Avülsiyon yaralanmalarýnda fondaparinuks ve dabigatranýn etkileri: Deneysel bir çalýþma

AMAÇ: Avülsiyon yaralanmalarýnýn yönetimi hala zorlayýcý bir konudur ve avülsiye olan deri flepleri nekroza uðrayabilmektedir. Antikoagülan ajanlar olan fondaparinuks ve dabigatran ile tedavi edilen avülsiyon yaralanmalarýnda tekrar yerine sütüre edilen fleplerin saðkalýmýný artýrmasý hedeflenerek avülsiyon yaralanmalarýnýn tedavisinde faydalý olabileceðini düþündük.
GEREÇ VE YÖNTEM: Yirmi dört adet Wistar sýçaný üç gruba ayrýldý: Kontrol grubu (Grup 1), fondaparinuks grubu (Grup 2) ve dabigatran grubu (Grup 3). Tüm sýçanlarýn kuyruðunda bir avülsiyon yaralanma oluþturulduktan 15 dakika sonra, avülsiyonlu dokular geri yerine sütüre edildi. Grup 1, 10 gün boyunca periton içine 1 ml/gün serum fizyolojik aldý. Grup 2, 10 gün boyunca periton içine 0.3 ml/kg/gün fondaparinuks aldý. Grup 3, 10 gün boyunca oral olarak 30 mg/kg/gün dabigatran aldý. Tedavilerin sonunda, morfolojik ve histopatolojik parametreler ve kuyruk doku saðkalýmlarý deðerlendirildi.
BULGULAR: Histopatolojik incelemede fondaparinuks ve dabigatran gruplarýnda kuyruklarýnýn çoðunluðunun saðlam kaldýðý ve enflamasyonun ise hafif düzeyde olduðu gözlendi. Fondaparinuks ve dabigatran gruplarýna göre kontrol grubunda ortalama kuyruk nekroz uzunluðu ve inflamasyonun þiddeti istatistiksel olarak daha yüksek bulundu (p<0.05). Dabigatran ve fondaparinuks gruplarý arasýnda nekrotik alanýn uzunluðu ve diðer histopatolojik parametreler açýsýndan anlamlý bir fark saptanmadý (p>0.05).
TARTIÞMA: Dabigatran ve fondaparinuks, avülsiyon yaralanmasýnda morfolojik ve histopatolojik bulgular ile doku saðkalýmýný artýrmýþtýr. Bununla birlikte, bu çalýþmanýn bulgularý yeni deneysel çalýþmalar ve özellikle klinik çalýþmalar ile desteklenmeli ve geliþtirilmelidir.

Effects of dabigatran and fondaparinux on degloving injuries: An experimental study

BACKGROUND: Management of the skin degloving injuries is still a problematic issue, and the avulsed part of the skin may become necrotic. We hypothesized that the anticoagulant pharmacological agents, fondaparinux and dabigatran may be beneficial in the treatment of degloving injuries by enhancing the viability of the reattached flap.
METHODS: Twenty four Wistar rats were divided into three groups as follows: control group (Group 1), fondaparinux group (Group 2) and dabigatran group (Group 3). A model of a degloving injury on the tail of rats was developed in all groups. After 15 minutes, the avulsed flaps were sutured back. Group 1 received 1ml/day saline intraperitoneally for 10 days. Group 2 received 0.3 ml/kg/day fondaparinux intraperitoneally for 10 days. Group 3 received 30 mg/kg/day dabigatran orally for 10 days. At the end of the treatments, gross morphological and histopathological tail tissue survivals were evaluated.
RESULTS: Histopathological examination of the fondaparinux and dabigatran groups revealed that the tail skin was mostly viable with mild inflammation. The mean necrotic length in tails and severity of inflammation was significantly higher in the control group compared to the fondaparinux and dabigatran groups (p<0.05). No statistically significant differences were noted between the fondaparinux and dabigatran groups in histopathologic evaluations. There was no significant difference in necrosis lengths and the other histopathological parameters between dabigatran and fondaparinux groups.
CONCLUSION: Dabigatran and fondaparinux improved tissue survival in skin degloving injuries concerning gross morphological and histopathological findings. However, the findings of this study should be supported and improved by new experimental and especially clinical studies.