AMAÇ
Sýçanlarda farklý uzunlukta ve farklý yerleþimli orta hat karýn duvarý kesilerinin yara ayrýþmasýna etkisi araþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM
Seksen diþi Wistar sýçan, her grupta 10 sýçan içerecek þekilde sekiz gruba ayrýldý. Her sýçan grubuna farklý uzunlukta (2, 3, 4 ve 6 cm) ve farklý yerleþimli (üst-alt) orta hat (median) laparotomi uygulandý. Cerrahi sonrasý üçüncü günde tüm sýçanlarda insuflatör yardýmý ile pnömoperitoneum oluþturuldu. Ýnsuflasyon sýrasýnda kesiden dýþarýya gaz kaçaðýnýn fark edildiði ve karýn içi basýncýn ani düþme gösterdiði basýnç deðeri ayrýþma basýncý olarak kaydedildi. Ek olarak açýlmanýn fark edildiði ana kadar geçen süreler kayýt edildi. Farklý kesi gruplarý karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR
Dört sýçan çeþitli nedenlerle çalýþma dýþý kaldýðý için, istatistiksel deðerlendirme 76 sýçan üzerinden yapýldý. Farklý uzunluktaki üst karýn kesileri ile farklý uzunluktaki alt karýn kesileri kendi arasýnda karþýlaþtýrýldýðýnda ayrýþma basýnç ve süreleri açýsýndan anlamlý fark bulunmadý (p>0,05). Benzer þekilde, karýn üst ve daha alt kesimdeki ayný uzunluktaki kesiler karþýlaþtýrýldýðýnda, üst ya da altta yerleþen kesilerin ayrýþma basýncýnýn ve sürelerinin farklý olmadýðý görüldü (p>0,05).
SONUÇ
Farklý uzunluktaki ve farklý yerleþimdeki (karýn üst ya da alt kesimde) karýn orta hat kesileri erken dönemde artmýþ karýn içi basýnç karþýsýndaki benzer ayrýþma basýnçlarýna sahiptirler.

BACKGROUND
To assess the effect of different lengths and placements of median laparotomy incision on wound dehiscence in the rat.
METHODS
Eighty female Wistar rats were divided into 8 groups of 10 rats each. Groups underwent median laparotomy with different incision lengths (2, 3, 4, 6 cm) at two sites (upper and lower abdomen). Pneumoperitoneum was established in all rats using an insufflator on postoperative day 3. When gas leakage through the wound with an instantaneous decrease in intraabdominal pressure was noticed, these values were recorded as dehiscence pressure. In addition, the time until wound breakage was recorded. The different incision groups were compared.
RESULTS
After excluding 4 rats for various causes, statistical analysis was performed on the remaining 76 rats. When the different incisional lengths were compared, there were no significant differences in dehiscence pressures and time (p>0.05). Similarly, there were no significant differences between the incision groups according to upper or lower abdominal wall site of incision (p>0.05).
CONCLUSION
Midline abdominal wall incisions of different lengths and placements (upper or lower abdomen) have similar dehiscence pressures against the pneumoperitoneum in the early postoperative period (p>0.05).

AMAÇ
Hasta ayýrýmý, konsültasyon, radyoloji ve laboratuvar incelemeleri gibi farklý süreçler acil serviste geçirilen toplam bekleme süresini belirlemektedir. Bu durum göz önüne alýndýðýnda, konsültasyon sistemi ve iþleyiþini deðerlendirmenin önemi açýktýr. Bu çalýþmada, konsültasyon sisteminin iþleyiþi deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM
Ýleriye dönük ve tanýmlayýcý bu çalýþma, acil servise baþvuran ve konsültasyon istenen 276 hasta üzerinde gerçekleþtirildi. Bu hastalardan toplam 342 konsültasyon istendi; baþvuru þikâyetleri, yaþamsal bulgularý ve genel durumlarýna göre çok acil, acil ve acil olmayan olarak sýnýflandýrýldý. Anket formlarý acil týp araþtýrma görevlilerince dolduruldu.
BULGULAR
Çalýþmaya alýnan hastalardan en sýk dahiliye konsültasyonu istendiði (%72) görüldü. Konsültasyona yanýt süresi 29±43 dk olarak hesaplandý. Konsültasyona en hýzlý yanýt veren bölüm kardiyoloji iken, en geç gelen bölüm genel cerrahi idi. Hastalarýn aciliyet derecesi arttýkça, konsültasyon süresinde anlamlý azalma görüldü.
SONUÇ
Çalýþmamýzda, acil görevlilerince acil servise baþvuran hastalarýn aciliyetlerinin belirlenmesinin, konsültasyon etkinliðini belirleyen en önemli etmen olduðu bulundu. Acil servislere hasta baþvurularýnýn gelecekte daha çok artacaðý düþünüldüðünde, konsültasyon ile ilgili daha ayrýntýlý ve ileriye dönük çalýþmalarýn yapýlmasýna ihtiyaç vardýr.

BACKGROUND
Triage, consultations, and radiological and laboratory test processes have different effects on the total waiting time in the emergency department (ED). Under these circumstances, the importance of the consultation system process and effectiveness of consultation becomes very clear. Our aim in this study was to verify the process of the consultation system.
METHODS
This prospective and defining study was performed with 276 patients admitted to the ED. A total of 342 consultations were requested. These patients were classified as very urgent, urgent and non-urgent according to their problems, and a survey form was completed by the ED resident.
RESULTS
The most frequently requested consultation was to the Department of Internal Medicine (72%). Mean time for reply to the consultation was 29±43 minutes. The earliest reply to the consultation was from Cardiology while the latest responders were the general surgeons. Timeline for replying to the consultation was shorter depending on the urgency of the case.
CONCLUSION
In our study, we determined that the most important factor for the effectiveness of consultation was the definition of the urgency of the patients by the residents in the ED. Since the number of patients admitting to the ED will continue to increase in the future, more detailed prospective studies are needed about the efficiency of consultation in the ED.

AMAÇ
Akut mezenter týkanýklýðý (AMT), çoðunlukla ölümle sonuçlanan bir hastalýktýr. Bu çalýþma, AMT olan hastalarýn demografik özeliklerini belirlemek ve bu hastalardaki prognostik faktörleri ortaya koymak için planlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM
Ocak 2000 ile Aralýk 2004 tarihleri arasýnda acil servisimizde AMT ile baþvuran hastalarýn demografik özellikleri, laboratuvar bulgularý, ameliyat bulgularý ve mortalite geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR
Otuz hasta (18 erkek, 12 kadýn; ort. yaþ 67; daðýlým 26-92) incelendi. Yaþayan hastalarýn oraný %43,3 olarak bulundu. Yaþayan hastalarda ALT, yüksek pH ve kreatinin istatistiksel olarak daha düþük olduðu saptandý (sýrasýyla, p=0,0027, 0,0004, 0,02). Kolonun etkilendiði durumlarda mortalitenin istatistiksel olarak yüksek olduðu bulundu (p<0,001). Papaverin infüzyonu, embolektomi ve ikincil bakýþlarýn yaþam süresine etkili olmadýðý görüldü.
SONUÇ
Ameliyat öncesi karaciðer enzimlerinin yüksek olmasý, asidoz varlýðý ve kolonun etkilenmiþ olmasý kötü prognozu gösterir. Papaverin infüzyonu, embolektomi ve ikincil bakýþlar mortalite oranýný deðiþtirmez.

