC in the current study appears to be higher than that reported in the West.

AMAÇ
Vücuttaki kýrýklar, yeni Türk Ceza Kanunu’nun “netice itibariyle aðýrlaþmýþ yaralama”lara verilecek cezalarýn düzenlendiði 87. Maddenin 3. Fýkrasýnda ayrý bir kavram olarak yer almaktadýr. Sunulan çalýþmada, 1 Haziran 2005 tarihinde yürürlüðe giren yeni Türk Ceza Kanunu’nda, kemik kýrýðý bulunan yaralanmalý olgulara düzenlenen adli raporlarýn deðerlendirilmesi ve kemik kýrýklý olgularda düzenlenecek raporlarda dikkat edilecek hususlarýn vurgulanmasý amaçlanmýþtýr.
GEREÇ VE YÖNTEM
1 Haziran 2005 ile 31 Aralýk 2008 tarihleri arasýnda Eskiþehir Osmangazi Üniversitesi Týp Fakültesi Adli Týp Anabilim Dalý’nca düzenlenen 842 adli rapordan, kemik kýrýðý saptanan 306’sý deðerlendirme kapsamýna alýnmýþtýr.
BULGULAR
Kemik kýrýðýna neden olan olgu türleri incelendiðinde, trafik kazasý öncelikli olarak belirlenmiþtir (n=183, %59,8). Olgularýn %35,3’ünde (n=108) kýrýðýn kafa bölgesinde olduðu, %61,1’inin (n=187) yaþamsal tehlikeye maruz kaldýðý belirlenmiþtir.
SONUÇ
Tüm travmatik olaylar adli olgu olarak kabul edilir. Adli týp uzmaný bulunan kurumlarda adli raporu adli týp uzmanýnýn düzenlemesinin uygun olacaðý, bu kapsamda yataklý saðlýk kuruluþlarýnda adli týp uzmaný istihdamýnýn yaygýnlaþtýrýlmasýnýn yararlý olacaðý düþünülmektedir. Ancak mevcut þartlarda, adli rapor düzenlemekle yükümlü tüm doktorlarýn sorumlu duruma düþmemeleri için kemik kýrýklarýnda uygulanmasý gereken yasal prosedürleri ve uygulama esaslarýný bilmeleri gerekir.

BACKGROUND
“Fractures of the body” is a new definition in which the punishment for “aggravated injury in the end” is delineated in the new Turkish Penal Code (Article 87, Section 3). In the current study, we intended to evaluate the fact-evaluation reports of injuries with broken bones in the framework of the new Turkish Penal Code, which went into effect on 1 June 2005.
METHODS
Of the 842 forensic reports of our Eskisehir Osmangazi University, Department of Forensic Medicine, 306 cases with bone fractures were determined between 1 June 2005 and 31 December 2008.
RESULTS
Traffic accidents were determined as the most common cause of all broken bone cases (n=183, 59.8%). One hundred and eight of the cases (35.3%) were determined to have fracture in the head area, with life endangered in 61.1% (n=187) of all cases.
CONCLUSION
All traumatic phenomena are considered judicial cases. Forensic experts need to report on institutions to ensure they are complying with the regulations, and their work in this area is widely considered to be useful. However, in current circumstances, the doctor responsible for all forensic reports required to edit the case should be applied to broken bones to not fall into the legal procedures and practices need-to-know basis.

