Hızlı Arama
Gebelikte ayak bileği burkulmalarına yaklaşım ve tedavi: 96 olgunun değerlendirilmesi
Çetin Işık1, Mesut Tahta2, Derya Işık3, Yusuf Üstü4, Mehmet Uğurlu4, Nuray Bozkurt5, Murat Bozkurt61Ankara Atatürk Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Ortopedi Ve Travmatoloji Kliniği, Ankara2Iğdır Devlet Hastanesi, Ortopedi Ve Travmatoloji Kliniği, Iğdır
3Ankara Atatürk Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Aile Hekimliği Kliniği, Ankara
4Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Tıp Fakültesi, Ankara Atatürk Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Aile Hekimliği Kliniği, Ankara
5Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kadın Hastalıkları Ve Doğum Anabilim Dalı, Ankara
6Yıldırım Beyazıt Üniversitesi Tıp Fakültesi, Ankara Atatürk Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Ortopedi Ve Travmatoloji Kliniği, Ankara
Amaç: Bu çalışmada ayak bileği burkulması olan gebelerde tanıya ulaşmada ve tedavide güvenli, standart bir yol göstermeyi ve uyguladığımız cerrahi tedavinin sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Kasım 2005- Ocak 2013 tarihleri arasında ayak bileği burkulması şikayeti ile başvurup Ortopedi Ve Travmatoloji Kliniği’ ne konsülte edilen 96 gebe retrospektif olarak değerlendirildi. Ottawa Ayak Bileği Kriterleri(OABK) kullanılarak hastalarda görüntüleme yöntemi gereği olup olmadığı belirlendi. Radyolojik inceleme olarak yüzeyel usg, direkt grafi(0,6 mGy’ yi geçmeyecek dozda sadece mortis grafisi), mrg(sadece T1 ve STIR) ve ameliyathanede 0,8 mGy/s dozunda, 0,4 ms’ lik tek çekimler şeklinde floroskopi kullanıldı. Cerrahi tedavi uygulanan hastalar gebeliklerinin akıbeti, cerrahinin sonuçları ve AOFAS Skoru ile değerlendirildi
Bulgular: 96 hastanın 44’ ü (%45,8) bir görüntüleme yöntemine başvurma gereği duyulmadan konservatif yöntemlerle tedavi edildi. Geri kalan 52 hastanın 17’ sinde(%17,7) usg, 24’ ünde(%25) mrg, 4’ünde(%4,1) direkt grafi ve 7’ sinde(%7,2) usg+mrg ile tanıya ulaşıldı. Bu tür hastalarda izlenebilecek bir tanı ve tedavi algoritması oluşturuldu. Ameliyat sonrası hastaların hiçbirinde gebeliğin sonlandırılması gereği duyulmadı ve cerrahi tedavinin gebelikleri üzerinde yol açtığı bir komplikasyona rastlanmadı. Cerrahi tedavi uygulanan hastaların ortalama AOFAS Skoru 83(65-100) bulundu.
Sonuç: Gebelikte ayak bileği burkulmalarına yaklaşımda literatürde standardizasyon yoktur. Çalışmamızda uyguladığımız tanı ve tedavi algoritması bu açıdan faydalı olabilir. Cerrahi tedavide, dikkatli hazırlık ve teknik ile iyi sonuçlar alınmaktadır
Management of ankle disorders during pregnancy: evaluation of 96 cases
Çetin Işık1, Mesut Tahta2, Derya Işık3, Yusuf Üstü4, Mehmet Uğurlu4, Nuray Bozkurt5, Murat Bozkurt61Ankara Atatürk Education And Research Hospital, Department Of Orthopaedics And Traumatology, Ankara, Turkey2Igdır State Hospital, Orthopaedic And Trauma Clinic, Igdır, Turkey
3Ankara Atatürk Education And Research Hospital, Department Of Familiy Medicine, Ankara, Turkey
4Yıldırım Beyazıt University Faculty Of Medicine, Ankara Atatürk Education And Research Hospital, Department Of Familiy Medicine, Ankara, Turkey
5Gazi University Faculty Of Medicine, Obstetrics And Gynecology Department, Ankara, Turkey
6Yıldırım Beyazıt University Faculty Of Medicine, Ankara Atatürk Education And Research Hospital, Department Of Orthopaedics And Traumatology, Ankara, Turkey
Background: The aim of this study is to suggest a safe management method for diagnosing and treating of ankle disorders in pregnant patients.
Methods: Between November 2005-January 2013, 96 pregnant patients with ankle disorder who were consultated to department of orthopedics and traumatology, were evaluated retrospectively. The Ottawa ankle rules were used for the need of radiologic evaluation. Radiological procedures: Surface USG, X-ray (0,6 mGy, mortise view), MRI (T1 and STIR) and fluoroscopy with 0,8 mGy/s doses 0,4 ms one shot views in surgery room. The results of operated patients were evaluated with AOFAS scoring system.
Results: 44 (%45,8) patients were treated with conservative methods and there was no need for radiological evaluation. USG was used for 17 (%17,7), MRI for 24 (%25), X-ray for 4 (%4,1) and both USG and MRI for 7 (%7,2) patients for diagnosing. An algorithm was composed for diagnosing and treating pregnant patients with ankle disorders. There were no complications of radiological and surgical procedures over pregnancy. The AOFAS score was 83 (65-100) in operated patients.
Conclusion: There is no standard management method for diagnosing and treating pregnant patients with ankle disorders. The algorithm we present may be useful. Good results can be obtained with a appropriate preparation and surgical technique.
Sorumlu Yazar: Çetin Işık, Türkiye
Makale Dili: Türkçe