BACKGROUND
Acute mesenteric obstruction (AMO) is usually fatal. This study was designed to demonstrate the demographic characteristics and prognostic factors of affected patients.
METHODS
The patients admitted to our emergency department and diagnosed as having AMO between January 2000 and December 2004 were investigated retrospectively. Their demographic characteristics, laboratory results, per-operative findings and mortality were investigated retrospectively.
RESULTS
Thirty patients (18 males, 12 females; mean age: 67 [26-92]) were evaluated. 43.3% of patients survived. Surviving patients had statistically significantly lower alanine aminotransferase (ALT) but also higher pH and creatinine levels (p=0.0027, 0.0004, 0.02). Colonic involvement also increased mortality (p<0.001). Papaverine infusion, embolectomy and second-look operations had no effect on outcome.
CONCLUSION
Preoperatively increased liver enzymes, acidosis, and colonic involvement indicated poor prognosis. Papaverine infusion, embolectomy and second-look operations showed no advantages with respect to survival.

AMAÇ
Özofagus yabancý cisimleri çocuklarda daha fazla olmak üzere tüm yaþ gruplarýnda görülebilen, bazen önemli morbidite ve mortaliteye yol açan acil bir klinik tablodur. Rijit özofagoskopi bazý riskleri olmasýna raðmen özofagus yabancý cisimlerinde en önemli taný ve tedavi yöntemidir.
GEREÇ VE YÖNTEM
Kliniðimizde 1996-2006 yýllarý arasýnda özofagusta yabancý cisim þüphesi nedeniyle yatýrýlýp rijit özofagoskopi uygulanan 188 olgu (111 erkek [%59], 77 kadýn [%41]; ort yaþ 19±22,63; daðýlým 4 ay - 96 yýl) geriye dönük olarak deðerlendirildi.
BULGULAR
Olgularýn 158’unda (%84,0) yabancý cisim öyküsü vardý, direkt grafiyle 145 olguda (%77,1) yabancý cisim belirlendi. Olgularda yabancý cisimlerin 137’si (%79,2) hipofarenks ve servikal özofagusta yerleþimliydi. Madeni para (n=72) ve kemik (n=41) en sýk saptanan yabancý cisimler iken, olgularýn 15’inde (%8) rijit özofagoskopide yabancý cisme rastlanmadý. Beþ olguda cerrahiyle yabancý cisim çýkarýldý. Komplikasyon olarak iki olguda (%1,06) rijit özofagoskopi esnasýnda özofagus yýrtýðý geliþti. Ortalama hastanede kalýþ süresi 1,82±1,60 gündü. Bir olguda mortalite gözlendi.
SONUÇ
Özofagus yabancý cisimlerinde erken taný ve doðru tedavi yöntemleriyle oluþabilecek komplikasyonlar önlenebilir. Rijit özofagoskopi, özofajiyal yabancý cisimlerde etkili ve güvenli bir taný ve tedavi yöntemidir.

BACKGROUND
Esophageal foreign bodies (EFBs) represent an urgent clinical condition that can be seen in all ages, especially in children, and sometimes cause important morbidity and mortality. Rigid endoscopy is the most important diagnostic and treatment tool in EFBs, although there are some risks.
METHODS
Between 1996-2006, the records of 188 inpatient cases (111 males [59%], 77 females [41%]; mean age 19±22.63; range 4 months to 96 years) who underwent rigid endoscopy were evaluated retrospectively.
RESULTS
There was a history of foreign body in 158 cases (84%), and foreign body was shown by chest X-ray in 145 cases (77.1%). Of the foreign bodies, 137 (79.2%) were located in the hypopharynx and cervical esophagus. While the most commonly detected foreign bodies were coins (72 cases) and bones (42 cases), no foreign body was detected in 15 cases (8%) in rigid esophagoscopy. Foreign body was removed via surgery in 5 cases. Esophageal rupture as a complication during esophagoscopy occurred in 2 cases (1.06%). Mean hospital stay was 1.82±1.60 days. Mortality occurred in 1 case (.53%).
CONCLUSION
Complications may be prevented with early diagnosis and accurate treatment. Rigid endoscopy is an effective and safe procedure for foreign body removal.

AMAÇ
Ekstrakraniyal karotiko-venöz fistüller tedavi edilmedikleri takdirde inme, serebral ödem, yüksek debili kalp yetersizliðine neden olabilir ve okülofasiyal bulgularla ortaya çýkabilirler. Travmadan hemen sonra taný konulan ve cerrahi tedavi uygulanan beþ ekstrakraniyal arteriyovenöz fistül olgusu incelendi.
GEREÇ VE YÖNTEM
Kliniðimizde beþ hastaya (ort. yaþ 32,4; daðýlým 27-38) travnatik ekstrakraniyal karotiko-juguler fistül nedeni ile acil cerrahi giriþim uygulandý. Travmadan sonra hastalarýn taný konulup ameliyat edilmesine kadar geçen süre ortalama 2,4 saatti. Bir hastaya mediastende büyük bir hematom varlýðý nedeni ile arkus aortografi yapýldý. Bir hastaya arteriyel Doppler ultrasonografi yapýldý. Diðer üç hastanýn tanýlarý fiziksel incelemeyle konuldu.
BULGULAR
Üç hastada ateþli silah yaralanmasý iki hastada kesici-delici alet yaralanmasý vardý; üç hastada sað ana karotis arter iki hastada sol ana karotis arter yaralanmasý saptandý. Erken veya geç mortalite izlenmedi. Kros-klemp süreleri 14,3±4,7 dk idi. Majör kanama olmadý. Ýleri derece kanama ile acilen ameliyata alýnan bir hastada hipotansiyona baðlý iskemik inme geliþti ve ameliyat sonrasý 5. gününde nöroloji kliniðine devredildi.
SONUÇ
Travmatik karotiko-juguler fistül olgularýnda taný konur konmaz cerrahi giriþimin etkili ve güvenli bir yaklaþým olduðu, bu sayede geç taný ve tedavi nedeniyle oluþabilecek komplikasyonlarýn da önlenmesinin mümkün olduðu görüþündeyiz.

BACKGROUND
Extracranial caroticovenous fistulae, if left untreated, may cause stroke, cerebral edema, and high output cardiac failure and may present with oculofacial signs. In this study, 5 cases with extracranial arteriovenous fistulae who were diagnosed and surgically treated promptly after trauma are presented.
METHODS
Five patients with extracranial traumatic caroti-cojuguler fistulation underwent urgent surgery in our department. Their mean age was 32.4 (range: 27-38). Mean door to operating room time was 2.4 hours. One patient underwent arcus aortography due to a large hematoma in the mediastinum. One patient underwent arterial Doppler ultrasound examination. The remaining three patients were diagnosed via physical examination.
RESULTS
There were three gunshot and two stab wounds. The right common carotid artery was injured in three cases and left common carotid artery in two. There was no early or late mortality. Cross-clamp time was 14.3±4.7 minutes. There was no major bleeding. One patient developed ischemic stroke secondary to hypotension due to massive bleeding before surgery and was transferred to the Department of Neurology on the 5th postoperative day.
CONCLUSION
We suggest that as soon as the diagnosis of traumatic caroti-cojuguler fistula is made, a surgical approach is effective and safe and may prevent possible complications due to delayed diagnosis and treatment.