AMAÇ
Fitobezoarlar akut ince baðýrsak týkanýklýðýnýn nadir sebeplerindendir. Bu çalýþmanýn amacý, bu nadir klinik durumun teþhis ve tedavisindeki zorluklarý incelemektir.
GEREÇ VE YÖNTEM
Ocak 1999 ile Ocak 2009 tarihleri arasýnda ameliyat edilen 14 fitobezoar olgusunun dosyalarý retrospektif olarak incelendi. Toplam 432 hasta ince baðýrsak týkanýklýðý nedeniyle kliniðimizde ameliyat edildi. Fitobezoara baðlý ince baðýrsak týkanýklýðý saptanan 14 (%3,2) olgu çalýþmamýza dahil edildi. Ortalama hasta yaþý 57,25 olup hastalarýn 9’u kadýn, 5’ide erkek idi.
BULGULAR
Predispozan faktörler arasýnda önceden gastrik cerrahi öyküsü 12 (%87,5) hastada, önceden abdominal cerrahi ve diþlerin tam yokluðu 2 (%14,3) hastada saptandý. Eksplorasyonda 9 hastada terminal ileumda, 5 hastada da jejunumda tam týkanýklýða yol açan fitobezoar saptandý. Mortalite gözlenmedi.
SONUÇ
Fitobezoara baðlý ince baðýrsak týkanýklýðý nadir görülen, tanýda ve tedavide zorluk yaþanýlan durumlardýr. Daha önceden gastrik operasyon geçirmiþ, fazla miktarda lifli gýda tüketimi ve diþsizlik gibi bezoar formasyonu için yüksek riskli durumu bulunan olgular ile karþýlaþýldýðýnda fitobezoar akla getirilmelidir.

BACKGROUND
Phytobezoars are a rare cause of acute small bowel obstruction. The aim of this work was to identify the diagnostic difficulties and treatment of this rare entity.
METHODS
Data of 14 patients operated between January 1999 - January 2009 with small bowel phytobezoar were retrospectively studied. The patients (n=432) were treated in our clinic for small bowel obstructions. Of these, 14 (3.2%) phytobezoar-induced small bowel obstructions were included in this series. Median patient age was 57.25 years; nine (64%) of the patients were male, and five (36%) were female.
RESULTS
The predisposing factor was previous gastric surgery in 12 (87.5%) patients and previous abdominal surgery and total absence of the teeth in two (14.3%) patients. A completely obstructing terminal ileal phytobezoar was found in nine (64%) patients and jejunal phytobezoar in five (36%) patients during exploration. There was no mortality.
CONCLUSION
Phytobezoar-induced small bowel obstruction remains an uncommon diagnosis that poses a diagnostic and management challenge. It should be suspected in patients with an increased risk of bezoar formation, such as in the presence of previous gastric surgery, poor dentition or a history suggestive of increased fiber intake.

AMAÇ
Yüksekten düþme, önemli kas-iskelet yaralanmasý nedenlerinden biridir. Ceviz aðaçlarýndan düþme, meyve toplama iþi ile uðraþan insanlar arasýnda anlamlý mortalite ve morbiditeye yol açan önemli bir antiteyi oluþturmaktadýr. Bu çalýþma, bu kurbanlardaki farklý kas-iskelet yaralanmasý prevalansýný belirlemeyi amaçlamakta ve bu yaralanmanýn mesleki bir yaralanma þeklinde kabul edilmesinin önemini vurgulamaya çalýþmaktadýr.
GEREÇ VE YÖNTEM
Ocak 2003 ile Aralýk 2007 tarihleri arasýnda SKIMS Týp Koleji Ortopedi Kliniði’ne kabul edilen bütün hastalarda geriye dönük bir çalýþma yürütüldü. Týbbi kayýtlar, deðiþik tipte kemik yaralanmalarý, eþlik eden yaralanmalar ve hastalarýn nakledilmesindeki gecikmeye yönelik olarak çalýþýldý.
BULGULAR
Düþme olaylarýnýn %94’ü, Aðustos ile Ekim aylarý arasýnda oluþmuþtur, 115 hastanýn 63’ünde (%54,7) ortopedik olmayan yaralanmalar da eþlik etmiþtir. 34 hastada (%29,5) bulunan kafa travmasý, en yaygýn biçimde eþlik eden yaralanma olmuþtur. Torakolomber (%16,5), kalkaneus (%10,5) ve distal radius (%8,7) kýrýklarý kurbanlarda karþýlaþýlan en yaygýn kýrýklarý oluþturmuþtur.
SONUÇ
Ceviz aðacý yaralanmalarý, çoðunlukla, toplumun üretken grubunu oluþturan genç erkekleri tutmaktadýr. Mevsimsel bir yaralanma olmasý nedeniyle, ceviz aðacýndan düþme yaralanmalarý, kýsa bir zaman periyodu içinde bölgenin saðlýk kaynaklarý üzerinde kayda deðer bir yük oluþturmaktadýr.