AMAÇ
Penetran kolon yaralanmalý hastalarda, kolon ile iliþkili morbiditeye etkili faktörler deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM
Hastalarýn (n=196) medikal kayýtlarýndan yaþ, cinsiyet, travma etkeni, travma operasyon entervali, þok, ameliyat süresi, Penetran Abdominal Travma Ýndeksi (PATÝ), yaralanma þiddeti ölçeði (ISS), yaralanan kolon segmenti, kolon yaralanma skoru, fekal kontaminasyon, ilk 24 saat içinde yapýlan kan transfüzyonu, intra ve ekstra-abdominal yandaþ yaralanan organ sayýsý ve cerrahi þeklini içeren deðiþkenler incelendi. Baðýmsýz risk faktörlerini saptamak amacýyla bu deðiþkenlere multivaryant lojistik regresyon analizi uygulandý.
BULGULAR
Ateþli silah yaralanmasý, travma ameliyat entervalinin ≥6 s, þok varlýðý, ameliyat süresi ≥6 s, PATÝ ≥25, ÝSS ≥20, kolon yaralanma skoru ≥3, majör fekal kontaminasyon, karýniçi yandaþ yaralanan organ sayýsý >2, ekstra-abdominal yandaþ yaralanan organ sayýsý >2, multipl kan transfüzyonunun yapýlmasý ve diversiyon uygulanmýþ olmasý morbiditeyle iliþkisi anlamlý bulundu. Multivaryant analiz, ilk 24 saat içinde yapýlan kan transfüzyon sayýsýnýn ≥4 olmasý ve diversiyon uygulamasýnýn penetran kolon yaralanmalarýnda kolon iliþkili morbitite geliþimi üzerine etkili baðýmsýz risk faktörleri olduðunu gösterdi.
SONUÇ
Kolon iliþkili morbidite geliþimi üzerine etkili baðýmsýz risk faktörleri; ilk 24 saat içinde yapýlan kan transfüzyon sayýsýnýn ≥4 olmasý ve diversiyon olarak belirlendi.

BACKGROUND
The present study explored the factors effective on colon-related morbidity in patients with penetrating injury of the colon.
METHODS
The medical records of 196 patients were reviewed for variables including age, gender, factor of trauma, time between injury and operation, shock, duration of operation, Penetrating Abdominal Trauma Index (PATI), Injury Severity Score (ISS), site of colon injury, Colon Injury Score, fecal contamination, number of associated intra- and extraabdominal organ injuries, units of transfused blood within the first 24 hours, and type of surgery. In order to determine the independent risk factors, multivariate logistic regression analysis was performed.
RESULTS
Gunshot wounds, interval between injury and operation ≥6 hours, shock, duration of the operation ≥6 hours, PATI ≥25, ISS ≥20, Colon Injury Score ≥ grade 3, major fecal contamination, number of associated intraabdominal organ injuries >2, number of associated extraabdominal organ injuries >2, multiple blood transfusions, and diversion were significantly associated with morbidity. Multivariate logistic regression analysis showed diversion and transfusion of ≥4 units in the first 24 hours as independent risk factors affecting colon-related morbidity.
CONCLUSION
Diversion and transfusion of ≥4 units in the first 24 hours were determined to be independent risk factors for colon-related morbidity.

AMAÇ
Bu çalýþmada, acil servislerde saðlýk çalýþanlarýna yönelik þiddet, tehdit ve fiziksel saldýrýnýn sýklýk ve özellikleri araþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM
Acil serviste çalýþanlar tarafýndan anket dolduruldu. Toplanan bireysel bilgiler þiddet þekli ve sýklýðý, cinsiyet, yaþ, meslek, acil serviste deneyim süresi, saldýrganlarýn özellikleri, olaylarýn sonucuný içermektedir. Veriler 1 ile 31 Mayýs 2006 tarihleri arasýnda elde edildi.
BULGULAR
Toplam 109 personel deðerlendirildi. Meslek (p=0,000) dýþýnda, þiddet ve cinsiyet, yaþ, deneyim süresi arasýnda anlamlý iliþki yoktu (p deðerleri sýrasýyla 0,464, 0,692, 0,298). Tehdit oraný ile cinsiyet, yaþ, meslek ve deneyim arasýnda iliþki anlamsýzdý (p deðerleri 0,311, 0,326, 0,278, 0,994). Diðer yandan fiziksel saldýrý ile cinsiyet, yaþ, meslek, deneyim arasýnda anlamlý iliþki bulundu (p deðerleri 0,042, 0,000, 0,000 ve 0,011).
SONUÇ
Acil personeline karþý þiddet sýktýr. Þiddet belirgin olarak acil hekimine yönelik geliþmektedir. Bunun dýþýnda þiddet, tehdit ve kiþisel özellikler arasýnda anlamlý iliþki yoktur. Ama, erkek cinsiyet, ≥31 yaþ, acil hekimi olmak, acil serviste beþ yýl ve üstünde çalýþmýþ olmak, fiziksel saldýrý için risk faktörleridir.

BACKGROUND
The aim of this study was to investigate the incidence and characteristics of aggression, threat and physical violence directed towards the staff in emergency departments.
METHODS
A questionnaire was completed by the emergency staff. The individualized data collected included the pattern and incidence of violence, sex, age, profession, and years of experience of the emergency staff, and the behavioral characteristics of the assailants, together with outcome of incidents. Data regarding incidences occurring between May 1-31, 2006 were abstracted.
RESULTS
A total of 109 staff were evaluated. There was a statistically significant relationship between aggression and profession (p=0.000), but no relation was determined with sex, age or years of experience (p values 0.464, 0.692, and 0.298, respectively). The relationship of incidences of threat with sex, age, profession, and experience was insignificant (p values 0.311, 0.278, 0.326, 0.994, respectively). On the other hand, significant relationships were identified between physical assault and sex, age, profession, and experience (p values 0.042, 0.000, 0.000, 0.011).
CONCLUSION
Violence directed towards the emergency staff is common. Aggression occurs towards the emergency physician distinctively. Otherwise, there is no significant relationship between aggression or threat and personal characteristics. However, male sex, ≥31 years of age, being an emergency physician, and having worked for longer than five years in the emergency department are the risk factors for physical violence.