BACKGROUND
Fall from height is one of the important causes of musculoskeletal injuries. Fall from walnut trees constitutes an important entity that leads to a significant mortality and morbidity amongst those engaged in fruit collection. The present study aimed to determine the prevalence of different musculoskeletal injuries in these victims and to highlight the importance of recognizing this incident as an occupational injury.
METHODS
A retrospective study of all patients admitted to the Orthopedic Department of the Sher-i-Kashmir Institute of Medical Sciences (SKIMS) Medical College from January 2003 to December 2007 was conducted. The medical records were studied for the different types of bony injuries, associated injuries and delay in the referral of patients.
RESULTS
94% of falls occurred from August to October. Of the 115 patients, 63 (54.7%) had associated non-orthopedic injuries. Head injury was the most common associated injury, presenting in 34 patients (29.5%). Thoracolumbar (16.5%), calcaneum (10.5%) and distal radius (8.7%) fractures constituted the common fractures encountered in the victims.
CONCLUSION
Walnut tree injuries mostly involve young males who form the productive group of the population. Being a seasonal injury, it puts a considerable load on the health resources of the region over a small period of time.

Bu olgu sunumunda kutanöz malign melanomun metastazιna baðlý geliþen ileal invajinasyon rapor edilmiþtir. Kýrk beþ yaþýndaki kadýn hasta aralýklý olarak tekrarlayan karýn aðrýsý ve kusma ile baþvurdu. Hikayesinde takipte kutanöz malign melanom hastalýðý dýþýnda özellik saptanmadý. Görüntüleme incelemeleri ile sað alt kadran yerleþimli kitle lezyonu ve invajinasyon þüphesi saptanan hastaya parsiyel intestinal týkanýklýðý tanýsý ile yapýlan laparotomide ileal invajinasyon ile karþýlaþýldý. Segmenter ileum rezeksiyonu ve geniþ mezenterik lenf nodu diseksiyonu yapýldý. Patolojik inceleme sonrasýnda polipoid formdaki melanom metastazýnýn ileum lümeni içerisinde yer aldýðý ve invajinasyona yol açtýðý izlendi. Kutanöz malign melanomlarýn intestinal metastazlarýnýn taný ve tedavisi literatürdeki bilgi birikimi doðrultusunda tartýþýlmýþtýr.

We herein report a case of ileal invagination secondary to metastasis of a cutaneous melanoma. A 45-year-old female was admitted with intermittent abdominal pain and nausea. The patient’s medical history was remarkable for cutaneous malignant melanoma. Imaging studies showed a solid mass in the right lower quadrant and the possibility of invagination. We made a preoperative diagnosis of partial intestinal obstruction, and laparotomy was performed. Intraoperative findings revealed ileal invagination. Segmental ileum resection with wide mesenteric lymph node dissection was performed. A polypoid metastasis of melanoma into the lumen of the ileum was confirmed with pathological examination. The diagnosis and management of intestinal metastasis of cutaneous malignant melanoma are discussed together with a literature review.