AMAÇ
Açýk tibia kýrýklarýnda iki farklý tedavi yönteminin geriye dönük incelemeyle karþýlaþtýrýlmasý amaçlandý.
GEREÇ VE YÖNTEM
Tip I ve II açýk tibia kýrýklý 45 olgu çalýþmaya alýndý. Olgularýn 25’i (Grup I) minimal invasif plak osteosentezi (MÝPO) ile, geriye kalan 20 olgu (Grup II) kýsmi oymalý intramedüller çivi ile tedavi edildi. Son kontrolde klinik deðerlendirme modifiye Ketenjiyan ölçütler kullanýlarak yapýldý.
BULGULAR
Olgularýn tam yüklenme süreleri Grup I’de 21, Grup II’de 22,4 hafta idi. Grup I’de kaynamama saptanan bir olguya halkasal fiksatörle yeniden tespit saðlandý. Bir olguda kronik ostemiyelit geliþmesi nedeniyle tespit cihazý çýkarýldý. Bir diðer olguda da kötü kaynama saptandý. Grup II’de kaynamama geliþen iki olguya; biri intramedüller çivi ile diðeri halkasal fiksatörle yeniden tespit uygulandý. Ek olarak bir olguda kötü kaynama, bir deðerinde ise kronik osteomiyelit geliþen geç komplikasyonlardý. Son kontrolde klinik yeterlilik oranlarý; Grup I’de 21/25, Grup II’de 18/20 idi. Bu sonuçlar arasýnda anlamlý fark saptanmadý (p>0,05).
SONUÇ
Her iki grupta saðlanan klinik sonuçlar benzerdir. Ýntramedüller çiviler açýk tibia kýrýklarýnda ilk tercih olmasýna raðmen MÝPO alternatif bir tedavi seçeneðidir.

BACKGROUND
In this retrospective study, our purpose was to compare two treatment alternatives clinically.
METHODS
Forty-five patients who had grade I or II open tibia fractures were included. Twenty-five of them, treated via minimally invasive plate osteosynthesis (MIPO), comprised group I. The latter 20 cases, treated via partial reamed intramedullary nailing (PR-IMN), comprised group II. Clinical evaluation was made on the basis of modified Ketenjian’s criteria.
RESULTS
Full weight-bearing periods in groups I and II were 21 and 22.4 weeks, respectively. Non-union in one case of group I was revised with circular fixator. In another case, implant removal was needed due to chronic osteomyelitis. Mal-union was detected in another. In group II, two cases needed implant revision with intramedullary nail in one and circular fixator in another for non-union. Mal-union in one case and chronic osteomyelitis in another were the late complications in group II. At the last follow-up, satisfaction rates were: 21/25 in group I and 18/20 in group II. There was no significant difference between groups (p>0.05).
CONCLUSION
The clinical results of both groups were similar. Although intramedullary nailing is the first choice, MIPO is an alternative method for open tibia fractures.

AMAÇ
Açýk redüksiyon ve internal tespit uygulanan radius baþý kýrýklý olgularýn radyolojik ve fonksiyonel sonuçlarý deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM
1998-2003 yýllarý arasýnda radius baþý kýrýðý ile baþvuran ve açýk redüksiyon ve internal tespit uygulanan 15 olgu (7 erkek- 8 kadýn; ortalama yaþ 34,1; daðýlým 18-49) deðerlendirildi. Takip süresi 54,6 (daðýlým 42-78) aydý. Mason sýnýflandýrmasýna göre olgularýn 3’ü tip II, 8’i tip III ve 4’ü tip IV idi. Radyolojik deðerlendirme arka-ön ve yan radyografilerle, fonksiyonel deðerlendirme Broberg ve Morrey ölçütlerine göre yapýldý.
BULGULAR
Kaynamama tespit edilen tip III kýrýklý olgu dýþýnda tüm kýrýklarda kaynama saptandý. Dirsek eklemi fleksiyonu 20°-145° arasýnda saptandý. Ortalama pronasyon 71,9° ve supinasyon 83,2° idi. Sekiz olguda mükemmel, 4 olguda iyi, 1 olguda orta ve 2 olguda kötü sonuç alýndý. Ýmplant yetersizliði nedeni ile 1 olguda radius baþý eksizyonu ve protez uygulamasý yapýldý.
SONUÇ
Radius baþý kýrýklarýnda açýk redüksiyon ve internal tespit uygulamasýný dirsek fonksiyonlarýnda tatmin edici sonuçlar elde edilmesi ve ayrýca radius baþý eksizyonu sonrasý oluþan radius kýsalýðýnýn, el bileði eklemi disfonksiyonunun ve hareket kýsýtlýlýðýnýn önlenmesi nedeniyle parçalanma miktarýnýn fazla olduðu durumlarda bile önermekteyiz. Ayrýca, kötü sonuç elde edildiðinde eksizyon ve protez uygulamasý daha sonra yapýlabilir.

BACKGROUND
We evaluated the radiologic and functional outcomes of patients with radial head fractures managed with open reduction and internal fixation.
METHODS
Between 1998-2003, 15 patients (7 males, 8 females; mean age 34.1; range 18 to 49 years) with radial head fracture were treated with open reduction and internal fixation. Follow-up time was 54.6 months (42-78). Three fractures were Mason type II, 8 were III and 4 were IV. They were evaluated by anteroposterior and lateral radiographs and functionally by Broberg and Morrey criteria.
RESULTS
All the fractures except in 1 patient with Mason type III had united. The mean range of motion of the elbow was 20° to 145° with 71.9° of pronation and 83.2° of supination. According to Broberg and Morrey criteria, the outcome was excellent in 8, good in 4, fair in 1 and bad in 2. Excision and prosthetic replacement were performed in 1 patient because of implant failure.
CONCLUSION
We suggest open reduction and internal fixation even in comminuted cases because it gives satisfactory elbow function and avoids radial shortening, loss of motion and wrist joint dysfunction as a result of radial head excision. When it fails, excision and prosthetic replacement can be done later.

AMAÇ
Ýntramedüller çivileme uygulanan eriþkin femur diafiz kýrýklý olgularda ekstremite uzunluk eþitsizliði (EUE) geriye dönük olarak deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM
Altmýþ üç hasta (58 erkek, 5 kadýn; ort. yaþ 29,9±12,4; daðýlým 15-77) çalýþma grubunu oluþturdu. Kýrýklar Winquist-Hansen (W) ve AO sýnýflamalarýna göre tanýmlandý. 16 W0, 18 WI, 16 WII, 7 WIII, 6 WIV ve 35 tip A, 22 tip B, 6 tip C kýrýk tedavi edildi. Olgularýn 30’una konvansiyonel, 18’ine distal kilitli, 12’sine statik ve 3’üne proksimal kilitli çivileme uygulandý. Ekstremite uzunluk eþitsizliði fiziksel inceleme ve ortoröntgenografi ile deðerlendirildi.
BULGULAR
Ortalama izlem süresi 90,2±29,9 (daðýlým 39-193) ay, ortalama EUE ortoröntgenografi ile 12,3±15,2 [12-(-60)] mm, fiziksel inceleme ile 12,9±13,7 [10-(-60)] mm bulundu. Yalnýz yedi olguda EUE saptanmadý. 10 mm’den fazla uzunluk eþitsizliði tespit edilen 28 femurda 27 kýsalýk ve 1 uzunluk vardý (%44,4). Açýk ve kapalý kýrýklar (r=0,02, p=0,86), politravma (r= -0,09, p=0,47) ve geç cerrahiye alýnma süresi (p=0,31) ile uzunluk eþitsizliði arasýnda anlamlý iliþki saptanmadý. Bununla birlikte, parçalý kýrýklar (WIII, IV) (r=0,33, p=0,007) ile anlamlý iliþki saptandý.
SONUÇ
Ýntramedüller çivileme uygulanan eriþkin femur diafiz kýrýklý olgularda EUE yüksek oranda görülebilmektedir. Özellikle parçalý (WIII, IV) femur diafiz kýrýklarýnda mutlak kemik uzunluðunun saðlanmasýndan sonra yapýlacak statik intramedüller çivileme uygulamasý bu sorunun önüne geçebilir.

BACKGROUND
To evaluate the leg length discrepancy (LLD) retrospectively in adult femoral shaft fractures treated with intramedullary nailing (IMN).
METHODS
Sixty-three patients (58 male, 5 female; mean age 29.9±12.4; range 15 to 77 years) were included in the study. Fractures were identified according to the Winquist-Hansen (W) system and AO classification. 16 W0, 18 WI, 16 WII, 7 WIII, and 6 WIV fractures and 35 type A, 22 type B, and 6 type C fractures were repaired. Thirty-one (49.2%) patients had multiple injuries. Fourteen patients sustained an open fracture. LLDs were measured on physical examination and using orthoroentgenography.
RESULTS
The mean follow-up was 90.2±29.9 (39-193) months. The mean LLD was 12.3±15.2 [12-(-60)] mm using orthoroentgenography and 12.9±13.7 [10-(-60)] mm according to manual measurement. In seven cases, no LLD was observed. Twenty-seven shortenings and one lengthening were observed in the 28 femurs with a discrepancy greater than 10 mm (44.4%). There was no statistical correlation between LLD and open or closed fracture (r=0.02, p=0.86), polytrauma (r=-0.09, p=0.47), or delayed surgery (p=0.31), but there was a tendency to a greater discrepancy in comminuted fractures (WIII, IV) (r=0.33, p=0.007).
CONCLUSION
LLD may be seen in high rates in adult femoral shaft fracture cases treated with IMN. Static IMN following absolute restoration of the length may prevent this problem in femoral diaphysis fractures, especially comminuted WIII and IV types.

AMAÇ
Maksillofasyal kýrýklar akut travmalar içerisinde önemli bir yer tutar. Bu tanýmlayýcý çalýþmada, maksillofasyal kýrýklarýn nedenleri, tipleri insidansý, demografik özellikleri ve tedavi seçenekleri deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM
Retrospektif olarak planlanan çalýþmaya Þiþli Etfal Hastanesi Plastik ve Rekonstrüktif Cerrahi Kliniðinde 1 Ocak 2000 ile 31 Aralýk 2005 yýllarý arasýnda, ortalama yaþý 29,8 olan maksillofasyal kýrýk nedeniyle farklý yöntemlerle tedavi edilen 216 hasta dahil edildi. Hastalarýn cinsiyeti, yaþ daðýlýmlarý, travma etyolojisi, kýrýklarýn yeri, tedavi yöntemleri, tedavi süresi ve ameliyat sonrasý komplikasyonlar kaydedildi.
BULGULAR
Maksillofasyal kýrýk þikayeti ile baþvuran hastalarýn en sýk 20-30 yaþ aralýðýnda olduðu görüldü. Erkek oraný %75,5 olarak saptandý. Bu kýrýklarda en sýk görülen neden trafik kazalarýydý, bunu sýrasýyla darp, düþme, iþ kazasý ve spor nedenli yaralanmalarýn takip ettiði gözlendi. Hastalarýn %50’sinde izole mandibula kýrýðý, %23,6’sýnda izole orta yüz kýrýðý ve %26,3’ünde orta yüz ve mandibula kýrýðýnýn birlikte olduðu belirlendi. Mandibuler kýrýklar kýrýk oluþum bölgelerine göre %14,8 angulus, %11,1 simfisiz ve %11,1 korpus olarak saptandý. Hastalarýn %6’sýnda komplikasyon gözlendi. Bu komplikasyonlarýn sýklýk sýrasýna göre maloklüzyon, enfeksiyon ve birleþmeme olduðu görüldü.
SONUÇ
Kliniðimizde tedavi olan hastalarýn epidemiyolojik bilgileri, tedavi yöntemleri, kýrýk oluþum nedenleri ve oluþan komplikasyonlar deðerlendirilmiþ, bulgularýn ülkemizin sosyoekonomik ve kültürel yapýsýyla iliþkili olduðu düþünülmüþtür.

BACKGROUND
Maxillofacial injuries constitute a substantial proportion of cases of trauma. This descriptive analytical study assesses the cause, type, incidence, and demographic and treatment data of maxillofacial fractures.
METHODS
A retrospective study on maxillofacial traumas was carried out in the Department of Plastic and Reconstructive Surgery at Þiþli Etfal Hospital (Istanbul, Turkey) between January 1, 2000 and December 31, 2005. The study included 216 patients with a mean age of 29.8 years. Sex and age distribution of patients, etiology of trauma, localization of the fractures, treatment modalities, time to treatment after the trauma, and postoperative complications were recorded.
RESULTS
The male predilection was 75.5%. Road traffic accident was the most common causative factor (67.1%), followed by interpersonal violence (19.4%), falls (12.5%), and work- and sport-related accidents (0.9%). A total of 50% of the patients suffered isolated mandibular fractures, 23.6% had isolated midface fractures, and 26.3% had combined midface and mandibular fractures. Regarding distribution of mandibular fractures, the majority (26.8%) occurred in the parasymphysis, 14.8% in the angulus, and 11.1% each in the symphysis and corpus. Complications occurred in 6% of patients, and the most common was malocclusion followed by infection and nonunion.
CONCLUSION
The causes and pattern of maxillofacial fractures reflect trauma patterns within the community and, as such, can provide a guide for the design of programs geared toward prevention and treatment.

AMAÇ
Çocukluk ve genç adölesan dönemde kapitellum kýrýklarý oldukça nadir olduðu için tedavisi halen tartýþmalýdýr ve görüþ birliði oluþmuþ bir tedavi yöntemi yoktur. Çalýþmamýzda açýk redüksiyon ve posteriordan anteriora gönderilen 3,5 mm’lik tek kortikal çektirme vidasý ile tedavi edilen, adölesan yaþ gurubundaki Tip I kapitellum kýrýklý olgularýn sonuçlarý deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM
Çalýþmamýzda ortalama yaþý 13,5 olan ve ayný yöntemle tedavi edilen 12 adet Tip I kapitellum kýrýðýnýn tedavi sonuçlarý objektif bir skala kullanýlarak (Broberg ve Morrey) deðerlendirildi.
BULGULAR
Son kontrollerde (24 - 90 aylýk takipte) ortalama Broberg ve Morrey fonksiyonel deðerlendirme puaný 96,7 (daðýlým 91-100) olarak bulundu. Tüm kýrýklar anatomik pozisyonda kaynadý ve avasküler nekroz ya da heterotrofik ossifikasyon gözlenmedi.
SONUÇ
Çocuk ve genç adölesanlarýn deplase Tip I kapitellum kýrýklarýnýn tedavisinde dirsek ekleminde tam hareket açýklýðý elde edilmesi esas olduðu için, açýk redüksiyon ve stabil bir internal fiksasyon iyi bir tedavi yöntemidir ve eklem yüzünü delmeden, posteriordan anteriora gönderilen tek bir kortikal çektirme vidasý ile bunu saðlamak mümkündür.