Havalý silahlar basýnçlý hava veya diðer gazlarýn kullanýlarak hýzla boþaltýlmasý ile çalýþýr. Genellikle kafatasý tamamýyla geliþmemiþ çocuklarda beyin hasarý görülmekle birlikte eriþkinlerde daha az dirençli ve ince bölgelerinden kafatasýný delerek beyin hasarýna yol açabilir. Bu yazýda, havalý silah yaralanmasý sonucu beyin hasarý olan ve tedavi edilen üç eriþkin olgu sunuldu. Ýlk olguda yüksek basýnçlý gazýn etkisine baðlý kafatasý ve beyin hasarý, diðer olgularda ek olarak yabancý cisme nedeniyle beyin hasarý saptandý. Tüm olgular ameliyat edildi, iki olgu nörolojik kaybý olmaksýzýn taburcu edildi, üçüncü olgu hafif hemiparezi ile taburcu edildi. Ortalama 11 aylýk izlemde olgularda beyin apsesi geliþimi gözlenmedi. Havalý silahlar düþük hýzlý silahlar olarak bilinirler, ancak beyin hasarýna neden olabilirler, özellikle ince ve daha az dirençli bölgeler olan orbita, temporal ve oksipital kemikleri delerek beyin hasarýna yol açabilirler. Beyin-omurilik sývýsý kaçaðý genellikle beklenen bir durum olup acil cerrahi tedavi gereklidir.

Air guns (AGs) are arms that use air or another compressed gas to propel a projectile. Generally, brain injury may occur in children due to their incomplete skull development; however, the less-resistant and thin region of the skull in adults may also be penetrated by an AG shot. In this paper, we present three adult cases treated in our clinic for brain injury caused by an AG. The first case had brain and skull damage related to the high pressure of the compressed gas, and the others additionally had foreign bodies in their brain. All of the patients were operated. Two were discharged without neurological deficit; the third case had a permanent slight hemiparesis. Average follow-up was 11 months and no abscess formation was observed in this period. AGs are known as low-velocity arms; however, they have the potential to cause brain injury, and brain penetration may occur especially in the relatively less resistant and thin sites of the skull such as the orbit and temporal and occipital bones. As cerebrospinal fluid leakage is one of the expected conditions, urgent surgery is usually required.

Pnömoperikardiyum perikardiyal boþluk içinde hava varlýðý olarak tanýmlanýr. Bu künt veya penetran göðüs travmasýnýn iyatrojenik olarak da geliþebilen nadir bir komplikasyonudur. ‘Basit’ pnömoperikardiyum fark edilebilir hiçbir dolaþýmsal sorun oluþturmaz; bununla birlikte, basit pnömoperikardiyum, hýzla kardiyovasküler bozukluða veya dolaþým iflasýna ilerleyebilir ve bu durum tansiyon pnömoperikardiyum olarak adlandýrýlýr. Tansiyon pnömoperikardiyum, perikart boþluðunun acil drenajýný gerektirir. Hýzlý efektif drenaj gerçekleþtirmede baþarýsýz olunmasý, kalp durmasýyla sonuçlanabilir. Perikart boþluðunun drenajý, gerek perkütan gerekse açýk drenaj tekniði ile gerçekleþtirilebilir. Hýzlý ve efektif bir açýk drenaj için, subksifoid bir perikardiyal pencere oluþturulmasý önerilmiþtir. Bu iþlem, yatak baþýnda ve minimal ekipman ile uygulanabilir ve yazarlar bu tekniði drenaj için tercih edilecek yöntem olarak önermektedir. Bu olgu, radyolojik olarak doðrulanmýþ pnömoperikardiyumu bulunan çoklu yaralanmasý olan bir travma hastasýnýn, hýzlý ve dramatik bir þekilde kalp durmasýna doðru kötüleþmesini ortaya koymaktadýr. Yatak baþýnda subksifoid bir perikardiyal pencere yoluyla uygulanan ve spontan dolaþýmýn geriye dönmesi ile sonuçlanan açýk drenajýn etkinliði de gösterilmektedir. Ek olarak, bu seyrek durumun patogenezi ve doðal seyri de gözden geçirilmekte ve tedaviye yönelik seçenekler tartýþýlmaktadýr.