BACKGROUND
Because fractures of the capitellum are rare in childhood and the young adolescent period, their treatment is still debatable and there appears to be no established treatment protocol. In the present study, we evaluated the results obtained in adolescents with type 1 capitellar fractures who were treated with open reduction and internal fixation with a 3.5 mm lag screw, directed from posterior to anterior.
METHODS
Twelve type I capitellar fractures in adolescents were treated with open reduction and internal fixation with a single 3.5 mm cortical lag screw directed from the posterior to the anterior and the results were evaluated by an objective evaluation score (Broberg and Morrey’s functional rating index). Mean age of the patients was 13.5.
RESULTS
At final examination (24 to 90 months follow-up), mean Broberg and Morrey’s functional rating index was 96.7 points (91 to 100 points). All fractures had healed in anatomic position and no avascular necrosis or heterotrophic ossification was observed.
CONCLUSION
Since it is essential to obtain the full range of motion at the elbow, accurate open reduction and stable internal fixation are best to manage displaced type I capitellar fracture in children and adolescents. Single cortical lag screw directed from posterior to the anterior without penetrating the joint surface is suitable for this purpose.

AMAÇ
Pars plana vitrektomi ile tedavi edilen, arka segmenti içeren þiddetli göz yaralanmalarýnda fonksiyonel sonuçlara etki eden prognostik etkenler deðerlendirildi.
GEREÇ VE YÖNTEM
Cerrahi sonrasý fonksiyonel sonucu belirleyen faktörlerin sayýsýný belirlemek için 101 hastanýn 106 gözü geriye dönük olarak deðerlendirildi. Bu olasý prognostik faktörler þöyleydi: Baþlangýç görme keskinliði, retina dekolmaný, travma tipi, göz içi yabancý cisim varlýðý ve tipi, travma sonrasý endoftalmi, hifema, koroid dekolmaný, baþlangýç hipotonisi, eþlik eden lens disloksasyonu veya subluksasyonu ve yoðun vitre içi kanama. Çalýþmamýzda görme keskinliðinin 5/200’den büyük ya da eþit olmasý fonksiyonel baþarý olarak kabul edildi. Ýstatistiksel analiz için Fischer kesin ve ki-kare testleri kullanýldý.
BULGULAR
Ortalama takip süresi 12,8±0,52 ay (daðýlým 8-18) idi. Otuz üç gözde (%31,33) fonksiyonel baþarý saðlandý. Ameliyat öncesi retina dekolmaný olan 64 gözün 44 tanesinde (%68,7) anatomik baþarý (total retinal yapýþýklýk) saðlandý. Kötü görme prognozuna (≤5/200) neden olan belirleyici faktörler; düþük baþlangýç görme keskinliði (p<0,0001), retina dekolmaný varlýðý (p<0,001) ve travmaya baðlý endoftalmi varlýðý (p<0,05) olarak saptandý. Diðer olasý belirleyici faktörlerle sonuç görmeleri arasýnda istatistiksel olarak anlamlý korelasyon bulunamadý (p>0,05).
SONUÇ
Vitreoretinal cerrahi ile aðýr arka segment travmasý olan gözlerde anatomik ve fonksiyonel baþarý artýrýlabilir. Baþlangýçtaki düþük görme keskinliði, retina dekolmaný ve postravmatik endoftalmi kötü prognostik faktörlerdir.

BACKGROUND
To determine the prognostic indicators of functional outcome in eyes with severe posterior segment trauma managed with pars plana vitrectomy.
METHODS
One hundred and six eyes of 101 patients were retrospectively reviewed to determine the accuracy of a number of factors in predicting functional outcome after surgery. These potential prognostic indicators included initial visual acuity (VA), retinal detachment (RD), type of trauma, presence of intraocular foreign body (IOFB), type of IOFB, posttraumatic endophthalmitis, hyphema, choroidal detachment, initial hypotonia, accompanying lens subluxation/dislocation, and severe vitreous hemorrhage. In our study, functional success was defined as VA ≥5/200. Fisher’s exact and chi-square tests were used for statistical analysis.
RESULTS
The mean follow-up time was 12.8±0.52 (8-18) months. Thirty-three eyes (31.13%) had functional success. Forty-four (68.7%) of 64 eyes with preoperative RD had anatomical success (total retinal reattachment). Predictors of poor visual outcome (VA ≤5/200) were found to be poor initial VA (p<0.0001), presence of RD (p<0.001), and presence of endophthalmitis (p<0.05). No statistically significant correlation was found between the other predictors surveyed and visual outcome (p>0.05).
CONCLUSION
Vitreoretinal surgery can improve anatomical and functional success in eyes with severe posterior segment trauma. Poor initial VA, RD, and posttraumatic endophthalmitis are poor predictors of visual outcome.

AMAÇ
Diyarbakýr’da yaz aylarýnda geceleri evlerin korumasýz olan dam veya balkonlarýnda yatýlmasý nedeniyle yüksekten düþmelerin oraný artmaktadýr. Bu konuda somut veriler ve öneriler sunmak istedik.
GEREÇ VE YÖNTEM
Bu çalýþmada anket ve klinik verilerinden yararlanýldý. Anket çalýþmasý, il merkezindeki 1445 konuta gidilerek gerçekleþtirildi. Klinik veriler ise son altý yýlda Dicle Üniversitesi Hastanesi Nöroþirürji Kliniði’nde kafa travmasý nedeniyle yatan 15 yaþ ve altýndaki hastalarýn dosyalarýndan saðlandý.
BULGULAR
Anket çalýþmasýnda 246 olgunun yüksekten düþtüðü (ort. yaþ 15,4 yýl), olgularýn %98’inin kazara ve daha çok yaz aylarýnda ortalama 3,6 metreden düþtükleri, son altý yýllýk prevalansýn 472/100.000, mortalite oranýnýn ise %6,9 olduðu saptandý. Gecekondu ve yýðma bina þeklindeki konutlarýn önemli bir kýsmýnda dam, balkon, merdiven ve pencereler korumasýzdý. Son altý yýlda klinikte yatan 464 hastanýn 326’sý yüksekten düþmüþ hastalardý ve bunlarýn %59’u damdan düþme olgularýydý. Yaþ ortalamalarý 8,9 yýl, düþtükleri ortalama yükseklik 4,2 m saptandý.
SONUÇ
Diyarbakýr’daki konutlarda meydana gelen yüksekten düþmeler, toplum saðlýðý açýsýnda halen ciddi bir sorundur.