Pneumopericardium is defined as the presence of air within the pericardial space. It is an uncommon complication of blunt or penetrating chest trauma and may also occur iatrogenically. ‘Simple’ pneumopericardium produces no discernible circulatory compromise; however, simple pneumopericardium may progress rapidly to produce cardiovascular compromise or circulatory collapse, when it is termed ‘tension’ pneumopericardium. Tension pneumopericardium requires emergent drainage of the pericardial sac. Failure to achieve rapid effective drainage may result in cardiac arrest. Drainage of the pericardial sac may be achieved by either percutaneous or open drainage technique. Formation of a sub-xiphoid pericardial window has been advocated as a rapid and effective means of achieving open drainage. This may be carried out at the bedside with minimal equipment, and the authors advocate this technique as the preferred option for achieving drainage. This case demonstrates the rapid and dramatic deterioration to cardiac arrest of a multiply injured trauma patient with radiologically confirmed pneumopericardium. The effectiveness of open drainage via a sub-xiphoid pericardial window at the bedside with resultant return of spontaneous circulation is also shown. In addition, the pathogenesis and natural history of this uncommon condition are reviewed and the options for management are discussed.

Görüntüleme tekniklerindeki geliþmelere raðmen, vücuttaki ahþap yabancý cisimlerin tespiti zordur. Olayýn üzerine eklenmiþ enfeksiyonda mikroplarýn geliþtiði yer olarak ahþap cismin saptanmasý özellikle önemlidir. Ýlk incelemede malignite taklit edilebilir. Bu yazýda, röntgen ve bilgisayarlý tomgrafi incelemelerinde kalýn duvarlý bir kavite olarak saptanan bir ahþap yabancý cismin bulunduðu seyrek görülen bir olgu sunuldu. Olguda cerrahi rezeksiyon yapýldý ve ahþap bir parçacýk çýkarýldý. Literatür verileri, akciðer parenkiminde yer alan ahþap yabancý cisimlerin oldukça nadir olduðunu ve farklý dansite çeþitliliði ile görüntü verebileceðini göstermektedir. Yabancý cisimler, sýradýþý akciðer opasitelerinin ayýrýcý tanýsýnda göz önünde bulundurulmalýdýr ve tekrarlayan enfeksiyon riski nedeniyle rezeke edilmelidir.

Despite advances in imaging techniques, the detection of retained wooden foreign bodies remains a difficult and challenging task. The detection of wood is especially important because it may serve as a nidus for superimposed infection. The initial examination may mimic malignancy. We report a rare case of retained wooden foreign body in the lung parenchyma that was found on chest X-ray and computerized tomography as a thick wall cavity. Surgical resection was performed and a wooden particle was revealed. Review of the literature shows that presence of wooden foreign bodies in the lung parenchyma is quite rare and may present with a wide variety of densities. We conclude that foreign body should be considered in the differential diagnosis of unusual lung opacity, and it must be resected on an urgent basis due to the risk of recurrent infection.

Üst ekstremite emboli kaynaðý olarak subklavyan arter stenozu oldukça küçük bir orana sahiptir. Daha önce üç kez brakiyal embolektomi yapýlan hastanýn çekilen arteriyografisinde subklavyan arter darlýðý ve darlýk distalinde trombüs saptandý. Bu yazýda, tekrarlayan brakiyal arter emboli sebebi olan subklavyan arter stenozu olgusunun subklavyo-karotid transpozisyon tekniði ile baþarýlý bir þeklide tedavisi yapýlan bir olgu sunuldu.

Subclavian artery stenosis represents a relatively lower rate for upper extremity emboli source. Subclavian artery stenosis with thrombus localized distal to the stenosis was diagnosed on the arteriography of a patient who had a history of three previous brachial artery embolectomies. In this report, a case with subclavian artery stenosis causing recurrent brachial artery embolism who was successfully treated using subclavian-carotid transposition is presented.