BACKGROUND
In Diyarbakýr, the rate of falls from height increases during summer months since people sleep on the unprotected balconies and roofs of their houses. We aimed to determine the frequency of falls from height and the related risk factors.
METHODS
We used questionnaire method and clinical data in this study. The questionnaire was administered in 1445 residences. Clinical data were obtained from files of patients hospitalized due to trauma in the Neurosurgery Clinic of Dicle University over the last six years.
RESULTS
In this questionnaire study, it was determined that 246 people had fallen, their average age was 15.4 years, 98% of them had fallen accidentally (mostly from 3.6 m height in summer months), mortality was 6.9%, and the prevalence of falls from height over the previous six years was 472/100,000. Of 464 patients who were hospitalized during the last six years, 326 were cases of fall from height and 59% of these patients were falls from a roof. The average age of these patients was 8.9 years, and average height of the fall was 4.2 m.
CONCLUSION
Falls from height, particularly from roofs in Diyarbakýr, remain a serious problem in terms of public health.

AMAÇ
Yeni Türk Ceza Kanununda adli raporlarda yaþamý tehlikeye sokan durumlarýn bildirilmesi istenilmektedir. Çalýþmamýzda anatomik travma skorlarý (ISS, TRISS) ile fizyolojik (RTS) travma skorlarý mortalite riskleri açýsýndan karþýlaþtýrýldý.
GEREÇ VE YÖNTEM
Çalýþma verileri 2007 yýlýnda GATA Acil Týp Anabilim Dalý Acil Servisi’ne müracaat eden ve adli rapor düzenlenen olgularýn retrospektif dosya taramalarýndan elde edildi. Olgularýn yaþ, cinsiyet, müracaat ettikleri mevsim, 24 saat içinde müracaat ettikleri zaman dilimi kaydedildi. Tüm bu parametreler ile hayati tehlike varlýðý ve mortalite arasýnda iliþkiler kuruldu.
BULGULAR
Üç yüz yetmiþ üç olguya ait adli raporun %6,16’sýnda “yaþamý tehlikeye sokan durum”larýn (YTSD) belirtildiði, verilerde mortalite oranýnýn ise %1,34 olduðu saptandý. Travma nedenleri incelendiðinde, ateþli silah yaralanmasý ile delici kesici alet yaralanmasýna baðlý rapor düzenlenen olgularýn travma skorlarýnýn istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk yarattýðý görüldü (p<0,001). ROC eðrisi ile analizde, ISS ve TRISS deðerlerinin RTS’ye göre üstünlüðü görülmedi (ISS: 0,968, TRISS: 0,922, RTS: 0,196). Mortaliteyi tahmin etmede de; ISS, TRISS ve RTS travma skorlarýnýn deðerleri arasýnda bir fark olmadýðý saptandý (ISS: 0,992, TRISS: 0,0995, RTS: 0,005).
SONUÇ
YTSD kararlarý için kullanýlan fizyolojik ve anatomik skorlama sistemlerinin mortaliteyi ön görmesi bakýmýndan birbirlerine üstünlük saðlayamadýklarý kanaatine varýlmýþtýr.

BACKGROUND
The Turkish Penalty Law has recently been changed. The novel law asks the practitioner to report if there is any ‘Situation Placing a Life in Danger ’. Herein, we evaluate the anatomic (ISS, TRISS) and physiologic (RTS) trauma scores assessing mortality.
METHODS
Study data were obtained from a retrospective chart screening of cases who were accepted to the emergency department in GATA Faculty of Medicine in 2007 and from archived forensic reports. Demographic features and the time period of admittance were recorded. Trauma scores were calculated. All parameters were evaluated with the reported condition of “life threat” and mortality.
RESULTS
Forensic reports were completed for 373 patients and 6.16% of them were noted as being in a life-threatening condition. Mortality rate was 1.34%. A significant rate of trauma patients suffered from firearm injury and stab wounds (p<0.001). There was no statistical difference between ISS, TRISS and RTS with respect to predictive value of a ‘life-threatening condition’ (Area under curve [AUC] in the receiver operating characteristic [ROC] curve analysis: ISS: 0.968, TRISS: 0.922, RTS: 0.196). There was also no statistical difference between ISS, TRISS and RTS scores regarding mortality prediction (AUC in the ROC analysis: ISS: 0.992, TRISS: 0.0995, RTS: 0.005).
CONCLUSION
We assume that there is no difference between physiologic and anatomic scoring systems to predict mortality for deciding a life-threatening condition.

Divertiküler hastalýk Batý’da 60 yaþ üzerindeki nüfusun %50’den fazlasýný etkiler ve nüfus yaþlandýkça daha sýk görülür. Divertiküler hastalýðýn komplikasyonlarýndan birisi divertikülittir ve kolon perforasyonu ile sonuçlanabilir. Perfore (delinmiþ) divertiküler hastalýk seyrek olmamasýna raðmen, divertikülitte eþzamanlý kolon delinmeleri seyrektir. Hasta akut karýn tablosunda baþvurdu ve tanýsal laparotomide sigmoid kolonda iki adet delinme saptandý. Hartmann giriþimi uygulandý. Makro ve mikroskopik deðerlendirme divertikülite baðlý, iki perfore sigmoid divertikülün varlýðýný teyit etti. Yanyana ayný hizada iki sigmoid divertikülün ayný zamanlý perforasyonu seyrektir bu nedenle ihtiyatlý bir cerrah daima, böylesi muhtemel tanýlarý akýlda bulundurmalýdýr.

Diverticular disease affects more than 50% of the population over the age of 60 years in the west and becomes even more common as the population ages. Diverticulitis is one of the complications of diverticular disease and can culminate into colonic perforation. Though perforated diverticular disease is not uncommon, synchronous colonic perforations in diverticulitis is rare. Our patient was admitted with acute abdomen and exploratory laparotomy revealed two side-by-side perforations of the sigmoid colon. A Hartmann’s procedure was performed. Macro- and microscopic evaluation confirmed the presence of two perforated sigmoid diverticula due to diverticulitis. Simultaneous perforation of two abreast sigmoid diverticula is uncommon; thus, a cautious surgeon should always take into account such a probable diagnosis.

On dört yaþýnda erkek çocuk kestane fiþeðini ateþlemeye çalýþýrken geçirdiði karýna delici yaralanma nedeniyle baþvurdu. Hastanýn konserve kutusu içinde patlattýðý kestane fiþeði nedeniyle metal bir parça karnýný delmiþti. Þok tablosundaki hastada, karnýn ultrasonografisi (USG) ve radyografisi çekildi. Karýn radyografisi serbest gazý ve radyoopak bir nesneyi gösterirken, USG karýn içindeki serbest sývýyý tespit etti. Eksplorasyonda, sýrasýyla primer onarým ve kolesistektominin yapýldýðý, mide ve safrakesesi delinmeleri saptandý. Henüz, kestane fiþeði patlamasýný takibeden viseral yaralanma bildirilmemiþtir. Biz potansiyel olarak ciddi, hayatý tehdit edici viseral yaralanmalara neden olabilecek, kestane fiþeðinin sorumsuz þekilde kullanýmýný önlemek için, ebeveyn gözetiminin önemini vurgulamak isteriz.

A 14-year-old boy presented with a penetrating injury to the abdomen after trying to light a firecracker. A piece of metal from the tin box in which he had ignited the firecracker had penetrated his abdomen. The patient, who was in a state of shock, underwent ultrasonography (USG) and radiography of the abdomen. USG revealed free fluid in the abdomen, while abdominal radiographs demonstrated free gas and a radiopaque object. Exploration revealed gastric and gallbladder perforations for which repair and cholecystectomy were done, respectively. Visceral injury following a firecracker explosion has not been reported previously. We would like to stress the importance of parental supervision to prevent irresponsible use of firecrackers, which can cause potentially life-threatening visceral injuries.

Baþta Kirshner (K) teli olmak üzere internal fiksasyonda kullanýlan birçok implantýn migre olabildiði (yer deðiþtirdiði) bilinmektedir. Yer deðiþtirme sýklýkla retrograd doðrultuda olmakla beraber eðer antegrad yönde gerçekleþirse ciddi komplikasyonlar ortaya çýkabilir. K-telinin akciðer, kalp, dalak, subklaviyan arter, pulmoner arter, aorta doðru migre olduðu olgulara literatürde rastlamak mümkündür. Yirmi altý yaþýndaki erkek hasta göðüs aðrýsý þikayetiyle ortopedi polikliniðimize baþvurdu. Özgeçmiþinde iki yýl önce klavikula kýrýðý nedeniyle açýk redüksiyon ve internal fiksasyon öyküsü bulunan hastanýn yapýlan fiziksel incelemesi normaldi. Toraks grafisinde bir adet K-telinin sternum arkasýndan karþý hemi toraksa doðru yer deðiþtirdiði saptandý. Torakoskopi altýnda K-teli sternum üzerinden bir insizyonla girilerek çýkartýldý. K-telinin ekstraplevral yerleþimli olduðu görüldü. Hastada torakoskopiye ya da göðüs tüpüne sekonder bir morbidite geliþmedi. K-teli kolaylýkla migre olarak ciddi komplikasyonlara sebep olabilir. Bu nedenle ameliyat sonrasý dönemde yakýn takip gereklidir.

The migration of various internal fixation devices, especially Kirshner (K) wires, is well established. The wires usually follow a retrograde path, protruding near the entry point. When they migrate in the other direction, serious problems may occur. Migration of K-wires to the lung, heart, spleen, subclavian artery, pulmonary artery and aorta have been reported in a few cases. A 26-year-old male with chest pain was seen in our clinic. The patient had been operated for left distal clavicle fracture two years before. No abnormality was noted on the physical examination. Radiographs showed migration of the wire outside the clavicle across the sternum to the opposite hemithorax. The pin was removed through the incision over the sternum under direct vision with thoracoscope. The pin was extrapleurally located. There was no additional morbidity attributed to thoracoscopy or chest tube. In conclusion, K-wires can easily migrate, resulting in serious complications. Close follow-up should be done after internal fixation.

Ascaris lumbricoides en büyük ve en yaygýn insan helmintidir. Askariasis yüksek morbidite ve mortaliteye sahip, kendine has sorunlarla birlikte olan intestinal týkanmanýn özgün bir tipine neden olur. Literatürde böyle olgularý tedavi için algoritma bulunmamaktadýr. Bu çalýþmada, askariasise baðlý intestinal týkanmanýn tedavisine yönelik bir algoritmayý geliþtirmeyi amaçladýk. Askariasise baðlý baðýrsak týkanýklýðýyla ilgili olarak Ýngilizce literatürde bir medline taramasý yapýldý. Askariasise baðlý intestinal týkanmalý hastalarýmýzýn birinin tedavisi, bu tip olgularýn bir örneði olarak sunuldu. Askariasise baðlý intestinal týkanma, özellikle postoperatif dönemde, yüksek bir morbidite ve mortaliteye sahip ciddi bir hastalýktýr. Tedavi için bir algoritma geliþtirildi. Askariasise baðlý intestinal týkanmanýn tedavisi güçtür ve zor kararlarýn alýnmasý gereklidir. Biz, bu algoritmanýn hýzlý ve baþarýlý bir tedavi için büyük yarar saðlayacaðýný düþünüyoruz. Bu algoritma böyle olgularý tedavi eden klinisyenler için çok deðerli olabilir.

Ascaris lumbricoides is the largest and most prevalent of the human helminths. Ascariasis causes a unique type of intestinal obstruction with specific problems, having high morbidity and mortality. There is no management algorithm available in the literature to treat such cases. We aimed in this study to develop an algorithm for the management of intestinal obstruction due to ascariasis. A medline search of the English literature on the management of intestinal obstruction due to ascariasis was performed. Management of one of our patients with intestinal obstruction due to ascariasis is presented herein as an example of such cases. Intestinal obstruction due to ascariasis is a serious disease with a high morbidity and mortality, especially postoperatively. A management algorithm for the treatment was developed. The management of intestinal obstruction due to ascariasis was challenging and required difficult decisions. We think that this algorithm will be of great assistance in facilitating a rapid and successful treatment. This algorithm may prove to be of a great value for physicians treating such cases.

Total kulak amputasyonu sýklýkla görülür. Tedavisi özellikle mikrocerrahi anastomozlar olmak üzere farklý yöntemler gerektirebilir. Ancak, dar bir pedikülden beslenen kýsmi kulak amputasyonlarý nadiren bildirilmiþtir. Subtotal ampute olan bir aurikulada, dokunun yaþamasý pedikül içindeki damarlanmaya baðlýdýr. Bizim olgumuzda, 36 yaþýndaki erkek hastanýn sað kulaðý trafik kazasýný takiben, kraniyal kýsýmda sadece 6 mm’lik deri pedikülü kalacak biçimde subtotal olarak ampute olmuþtu. Subtotal ampute olan segment yara kenarlarýndan kanýyordu. Kulak optimal debridmaný takiben, mikrocerrahi teknikler kullanmadan primer dikilerek yerine adapte edildi. Ameliyat sonrasý mikrosirkülasyonu iyileþtirmek ve kan hacmini artýrmak için dekstran 40 ve enfeksiyon kontrolü için antibiyotik uygulandý. Ameliyattan hemen sonra ve takipte, ödem, venöz konjesyon veya arteriyel yetersizlik bulgularý izlenmedi. Replante olmuþ aurikula yüzde yüz yaþayarak tamamen iyileþti ve normal bir kontur ve görünüme sahip oldu. Mikrovasküler anastomoz olmaksýzýn gerçekleþen bu baþarýlý sonuç, kulak bölgesindeki vasküler aðýn anatomik özelliklerini vurgulamasý açýsýndan önem taþýmaktadýr.

Total ear amputation is common, and management can necessitate different procedures, especially microsurgical anastomosis. Partial ear amputations supplied by narrow pedicles, however, have been reported rarely. In a subtotally amputated auricle, the chance of survival depends on the vascularization within the pedicle. In our case, the right ear of a 36-year-old male patient was subtotally amputated following a traffic accident, leaving only a 6-mm skin pedicle on the cranial side. The subtotally amputated segment was bleeding from the wound margins. The ear was reattached with primary suture without using microsurgical techniques after optimal debridement. Postoperatively, we administrated dextran 40 for 5 days to improve the microcirculation and increase blood volume and antibiotic to control the infection. No signs of edema, venous congestion or arterial insufficiency were observed immediately after the operation or subsequently. The replanted auricle healed completely with 100% survival, resulting in an essentially normal contour and appearance. This successful result without microvascular anastomoses also points out the anatomical features of the auricular vascular networks.